Wielu Żydów niewątpliwie opuściło wtedy Egipt i wróciło do swej ojczyzny (Iz 11:11-16; Oz 11:11; Za 10:10, 11), natomiast inni w nim pozostali. Żydowska kolonia istniała na Elefantynie (po egipsku Jeb), wyspie na Nilu w pobliżu Asuanu, ok. 700 km na pd. od Kairu. Znalezione tam cenne papirusy opisują sytuację na wyspie w V w. p.n.e. — mniej więcej wtedy, gdy w Jerozolimie działali Ezdrasz i Nehemiasz. Dokumenty te, spisane w języku aramejskim, zawierają imię Sanballata z Samarii (Neh 4:1, 2) oraz arcykapłana Jochanana (Neh 12:22). Szczególnie interesujący jest oficjalny nakaz wydany za panowania Dariusza II (423-405 p.n.e.), by w kolonii obchodzono „Święto Przaśników” (Wj 12:17; 13:3, 6, 7). Na uwagę zasługuje również częste użycie imienia Jahu, formy imienia Jehowa (Jahwe; por. Iz 19:18), choć widać też wyraźny wpływ kultów pogańskich.

Mimo iż Jeremiasz zdecydowanie przed tym przestrzegał (Jer 42:7-22), ostatek mieszkańców Judy w poszukiwaniu schronienia uciekł do Egiptu i najwyraźniej przyłączył się do Żydów mieszkających tam już wcześniej (Jer 24:1, 8-10). Z miejsc, w których osiedlili się Judejczycy, w Biblii wyszczególniono Tachpanches, będące przypuszczalnie fortecą w Delcie (Jer 43:7-9), Migdol oraz Nof, które utożsamia się z Memfis, wcześniejszą stolicą, leżącą w Dolnym Egipcie (Jer 44:1; Eze 30:13). Właśnie dlatego w tamtych czasach słychać było w Egipcie „język Kanaanu” (prawdopodobnie hebrajski), którym posługiwali się ci uchodźcy (Iz 19:18). Postąpili oni bardzo głupio, gdyż uwikłali się tam w te same bałwochwalcze praktyki, za które Jehowa wykonał na Judzie wyrok (Jer 44:2-25). Proroctwa Jehowy i tak się na nich spełniły — gdy Nebukadneccar wyruszył przeciw Egiptowi i go podbił (Jer 43:8-13; 46:13-26).