Gdy Ezechiel przebywał w Babilonie, Jehowa ukazał mu wizję, w której przyrównał Izraela do suchych kości pokrywających równinę. W widzeniu Ezechiel prorokował tym kościom, wskutek czego w cudowny sposób się połączyły i pokryły ciałem. Potem prorokował wiatrowi, a ten sprawił, że w ciała te wstąpił dech i powstały niczym wielkie wojsko. Jehowa wyjaśnił, że owa wizja odnosi się do położenia narodu izraelskiego, który będąc na wygnaniu w Babilonie, stracił wszelką nadzieję na odzyskanie niezależności (Eze 37:1-11).

Bóg pozwolił na to z powodu odstępstwa Izraelitów. Ale zamierzał o nich pamiętać i ‛umieścić w nich swego ducha’, by ożyli, nabrali sił i na nowo osiedlili się w Ziemi Obiecanej (Eze 37:12-14).