Narzędzie do przekazywania pouczeń sługom Jehowy

Jezus Chrystus zapowiedział, że po powrocie do niebios pośle swym uczniom ducha świętego. Miał on służyć za wspomożyciela, który wprowadzi ich „w całą prawdę” (Jana 14:26; 16:7, 13). Jezus oznajmił też, że jako Pan prawdziwych chrześcijan będzie miał „niewolnika wiernego i roztropnego”, „szafarza wiernego”, który członkom czeladzi, czyli pracownikom w domu wiary, będzie dostarczał duchowego „pokarmu we właściwym czasie” (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42). Kto jest tym niewolnikiem wiernym i roztropnym?

Już w pierwszym numerze Strażnicy nawiązano do Ewangelii według Mateusza 24:45-47, gdy zaznaczono, że celem wydawców tego czasopisma jest czujne zwracanie uwagi na wydarzenia odnoszące się do obecności Chrystusa oraz udzielanie domownikom wiary duchowego „pokarmu na czas słuszny”. Jednakże redaktor naczelny tego czasopisma wcale nie twierdził, jakoby to on był owym niewolnikiem czy też „sługą wiernym i roztropnym” (według Biblii gdańskiej).

W związku z tym w Strażnicy z października i listopada 1881 roku Russell oświadczył: „Wierzymy, że w to błogosławione dzieło zaopatrywania domowników wiary w pokarm na czas słuszny jest zaangażowany bezpośrednio lub pośrednio każdy członek ciała Chrystusowego. ‚Któryż tedy jest sługa wierny i roztropny, którego postanowił pan jego nad czeladzią swoją’, aby jej dawał pokarm na czas słuszny? Czyż nie jest nim owo ‚maluczkie stadko’ poświęconych sług, którzy wiernie spełniają swe śluby oddania — ciało Chrystusowe — i czyż całe to ciało, zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo, nie dostarcza domownikom wiary, czyli wielkiemu zastępowi wiernych, pokarmu na czas słuszny? Błogosławiony ten sługa (całe ciało Chrystusowe), którego jego Pan, przybywszy (gr. elton), znajdzie tak czyniącego. ‚Zaprawdę powiadam wam, że go nad wszystkiemi dobrami swemi postanowi’”.

Spostrzeżenie poczynione przez brata Russella w roku 1881, mianowicie że sługą wiernym i roztropnym jest w gruncie rzeczy sługa zbiorowy, składający się ze wszystkich żyjących na ziemi członków namaszczonego duchem ciała Chrystusowego, potwierdzono w Strażnicy z 15 lutego 1927 roku (por. Izaj. 43:10, Bg).