11. Dlaczego okrzyk: „Twój Bóg został królem!” pasuje do wydarzeń z roku 537 p.n.e.?

¹¹ Teraz znów koncentrujemy się na Syjonie, wciąż pogrążonym w ruinie. Oto zbliża się posłaniec z dobrą wieścią: „Jakże pełne wdzięku są na górach stopy tego, kto przynosi dobrą nowinę, kto ogłasza pokój, kto przynosi dobrą nowinę o czymś lepszym, kto ogłasza wybawienie, kto mówi do Syjonu: ‚Twój Bóg został królem!’” (Izajasza 52:7).

12. Kto przewodził w ‛przynoszeniu dobrej nowiny’ i jak to robił?

¹² Za dni Izajasza żadnej jednostki ani grupy ludzi nie określono mianem „tego, kto przynosi dobrą nowinę”. Obecnie jednak wiadomo, o kogo chodzi. Najznamienitszy posłaniec Jehowy zwiastujący pokój to Jezus Chrystus. W czasie pobytu na ziemi obwieszczał on dobrą nowinę o przyszłym usunięciu wszelkich skutków grzechu odziedziczonego po Adamie, między innymi chorób i śmierci (Mateusza 9:35). Dał przykład gorliwego rozgłaszania tej „dobrej nowiny o czymś lepszym”, wykorzystując każdą okazję do nauczania ludzi o Królestwie Bożym (Mateusza 5:1, 2; Marka 6:34; Łukasza 19:1-10; Jana 4:5-26). A w jego ślady poszli uczniowie.

13. (a) Jak apostoł Paweł rozszerza znaczenie słów: „Jakże pełne wdzięku są na górach stopy tego, kto przynosi dobrą nowinę”? (b) Dlaczego można powiedzieć, że stopy posłańców są „pełne wdzięku”?

¹³ W Liście do Rzymian apostoł Paweł przytacza Księgę Izajasza 52:7, żeby podkreślić wagę rozgłaszania dobrej nowiny. Stawia szereg pytań pobudzających do myślenia, między innymi: ‛Jak ludzie usłyszą bez głoszącego?’ Następnie wyjaśnia: „Tak jak jest napisane: ‚Jakże pełne wdzięku są stopy tych, którzy oznajmiają dobrą nowinę o tym, co dobre!’” (Rzymian 10:14, 15). Paweł rozszerza więc zastosowanie wersetu z Księgi Izajasza 52:7, używa bowiem zaimka w liczbie mnogiej („tych”) zamiast w pojedynczej („tego”), występującej w oryginalnym tekście tej księgi. Wzorem Jezusa Chrystusa wszyscy prawdziwi chrześcijanie obwieszczają dobrą nowinę o pokoju. W jakim sensie ich stopy są „pełne wdzięku”? Z wypowiedzi Izajasza wynika, że posłaniec zbliża się do Jerozolimy od strony okolicznych gór judzkich. Z daleka nie sposób dostrzec jego stóp. W gruncie rzeczy oznaczają one jego samego — to on jest w centrum uwagi. W I wieku potulni rozkoszowali się widokiem Jezusa i jego uczniów, a obecnie pokorne osoby, które biorą sobie do serca życiodajną dobrą nowinę, cieszą się widokiem nowożytnych Świadków.

Od roku 1919. Właśnie wtedy na zgromadzeniu w Cedar Point (USA, stan Ohio) Joseph F. Rutherford, ówczesny prezes Towarzystwa Strażnica, poruszył słuchaczy „Przemówieniem do współpracowników”. W wykładzie tym, opartym na Księdze Izajasza 52:7 oraz Księdze Objawienia 15:2, zachęcił wszystkich obecnych do podjęcia ewangelizacji. Dzięki temu „na górach” zaczęły się pojawiać ‛pełne wdzięku stopy’. Najpierw pomazańcy, a potem również ich współtowarzysze z grona „drugich owiec” przystąpili do gorliwego rozgłaszania dobrej nowiny, że Jehowa został Królem (Jana 10:16).