Pomagaj innym przyjąć orędzie Królestwa

„Agryppa zaś rzekł do Pawła: ‚Wkrótce przekonałbyś mnie, bym został chrześcijaninem’” (DZIEJE 26:28).

1, 2. Jak doszło do tego, że apostoł Paweł musiał stanąć przed namiestnikiem Festusem i królem Herodem Agryppą II?

W ROKU 58 n.e. rzymski namiestnik Porcjusz Festus podejmował w Cezarei króla Heroda Agryppę II i jego siostrę Berenike. Zaproszeni goście „przyszli z całą okazałością i weszli do sali audiencyjnej wraz z dowódcami wojskowymi oraz wybitnymi mężami miasta”. Na rozkaz namiestnika przyprowadzono do nich apostoła Pawła. Jak doszło do tego, że ten naśladowca Jezusa Chrystusa stanął przed fotelem sędziowskim rzymskiego namiestnika? (Dzieje 25:13-23).

² Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w słowach Festusa skierowanych do zgromadzonych. Oświadczył on: „Królu Agryppo i wszyscy mężowie, którzy tu z nami jesteście: Widzicie człowieka, w sprawie którego zarówno tutaj, jak i w Jerozolimie zwróciło się do mnie całe mnóstwo Żydów, wołając, że nie powinien dalej żyć. Lecz ja spostrzegłem, że nie popełnił nic, za co zasługiwałby na śmierć. Gdy więc ten człowiek odwołał się do Najdostojniejszego, postanowiłem go odesłać. Ale w jego sprawie nie mogę nic pewnego napisać do mego Pana. Przeto przywiodłem go przed was, a zwłaszcza przed ciebie, Królu Agryppo, żeby po przeprowadzeniu przesłuchania sądowego mieć co napisać. Bo wydaje mi się nierozsądne wysłać więźnia, a nie wskazać na podnoszone przeciwko niemu zarzuty” (Dzieje 25:24-27).

3. Dlaczego przywódcy religijni wysunęli oskarżenia przeciw Pawłowi?

³ Z wypowiedzi Festusa wynika, że Pawłowi zarzucano działalność wywrotową — przestępstwo karane śmiercią (Dzieje 25:11). Paweł był jednak niewinny. Za oskarżeniami stali powodowani zazdrością przywódcy religijni z Jerozolimy. Sprzeciwiali się prowadzonemu przez niego dziełu głoszenia o Królestwie i wprost nie mogli znieść tego, że pomagał ludziom zostać naśladowcami Jezusa Chrystusa. Pawła odstawiono pod eskortą z Jerozolimy do miasta portowego Cezarea. Tam odwołał się on do Cezara i miał być odesłany do Rzymu.

4. Jakie zaskakujące słowa padają z ust króla Agryppy?

⁴ Wyobraź sobie Pawła stojącego w pałacu namiestnika przed ludźmi, wśród których znajduje się władca ważnej części imperium rzymskiego. Król Agryppa zwraca się teraz do apostoła: „Wolno ci mówić”. Paweł zaczyna więc przemawiać, a jego słowa wywołują nieoczekiwany efekt. Poruszają króla na tyle, że oświadcza: „Wkrótce przekonałbyś mnie, bym został chrześcijaninem” (Dzieje 26:1-28).

5. Dlaczego mowa Pawła zrobiła na Agryppie tak wielkie wrażenie?

⁵ Pomyśl tylko! Pod wpływem znakomitej mowy obrończej Pawła król poczuł na sobie przenikającą moc Słowa Bożego (Hebrajczyków 4:12). Co sprawiło, że przemówienie apostoła okazało się tak skuteczne? I jak jego przykład mógłby nam pomóc w dziele czynienia uczniów? W mowie obrończej Pawła wyraźnie daje się zauważyć dwie rzeczy: 1) Mówił przekonująco. 2) Umiejętnie posługiwał się wiedzą ze Słowa Bożego, tak jak zdolny rzemieślnik robi dobry użytek z narzędzi.

Trafianie do serca

10. Jak Paweł rozpoczął swoją mowę obrończą przed Agryppą?

¹⁰ Przeanalizujmy teraz mowę obrończą Pawła zanotowaną w 26 rozdziale Dziejów Apostolskich. Zwróć uwagę, jak zaczął swoje przemówienie. Chociaż Agryppę i jego siostrę Berenike łączył skandaliczny związek, Paweł znalazł coś, za co mógł pochwalić władcę. Powiedział: „Uważam się za szczęśliwego, królu Agryppo, że właśnie przed tobą mam się dziś bronić w związku ze wszystkim, o co mnie oskarżają Żydzi, zwłaszcza że jesteś znawcą wszystkich zwyczajów i sporów wśród Żydów. Proszę cię przeto, byś mnie cierpliwie wysłuchał” (Dzieje 26:2, 3).

11. Jak apostoł okazał Agryppie szacunek i co przez to osiągnął?

¹¹ Czy zauważyłeś, że z szacunku dla wysokiego stanowiska Agryppy Paweł użył w odniesieniu do niego tytułu „król”? Okazał mu też należny respekt, rozważnie dobierając słowa (1 Piotra 2:17). Apostoł uznał go za znawcę skomplikowanych zwyczajów i praw, jakimi się kierują jego żydowscy poddani, oraz wyraził radość, że może bronić się w obecności tak dobrze poinformowanego dostojnika. Jako chrześcijanin Paweł wcale nie patrzył z wyższością na Agryppę, który nie był jego współwyznawcą (Filipian 2:3). Wprost przeciwnie, zwrócił się do niego z prośbą o cierpliwe wysłuchanie. W ten sposób wytworzył atmosferę, w której Agryppa oraz inni słuchacze byli bardziej skłonni przyjąć to, co zamierzał im przedstawić. Znajdując taką wspólną płaszczyznę, położył fundament, na którym mógł oprzeć dalszą argumentację.

12. Jak podczas głoszenia o Królestwie możemy trafiać słuchaczom do serca?

¹² Gdy przedstawiamy orędzie Królestwa, starajmy się, podobnie jak Paweł, podczas całej rozmowy trafiać słuchaczom do serca. W tym celu okazujmy im szczery szacunek, osobiście interesujmy się ich sytuacją i wnikajmy w ich sposób myślenia (1 Koryntian 9:20-23).

Umiejętnie posługuj się Słowem Bożym

13. Jak mógłbyś wzorem Pawła pobudzać słuchaczy do działania?

¹³ Apostołowi Pawłowi zależało, by głoszona przez niego dobra nowina pobudzała słuchaczy do działania (1 Tesaloniczan 1:5-7). Dlatego odwoływał się do ich symbolicznego serca, będącego siedliskiem uczuć. W mowie obrończej, którą wygłosił przed Agryppą, wyraźnie widać, że ‛poprawnie władał słowem prawdy’, powołując się na Mojżesza i proroków (2 Tymoteusza 2:15).

14. Opisz, jak Paweł przed obliczem Agryppy posłużył się sztuką przekonywania.

¹⁴ Paweł wiedział, że Agryppa uważa siebie za Żyda. Odwołując się do jego wiedzy o judaizmie, wyjaśnił, że nie głosi „nic oprócz tego, co — jak oznajmili Prorocy oraz Mojżesz — miało nastąpić” w związku ze śmiercią i wskrzeszeniem Mesjasza (Dzieje 26:22, 23). Apostoł zapytał władcę wprost: „Czy ty, królu Agryppo, wierzysz Prorokom?” Teraz dostojnik stanął przed dylematem. Jeżeli zaprzeczy, ucierpi na tym jego reputacja osoby utożsamiającej się z religią Żydów. Ale jeśli odpowie twierdząco, publicznie przyzna rację Pawłowi, ryzykując w ten sposób, że zostanie uznany za chrześcijanina. Apostoł roztropnie sam udziela odpowiedzi na postawione pytanie. Oświadcza: „Wiem, że wierzysz”. Jak na to reaguje król? Wyznaje: „Wkrótce przekonałbyś mnie, bym został chrześcijaninem” (Dzieje 26:27, 28). Chociaż Agryppa nie przyłączył się do chrześcijan, prawdy głoszone przez Pawła z pewnością w jakimś stopniu poruszyły jego serce (Hebrajczyków 4:12).