JEHOWA dał nam do naśladowania doskonały wzór w osobie swojego Syna, Jezusa Chrystusa (1 Piotra 2:21). Kto wstępuje w jego ślady, zaczyna służyć Bogu i głosić dobrą nowinę. A to przynosi mu duchowe pokrzepienie. Jezus powiedział: „Przyjdźcie do mnie, wszyscy utrudzeni i obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodny i pokorny. Wtedy zaznacie pokrzepienia” (Mat. 11:28, 29). Osoby, które przyjęły zaproszenie Jezusa, nie zawiodły się na jego obietnicy!

² Jezus jako Największy Sługa Boży osobiście wezwał niektórych ludzi, żeby zostali jego naśladowcami (Mat. 9:9; Jana 1:43). Przeszkolił ich w służbie kaznodziejskiej, a następnie rozesłał, żeby pełnili ją tak jak on (Mat. 10:1 do 11:1; 20:28; Łuk. 4:43). Później głoszenie o Królestwie Bożym zlecił jeszcze 70 innym uczniom (Łuk. 10:1, 8-11). Wysyłając ich, oświadczył: „Kto słucha was, ten słucha także mnie. Kto lekceważy was, ten lekceważy także mnie. A kto lekceważy mnie, ten lekceważy również Tego, który mnie posłał” (Łuk. 10:16). Podkreślił w ten sposób, jak ogromna odpowiedzialność na nich spoczywa. Mieli reprezentować Najwyższego Boga i Jego Syna! To samo można powiedzieć o każdym, kto dzisiaj reaguje na zaproszenie Jezusa: „Bądź moim naśladowcą” (Łuk. 18:22; 2 Kor. 2:17). Do wszystkich tych osób odnosi się Boży nakaz głoszenia dobrej nowiny o Królestwie i pozyskiwania uczniów (Mat. 24:14; 28:19, 20).

³ Dzięki przyjęciu wspomnianego zaproszenia mogliśmy poznać Jehowę Boga i Jezusa Chrystusa (Jana 17:3). Poznaliśmy sposób postępowania i myślenia Jehowy. Z Jego pomocą ‛przeobraziliśmy swój umysł’, ‛włożyliśmy na siebie nową osobowość’ i dostosowaliśmy swoje postępowanie do prawych zasad zawartych w Biblii (Rzym. 12:1, 2; Efez. 4:22-24; Kol. 3:9, 10). Z wdzięczności dla Boga oddaliśmy Mu swoje życie i usymbolizowaliśmy to chrztem. W ten sposób staliśmy się ordynowanymi sługami Bożymi.

⁴ Zawsze pamiętajmy, że jeśli pełnimy służbę dla Boga, musimy mieć „niewinne ręce i czyste serce” (Ps. 24:3, 4; Izaj. 52:11; 2 Kor. 6:14 do 7:1). Dzięki wierze w Jezusa Chrystusa zyskaliśmy czyste sumienie (Hebr. 10:19-23, 35, 36; Obj. 7:9, 10, 14). Apostoł Paweł wezwał chrześcijan, żeby wszystko robili na chwałę Bożą i nie gorszyli drugich. Z kolei apostoł Piotr podkreślił, że przykładne postępowanie odgrywa istotną rolę w pozyskiwaniu innych dla prawdy (1 Kor. 10:31, 33; 1 Piotra 3:1). Jak możemy pomóc komuś, żeby zaczął spełniać te wymagania i przyłączył się do nas jako głosiciel dobrej nowiny?

NOWI GŁOSICIELE

⁵ Gdy założysz studium biblijne, od samego początku zachęcaj zainteresowanego do dzielenia się zdobywaną wiedzą — na przykład w rozmowach z rodziną, przyjaciółmi czy współpracownikami. Jest to ważny element nauczania nowych, który pomoże im zostać naśladowcami Jezusa Chrystusa i głosicielami dobrej nowiny (Mat. 9:9; Łuk. 6:40). Kiedy zainteresowany zrobi postępy duchowe i nabierze doświadczenia w prowadzeniu takich nieoficjalnych rozmów, z pewnością zapragnie uczestniczyć w służbie kaznodziejskiej razem ze zborem.

SPEŁNIANIE WYMAGAŃ

⁶ Zanim po raz pierwszy zaprosisz daną osobę do służby od domu do domu, musisz się upewnić, że spełnia określone wymagania. Jeżeli ktoś bierze z nami udział w działalności ewangelizacyjnej, publicznie identyfikuje się ze Świadkami Jehowy. Jest wtedy oczywiste, że już dostosował życie do prawych zasad Jehowy i może być nieochrzczonym głosicielem.

⁷ Gdy w czasie studium będziesz omawiać z zainteresowanym zasady biblijne, prawdopodobnie poznasz jego sytuację życiową. Możesz zauważyć, że wprowadza w czyn to, czego się dowiaduje. Ale starsi zechcą się z wami spotkać, żeby omówić pewne dziedziny jego życia.

⁸ Do przeprowadzenia rozmowy z tobą i osobą zainteresowaną koordynator grona starszych wyznaczy dwóch nadzorców, w tym jednego z komitetu służby. W zborach, w których jest niewielu starszych, można poprosić o to któregoś ze starszych i umiejętnego sługę pomocniczego. Wyznaczeni bracia powinni przeprowadzić tę rozmowę jak najszybciej. Jeśli zostaną o to poproszeni przy okazji zebrania, może uda im się z wami porozmawiać zaraz po nim. Powinni przy tym zadbać o miłą atmosferę. Zanim zainteresowany zostanie nieochrzczonym głosicielem, trzeba się upewnić, że:

1. 1) Uważa Biblię za natchnione Słowo Boże (2 Tym. 3:16).

2. 2) Zna podstawowe nauki biblijne i w nie wierzy, więc gdy ktoś zada mu pytanie, odpowie na nie zgodnie z Biblią, a nie z naukami religii fałszywej bądź jakimiś własnymi poglądami (Mat. 7:21-23; 2 Tym. 2:15).

3. 3) Stosuje się do biblijnego nakazu, żeby spotykać się z ludem Jehowy na zebraniach zborowych, jeśli jest w stanie to robić (Ps. 122:1; Hebr. 10:24, 25).

4. 4) Wie, co Biblia mówi o niemoralnych kontaktach seksualnych, między innymi o cudzołóstwie, poligamii czy homoseksualizmie, i uwzględnia to w swoim życiu. Nie mieszka pod jednym dachem z osobą płci przeciwnej, jeśli nie jest to jego współmałżonek lub krewny (Mat. 19:9; 1 Kor. 6:9, 10; 1 Tym. 3:2, 12; Hebr. 13:4).

5. 5) Przestrzega biblijnego zakazu upijania się i jeśli nie wchodzą w grę względy medyczne, nie zażywa żadnych środków odurzających ani uzależniających (czy to naturalnych, czy syntetycznych) (2 Kor. 7:1; Efez. 5:18; 1 Piotra 4:3, 4).

6. 6) Rozumie, jak ważne jest unikanie złego towarzystwa (1 Kor. 15:33).

7. 7) Całkowicie zerwał z wszelkimi organizacjami religii fałszywej, do których należał. Przestał chodzić na ich nabożeństwa, brać udział w ich działalności i popierać je finansowo (2 Kor. 6:14-18; Obj. 18:4).

8. 8) Nie jest w żaden sposób zaangażowany w sprawy polityczne tego świata (Jana 6:15; 15:19; Jak. 1:27).

9. 9) Zachowuje całkowitą neutralność w konfliktach między narodami (Izaj. 2:4).

10. 10) Naprawdę chce być Świadkiem Jehowy (Ps. 110:3).

⁹ Jeśli starsi nie są pewni, jakie poglądy ma zainteresowany w którejś z tych spraw, powinni ją z nim przedyskutować. Mogą na przykład skorzystać z podanych wersetów. Ważne jest, by ktoś taki rozumiał, że osoby, które biorą udział w działalności ewangelizacyjnej prowadzonej przez Świadków Jehowy, muszą przestrzegać w życiu wymienionych powyżej norm biblijnych. Jego wypowiedzi pomogą starszym ustalić, czy wie, czego się od niego oczekuje, i czy w rozsądnej mierze spełnia te wymagania.

¹⁰ Starsi powinni jak najszybciej poinformować zainteresowanego, czy może zostać głosicielem. W większości wypadków zrobią to pod koniec rozmowy. Jeżeli odpowiada on stawianym wymaganiom, serdecznie go przywitają jako nowego głosiciela (Rzym. 15:7). Zachęcą go, żeby jak najszybciej zaczął wyruszać do służby i na koniec miesiąca złożył z niej sprawozdanie. Wyjaśnią mu, że gdy nieochrzczony głosiciel złoży je po raz pierwszy, tworzy się dla niego „Zborowe zestawienie sprawozdań głosiciela” i umieszcza w dokumentacji zboru. Starsi zbierają te informacje, żeby organizacja mogła należycie zadbać o działalność religijną Świadków Jehowy na całym świecie i żeby poszczególni głosiciele mogli brać w niej udział i otrzymywać duchową pomoc. Starsi powiadomią nowego głosiciela, że wszelkie dane osobowe są wykorzystywane zgodnie z „Globalną polityką Świadków Jehowy dotyczącą ochrony danych” opublikowaną w serwisie internetowym jw.org.

¹¹ Jeśli bliżej zapoznamy się z nowym głosicielem i będziemy interesować się jego postępami, możemy wywrzeć na niego korzystny wpływ. Może go to zachęcić do regularnego składania sprawozdań z działalności kaznodziejskiej i do zwiększania wysiłków w służbie dla Jehowy (Filip. 2:4; Hebr. 13:2).

¹² Kiedy starsi ustalą, że osoba studiująca Biblię nadaje się na głosiciela, poinformują ją, że odtąd może korzystać z książki Zorganizowani do spełniania woli Jehowy. Gdy złoży pierwsze sprawozdanie ze służby, w zborze należy podać krótkie ogłoszenie, że jest nowym nieochrzczonym głosicielem.

POMAGANIE MŁODYM

¹³ Głosicielami dobrej nowiny mogą być również dzieci. Jezus chętnie przebywał z dziećmi i udzielał im błogosławieństwa (Mat. 19:13-15; 21:15, 16). Obowiązek wychowywania ich spoczywa na rodzicach, ale inne osoby w zborze zapewne też będą chciały wspierać młodych, którzy szczerze pragną głosić o Królestwie. Rodzice swoim dobrym przykładem mogą wiele zrobić, żeby zachęcić dziecko do gorliwego głoszenia. Jeśli postępuje ono właściwie i serce pobudza je do rozmawiania z innymi o swojej wierze, to jak jeszcze można mu pomóc?

¹⁴ Któreś z rodziców powinno poprosić członka zborowego komitetu służby o przeprowadzenie z dzieckiem rozmowy i ustalenie, czy spełnia ono wymagania stawiane głosicielom. Koordynator zadba wtedy, żeby dwóch starszych (w tym jeden ze zborowego komitetu służby) spotkało się z dzieckiem i co najmniej z jednym z jego chrześcijańskich rodziców albo prawnych opiekunów. Jeżeli ma ono podstawową wiedzę biblijną i widać, że naprawdę chce brać udział w służbie, świadczy to o jego wyraźnych postępach duchowych. Po uwzględnieniu tych i innych czynników — podobnych jak w wypadku dorosłych — starsi ci ustalą, czy dziecko może zostać nieochrzczonym głosicielem (Łuk. 6:45; Rzym. 10:10). Podczas takiej rozmowy nie ma potrzeby poruszać pewnych kwestii, które zazwyczaj omawia się z dorosłymi, a które z oczywistych względów nie dotyczą dzieci.

¹⁵ Starsi powinni przy tej okazji pochwalić dziecko za postępy i zachęcić je do postawienia sobie celu, jakim jest chrzest. Pochwalą też rodziców, którzy z pewnością robią, co mogą, żeby wpajać prawdę w serce dziecka. Zachęcą ich do zapoznania się z materiałem, który pomoże im dalej je wspierać, zatytułowanym „Do chrześcijańskich rodziców” (strony 179-181).

ODDANIE SIĘ BOGU I CHRZEST

¹⁶ Jeśli pod wpływem nabywanej wiedzy i miłości do Jehowy dostosowałeś życie do Jego wymagań i zacząłeś brać udział w służbie, to powinieneś potwierdzić, że łączy cię z Nim osobista więź. Jak to zrobić? Musisz oddać Mu swoje życie i usymbolizować to chrztem (Mat. 28:19, 20).

¹⁷ Oddanie w sensie biblijnym oznacza oddzielenie do świętego celu. Kto chce oddać się Bogu, powinien zwrócić się do Niego w modlitwie i uroczyście Mu przyrzec, że swoje życie poświęci na służbę dla Niego i będzie chodzić Jego drogami. Oznacza to, że pragnie na zawsze pozostać oddany wyłącznie Jemu (Powt. Pr. 5:9). Decyzja ta jest sprawą czysto osobistą. Nikt nie może jej podjąć za ciebie.

¹⁸ Nie wystarczy jednak powiedzieć Jehowie na osobności, że chce się do Niego należeć. Trzeba także pokazać to innym, czyli tak jak Jezus dać się ochrzcić (1 Piotra 2:21; 3:21). Co więc powinieneś zrobić, jeśli już postanowiłeś służyć Jehowie i chcesz zostać ochrzczony? Powiadom o tym koordynatora grona starszych. Brat ten wyznaczy kilku nadzorców, żeby z tobą porozmawiali i się upewnili, czy spełniasz Boże wymagania stawiane osobom zgłaszającym się do chrztu. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w tej publikacji, w części zatytułowanej „Do nieochrzczonego głosiciela” (strony 182-184) oraz w części „Pytania dla osób, które chcą zostać ochrzczone” (strony 185-207).

SPRAWOZDANIA DOTYCZĄCE ROZWOJU DZIAŁALNOŚCI

¹⁹ Doniesienia o rozwoju czystego wielbienia na świecie od lat są dla ludu Jehowy źródłem zachęt. Odkąd Jezus Chrystus po raz pierwszy powiedział uczniom, że dobra nowina będzie głoszona na całej ziemi, prawdziwi chrześcijanie żywo interesują się tym, jak te słowa się spełniają (Mat. 28:19, 20; Marka 13:10; Dzieje 1:8).

²⁰ Pierwsi naśladowcy Jezusa lubili słuchać relacji dotyczących rozwoju dzieła głoszenia (Marka 6:30). Z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. został wylany duch święty na jakieś 120 osób. Jeszcze w tym samym dniu liczba uczniów wzrosła do około 3000, a wkrótce potem do około 5000. Poza tym jak wynika z kolejnych sprawozdań, „Jehowa sprawiał, że codziennie przyłączali się do nich inni wchodzący na drogę wybawienia” i że „uwierzyło nawet wielu kapłanów” (Dzieje 1:15; 2:5-11, 41, 47; 4:4; 6:7). Zachwycające doniesienia o tym wzroście musiały bardzo zachęcać uczniów. Zagrzewały ich do kontynuowania zleconej przez Boga działalności, i to mimo zaciekłych prześladowań, za którymi stali żydowscy przywódcy religijni.

²¹ Około roku 60 lub 61 Paweł napisał w Liście do Kolosan, że dobra nowina „wydaje owoce i szerzy się na całym świecie” oraz że „była głoszona wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kol. 1:5, 6, 23, przypis). Pierwsi chrześcijanie byli posłuszni słowom Boga, dlatego przed końcem żydowskiego systemu rzeczy, czyli przed rokiem 70, dzięki wsparciu ducha świętego zdołali przeprowadzić dzieło głoszenia na ogromną skalę. Informacje o tym, czego dokonywano, były dla wiernych chrześcijan bardzo pokrzepiające.

²² Podobnie nowożytna organizacja Jehowy stara się sporządzać sprawozdania z działalności, którą tak zapowiedziano w Ewangelii według Mateusza 24:14: „Ta dobra nowina o Królestwie będzie głoszona na całym świecie na świadectwo wszystkim narodom. A potem nadejdzie koniec”. Jako oddani słudzy Boży mamy do wypełnienia pilne zadanie. Każdy z nas powinien zdobywać się na wysiłki, żeby przed nadejściem końca dzieło głoszenia zostało należycie wykonane. Jehowa dopilnuje, żeby się tak stało, i jeśli angażujemy się w tę pracę, będzie patrzył na nas z uznaniem (Ezech. 3:18-21).

TWOJE OSOBISTE SPRAWOZDANIE ZE SŁUŻBY

²³ Jakie informacje podajemy w naszych sprawozdaniach? Zawiera je specjalny formularz „Sprawozdanie ze służby”, ale pomocne mogą być też poniższe uwagi.

²⁴ W rubryce „Publikacje (drukowane i elektroniczne)” wpisz, ile publikacji udostępniłeś ludziom, którzy nie są ochrzczonymi Świadkami Jehowy — czy to wręczając je bezpośrednio, czy też wysyłając link do ich wersji elektronicznych. W rubryce „Wyświetlone filmy” wpisz, ile razy odtworzyłeś któryś z naszych filmów.

²⁵ W rubryce „Odwiedziny ponowne” podaj, ile razy nawiązałeś z kimś kontakt, żeby podtrzymać jego zainteresowanie. Odwiedzin ponownych można dokonać przez złożenie komuś wizyty, napisanie do niego listu, zatelefonowanie, wysłanie SMS-a czy e-maila lub dostarczenie publikacji. Również każde przeprowadzone studium biblijne można traktować jako odwiedziny ponowne. Poza tym rodzic prowadzący rodzinne wielbienie, w którym uczestniczy nieochrzczone dziecko, może każdego tygodnia uwzględnić w sprawozdaniu jedne odwiedziny.

²⁶ Chociaż studium biblijne prowadzi się zazwyczaj co tydzień, w danym miesiącu liczy się je jako jedno studium. Głosiciele powinni podawać w sprawozdaniu łączną liczbę różnych studiów biblijnych, które prowadzili w ciągu miesiąca. Chodzi o studia z osobami niebędącymi Świadkami albo z nowo ochrzczonymi, z którymi nie skończono jeszcze omawiać książki Już zawsze ciesz się życiem! Członek komitetu służby może też kogoś poprosić o prowadzenie studium z nieczynnym bratem lub siostrą.

²⁷ Ważne jest właściwe wypełnianie rubryki „Godziny”. Zasadniczo chodzi o czas poświęcony na głoszenie od domu do domu, dokonywanie odwiedzin ponownych, prowadzenie studiów biblijnych oraz na inne formy głoszenia oficjalnego lub nieoficjalnego ludziom, którzy nie są Świadkami Jehowy. Gdy współpracuje ze sobą dwóch głosicieli, każdy z nich może zapisać czas spędzony w służbie. Ale dokonanie odwiedzin albo przeprowadzenie studium biblijnego odnotuje tylko jeden z nich. Oboje rodzice mogą podać w sprawozdaniu maksymalnie po jednej godzinie tygodniowo, jeśli pouczają dzieci w ramach rodzinnego wielbienia Boga. Mówcy mogą uwzględnić w sprawozdaniu czas poświęcony na wygłaszanie wykładów publicznych. Może to zrobić również osoba tłumacząca wykład. Nie uwzględnia się natomiast czasu poświęcanego na takie zajęcia, jak przygotowywanie się do służby, udział w zbiórkach czy załatwianie w czasie służby jakichś spraw.

²⁸ Ustalając, co uznać za czas spędzony w służbie, każdy głosiciel musi przejawiać rozwagę i kierować się sumieniem wyszkolonym na Biblii. Jedni głoszą na terenach gęściej zaludnionych, a drudzy na rzadziej zaludnionych, gdzie przemieszczanie się zabiera dużo czasu. Tereny są różne i poszczególni głosiciele w zborach na całym świecie różnią się podejściem do tego, co uznać za służbę. Ciało Kierownicze nie narzuca nikomu, co w omawianej sprawie ma dyktować mu sumienie. Również nikt inny nie został upoważniony, żeby w tej sprawie osądzać drugich (Mat. 6:1; 7:1; 1 Tym. 1:5).

²⁹ Ilość czasu spędzonego w służbie należy podawać w pełnych godzinach. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy głosiciel ma duże ograniczenia, wynikające między innymi z podeszłego wieku, pobytu w domu opieki bądź choroby czy inwalidztwa, które uniemożliwia mu opuszczanie mieszkania. Ktoś taki może podać w sprawozdaniu każde 15 minut, które poświęcił na dzielenie się dobrą nowiną. Nawet jeśli przeznacza na to tylko kwadrans miesięcznie, powinien go ująć w sprawozdaniu. Dzięki temu będzie zaliczany do grona regularnych głosicieli Królestwa. Postanowienie to dotyczy również tych, którzy mają przejściowe trudności — na przykład przez miesiąc nie mogą się swobodnie poruszać wskutek poważnej choroby lub urazu. Obejmuje ono tylko osoby o bardzo ograniczonych możliwościach. O tym, czy ktoś może skorzystać z tego postanowienia, decyduje zborowy komitet służby.

„ZBOROWE ZESTAWIENIE SPRAWOZDAŃ GŁOSICIELA”

³⁰ Twoje sprawozdanie ze służby za każdy miesiąc jest wpisywane do „Zborowego zestawienia sprawozdań głosiciela”. Dane te są własnością miejscowego zboru. Jeśli planujesz się przenieść, poinformuj o tym starszych w swoim zborze. Sekretarz dopilnuje, żeby te dokumenty zostały przekazane do twojego nowego zboru. Dzięki temu starsi będą mogli cię tam przywitać i otoczyć duchową opieką. Gdybyś jednak przebywał poza swoim zborem nie dłużej niż trzy miesiące, sprawozdania ze służby nadal przesyłaj do niego.

DLACZEGO SKŁADAMY SPRAWOZDANIA ZE SŁUŻBY

³¹ Czy zdarza ci się zapomnieć o złożeniu sprawozdania ze służby? Chyba każdemu z nas trzeba czasem o tym przypomnieć. Jeżeli jednak mamy właściwe podejście do składania sprawozdań i rozumiemy, dlaczego jest to ważne, łatwiej nam będzie o tym pamiętać.

³² Niektórzy się zastanawiają: „Skoro Jehowa wie, co robię w służbie dla Niego, to po co mam składać sprawozdanie?”. Jehowa rzeczywiście wie, co robimy i czy w służbę angażujemy się całą duszą, czy raczej mamy w niej minimalny udział. Zauważmy jednak, że zadbał On o utrwalenie na piśmie, ile dni Noe spędził w arce, ile lat Izraelici wędrowali po pustkowiu, a także ilu z nich dochowało wierności, a ilu było nieposłusznych. Kazał utrwalić informacje dotyczące stopniowego podboju ziemi Kanaan oraz osiągnięć wiernych sędziów izraelskich. Polecił szczegółowo opisać wiele czynów swoich sług. Te natchnione pisemne relacje wyraźnie pokazują, jak Bóg podchodzi do sporządzania dokładnych sprawozdań.

³³ Sprawozdania z wydarzeń historycznych zawarte w Biblii świadczą o tym, że słudzy Jehowy prowadzili zapiski bardzo skrupulatnie. Niejedno z nich zatraciłoby swoją wymowę, gdyby nie zawierało konkretnych liczb. Rozważ następujące przykłady: Rodzaju 46:27; Wyjścia 12:37; Sędziów 7:7; 2 Królów 19:35; 2 Kronik 14:9-13; Jana 6:10; 21:11; Dzieje 2:41; 19:19.

³⁴ Chociaż nasze sprawozdania z działalności kaznodziejskiej nie dają pełnego obrazu tego, co robimy w służbie dla Jehowy, to stanowią dla Jego organizacji cenną pomoc. W I wieku, gdy apostołowie wrócili z kampanii ewangelizacyjnej, opowiedzieli Jezusowi „o wszystkim, co zrobili i czego nauczali” (Marka 6:30). Niekiedy ze sprawozdań wynika, że pewne aspekty służby wymagają szczególnej uwagi. Dane liczbowe mogą wskazywać, że w niektórych dziedzinach zanotowano postęp, a w innych nie, na przykład że liczba głosicieli nie rośnie tak jak wcześniej. Może trzeba udzielić zachęt albo rozwiązać jakieś problemy. Nadzorcy analizują więc sprawozdania i starają się usuwać czynniki hamujące postępy poszczególnych osób czy całego zboru.

³⁵ Dzięki sprawozdaniom organizacja Boża może też ustalić, gdzie potrzeba więcej głosicieli. Które tereny są owocniejsze? Gdzie rozwój jest niewielki? Jakie publikacje pomogłyby ludziom poznać prawdę? Informacje takie pozwalają lepiej ocenić i zaspokoić zapotrzebowanie na literaturę w różnych rejonach świata.

³⁶ Poza tym sprawozdania działają zachęcająco. Czy nie jesteśmy zachwyceni, gdy się dowiadujemy o pracy naszych braci zajętych głoszeniem dobrej nowiny na całej ziemi? Wiadomości o wzroście pomagają nam uzmysłowić sobie, jak rozwija się organizacja Jehowy. Przeżycia współwyznawców pokrzepiają nas, rozniecają w nas gorliwość i pobudzają do zwiększania udziału w działalności kaznodziejskiej (Dzieje 15:3). A zatem składanie sprawozdań ze służby jest bardzo ważne i świadczy o tym, że interesujemy się braćmi na całym świecie. Ponadto w tej na pozór mało znaczącej sprawie pokazujemy, że jesteśmy podporządkowani postanowieniom organizacji Jehowy (Łuk. 16:10; Hebr. 13:17).

WYZNACZANIE SOBIE CELÓW

³⁷ Nie ma powodu, żebyśmy porównywali swoją służbę z wynikami innych (Gal. 5:26; 6:4). Warunki poszczególnych osób się różnią. Z drugiej strony dużo korzyści przynosi wyznaczanie sobie realistycznych celów, które pomogą nam ocenić własne postępy w służbie. Osiąganie takich celów sprawia nam radość.

³⁸ Nie ulega wątpliwości, że obecnie Jehowa przyśpiesza zgromadzanie ludzi, których ochroni podczas „wielkiego ucisku” (Obj. 7:9, 14). Żyjemy w okresie, gdy spełnia się proroctwo Izajasza: „Malutki stanie się tysiącem, a niewielki — potężnym narodem. Ja, Jehowa, przyśpieszę to w odpowiednim czasie” (Izaj. 60:22). To niezwykły zaszczyt, że w tych doniosłych dniach ostatnich możemy być głosicielami dobrej nowiny! (Mat. 24:14).

JEZUS dał swoim naśladowcom przykład gorliwego głoszenia dobrej nowiny. Nie czekał, aż ludzie przyjdą do niego, ale sam do nich szedł — rozmawiał z nimi i nauczał ich w domach oraz w miejscach publicznych (Mat. 9:35; 13:36; Łuk. 8:1). Nawiązywał rozmowy z poszczególnymi osobami, uczył na osobności swoich uczniów i przemawiał do wielotysięcznych rzesz (Marka 4:10-13; 6:35-44; Jana 3:2-21). Przy każdej nadarzającej się okazji zachęcał innych i dodawał im otuchy (Łuk. 4:16-19). Nie pomijał żadnej sposobności, żeby dawać świadectwo — nawet jeśli potrzebował odpoczynku (Marka 6:30-34; Jana 4:4-34). Czy biblijne relacje o jego służbie nie pobudzają nas do wzorowania się na nim? Z całą pewnością pragniemy to robić — tak jak apostołowie (Mat. 4:19, 20; Łuk. 5:27, 28; Jana 1:43-45).

² Zastanówmy się nad tym, jakie możliwości mają dziś chrześcijanie, żeby uczestniczyć w działalności, którą Jezus Chrystus zapoczątkował blisko 2000 lat temu.

GŁOSZENIE OD DOMU DO DOMU

³ Jako Świadkowie Jehowy dostrzegamy wartość systematycznego głoszenia dobrej nowiny o Królestwie od domu do domu. Tę metodę stosujemy tak powszechnie, że stała się naszym znakiem rozpoznawczym. O tym, że jest skuteczna i pozwala docierać w krótkim czasie do milionów ludzi, świadczą wspaniałe wyniki (Mat. 11:19; 24:14). Biorąc udział w tej formie głoszenia, dowodzimy, że kochamy Jehowę i bliźnich (Mat. 22:34-40).

⁴ Głoszenie od domu do domu nie jest współczesnym wynalazkiem Świadków Jehowy. Apostoł Paweł powiedział, że nauczał ludzi w ich domach. Chrześcijańskim nadzorcom z Efezu tak opisał swoją służbę od pierwszego dnia, gdy przybył do prowincji Azja: „Nie wymawiałem się od przekazywania wam wszystkiego, co pożyteczne, ani od nauczania was (...) od domu do domu”. Był to jeden ze sposobów, w jaki Paweł ‛zarówno Żydom, jak i Grekom dawał dokładne świadectwo i wyjaśniał, że powinni okazać skruchę, nawrócić się do Boga i wierzyć w naszego Pana, Jezusa’ (Dzieje 20:18, 20, 21). W tamtym czasie cesarze rzymscy propagowali bałwochwalstwo i wiele osób okazywało „bojaźń przed bóstwami”. Ludzie koniecznie więc musieli szukać „Boga, który uczynił świat i wszystko, co na nim”, i który wzywał „wszystkich ludzi, żeby okazali skruchę” (Dzieje 17:22-31).

⁵ Dzisiaj dotarcie do innych z dobrą nowiną jest jeszcze pilniejsze. Szybko zbliża się koniec obecnego złego systemu rzeczy. Zdając sobie z tego sprawę, staramy się zwiększać swoje wysiłki w służbie od domu do domu, bo wiemy, że ta wypróbowana metoda jest najlepszym sposobem wyszukiwania ludzi spragnionych prawdy. Teraz okazuje się równie skuteczna jak za czasów Jezusa i apostołów (Marka 13:10).

⁶ Czy bierzesz pełny udział w głoszeniu od domu do domu? Jeżeli tak, to bądź pewny, że podobasz się Jehowie (Ezech. 9:11; Dzieje 20:35). Ta forma głoszenia nie dla każdego jest łatwa. Być może masz jakieś fizyczne ograniczenia lub głosisz na terenie, na którym mało kto chce słuchać. Może nawet musisz znosić trudności związane z restrykcjami nałożonymi przez władze. A może jesteś nieśmiały i trudno ci nawiązywać rozmowy z nieznajomymi. Z tych powodów za każdym razem, gdy wyruszasz do służby od domu do domu, masz pewne obawy. Ale nie zniechęcaj się (Wyjścia 4:10-12). W podobnej sytuacji znajduje się wielu twoich braci.

⁷ Jezus obiecał swoim uczniom: „Będę z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:20). Słowa te dodają nam sił do pozyskiwania uczniów. Czujemy to, co apostoł Paweł, który napisał: „Do wszystkiego mam siłę dzięki Temu, który mnie umacnia” (Filip. 4:13). Staraj się brać pełny udział w służbie od domu do domu organizowanej przez zbór. Współpraca z innymi będzie dla ciebie źródłem zachęt i wsparcia. Módl się o pomoc w pokonywaniu wszelkich przeszkód i wysilaj się w rozgłaszaniu dobrej nowiny (1 Jana 5:14).

⁸ Przedstawianie innym prawdy z Biblii da ci okazje do tego, żeby „bronić swojej nadziei” (1 Piotra 3:15). Coraz lepiej będziesz dostrzegać kontrast między tymi, którzy mają nadzieję na przyjście Królestwa, a tymi, którzy jej nie mają (Izaj. 65:13, 14). Będziesz się cieszyć, że zgodnie z poleceniem Jezusa pozwalasz ‛świecić swojemu światłu’. Może nawet pomożesz komuś poznać Jehowę i prawdę, która prowadzi do życia wiecznego (Mat. 5:16; Jana 17:3; 1 Tym. 4:16).

⁹ Służbę od domu do domu organizuje się w zborze zarówno w weekendy, jak i w dni powszednie. Jeżeli na jakimś terenie trudno zastać mieszkańców w ciągu dnia, zbiórki urządza się późnym popołudniem lub wczesnym wieczorem. Ludzie mogą być wtedy bardziej skłonni do rozmów niż rano.

WYSZUKIWANIE SZCZERYCH LUDZI

¹⁰ Jezus polecił swoim uczniom wyszukiwać osoby, ‛którym warto poświęcić uwagę’ (Mat. 10:11). On sam wyszukiwał takich szczerych ludzi, głosząc nie tylko od domu do domu, ale przy każdej sposobności — oficjalnie i nieoficjalnie (Łuk. 8:1; Jana 4:7-15). Również apostołowie głosili w różnych miejscach (Dzieje 17:17; 28:16, 23, 30, 31).

¹¹ Podobnie my robimy, co w naszej mocy, żeby dotrzeć z dobrą nowiną o Królestwie do każdego człowieka. W tym celu musimy naśladować metody pozyskiwania uczniów stosowane przez Jezusa i apostołów. Musimy też zdawać sobie sprawę ze zmian zachodzących na świecie i wśród mieszkańców naszego terenu (1 Kor. 7:31). Na przykład głosiciele z powodzeniem nawiązują rozmowy z ludźmi w ich miejscach pracy. W wielu krajach skuteczne okazuje się głoszenie na ulicach, w parkach czy na parkingach — wszędzie, gdzie można kogoś spotkać. Niektóre zbory ustawiają na swoim terenie stoliki lub wózki z literaturą. Ponadto Biuro Oddziału może zorganizować specjalne świadczenie publiczne na terenach wielkomiejskich z udziałem braci i sióstr z różnych zborów. Dzięki temu osoby, które trudno zastać w domu, mają możliwość zetknąć się z dobrą nowiną gdzie indziej.

¹² Kiedy w miejscu publicznym spotkasz kogoś, kto zainteresuje się Biblią, możesz zaproponować mu odpowiednią publikację. Żeby podtrzymać jego zainteresowanie, możesz mu zostawić kontakt do siebie i umówić się z nim na następne spotkanie. Możesz też skierować go do serwisu internetowego jw.org albo zostawić mu adres najbliższego miejsca zebrań. Sam się przekonasz, że głoszenie w miejscach publicznych to przyjemny sposób na poszerzenie zakresu służby.

¹³ Jednak nasza działalność nie polega wyłącznie na głoszeniu dobrej nowiny. Jeśli chcesz pomóc zainteresowanym w przyjęciu prawdy, która może uratować im życie, z pewnością będziesz ich wielokrotnie odwiedzać. Dzięki temu będą mogli robić postępy i zostać dojrzałymi chrześcijanami.

DOKONYWANIE ODWIEDZIN PONOWNYCH

¹⁴ Jezus powiedział swoim naśladowcom: „Będziecie moimi świadkami (...) aż do najdalszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Ale polecił im też: „Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów. (...) Uczcie ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem” (Mat. 28:19, 20). Składanie ludziom kolejnych wizyt może ci sprawić dużo radości. Osoby, które w trakcie pierwszej rozmowy zainteresowały się dobrą nowiną, zapewne się ucieszą, że znowu do nich przyszedłeś. Przekazując im dalsze informacje z Biblii, możesz umocnić ich wiarę w Boga i pomóc im uświadomić sobie własne potrzeby duchowe (Mat. 5:3). Jeśli dobrze się przygotujesz i przyjdziesz w czasie dogodnym dla rozmówcy, to być może zdołasz rozpocząć studium biblijne. Zwykle właśnie do tego dążymy, zachodząc do ludzi ponownie. Przecież mamy nie tylko ‛sadzić’, ale również ‛podlewać’ (1 Kor. 3:6).

¹⁵ Składanie takich kolejnych wizyt jest dla niektórych wyzwaniem. Zapewne nabrałeś już wprawy w nawiązywaniu krótkich rozmów na temat dobrej nowiny, więc chętnie bierzesz udział w głoszeniu. Kiedy jednak pomyślisz o odwiedzeniu tych samych osób, żeby kontynuować dyskusje biblijne, możesz się poczuć przytłoczony. Większej pewności siebie nabierzesz dzięki dobremu przygotowaniu. Korzystaj z praktycznych wskazówek podawanych na zebraniu w tygodniu. Możesz też zabrać ze sobą bardziej doświadczonego głosiciela.

PROWADZENIE STUDIÓW BIBLIJNYCH

¹⁶ Ewangelizator Filip zapytał żydowskiego prozelitę, który czytał Słowo Boże: „Czy rozumiesz, co czytasz?”. W odpowiedzi usłyszał: „Jak mam rozumieć, skoro nikt mi tego nie wyjaśnił?”. Z 8 rozdziału Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że Filip zaczął mu wtedy „głosić dobrą nowinę o Jezusie”, począwszy od fragmentu, który ten człowiek dopiero co przeczytał (Dzieje 8:26-36). Nie wiemy, ile czasu Filip z nim spędził, ale przedstawił mu dobrą nowinę na tyle skutecznie, że ten uwierzył i poprosił, żeby go ochrzcić jako ucznia Jezusa Chrystusa.

¹⁷ W naszych czasach wielu ludzi nie zna Biblii. Zanim takie osoby uwierzą w to, czego się uczą, i będą mogły zostać ochrzczone, trzeba je odwiedzać i prowadzić z nimi studium przez wiele tygodni, miesięcy, a niekiedy nawet przez rok lub dłużej. Jednak cierpliwe i serdeczne pomaganie szczerym ludziom, by zostali uczniami Jezusa, na pewno sprawi ci dużo radości. On sam przecież powiedział: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35).

¹⁸ Z pewnością będziesz prowadzić studium biblijne na podstawie którejś z przeznaczonych do tego publikacji. Korzystaj z rad udzielanych na zebraniu w tygodniu i współpracuj z głosicielami, którzy mają doświadczenie w nauczaniu drugich. Dzięki temu będziesz prowadzić owocne studia, pomagając innym stać się uczniami Jezusa Chrystusa.

¹⁹ Jeśli potrzebujesz pomocy w rozpoczęciu i prowadzeniu studium, otwarcie porozmawiaj o tym z jednym ze starszych lub z głosicielem, który osiąga dobre wyniki w tej dziedzinie. Pomogą ci też wskazówki podawane w miesięczniku Życie i służba oraz pokazy przedstawiane na zebraniach. Polegaj na Jehowie i mów Mu o swoim pragnieniu w modlitwach (1 Jana 3:22). Być może prowadzisz już studium z członkami własnej rodziny, ale jeżeli to tylko możliwe, postaw sobie za cel, żeby założyć też inne studium. Dzięki temu służba będzie ci sprawiać jeszcze więcej radości.

KIEROWANIE ZAINTERESOWANYCH DO ORGANIZACJI JEHOWY

²⁰ Pomagając ludziom zdobyć wiedzę o Jehowie i zostać uczniami Jezusa Chrystusa, jednocześnie pomagamy im stać się częścią zboru. Jeżeli mają robić postępy duchowe i nabierać dojrzałości, koniecznie muszą poznać organizację Jehowy oraz z nią współpracować. Ważne jest, żeby ich tego uczyć. W tym celu można korzystać ze specjalnie przygotowanych filmów oraz broszury Kto dzisiaj spełnia wolę Jehowy? Przydatne mogą się również okazać informacje z 4 rozdziału tej książki.

²¹ Już od pierwszych rozmów pomagaj zainteresowanemu zrozumieć, że do wykonania na ziemi dzieła głoszenia Jehowa posługuje się dziś konkretną organizacją. Zwróć uwagę na wartość używanych przez nas pomocy do studiowania Biblii i wyjaśnij, jak oddani Bogu ochotnicy je przygotowują, drukują i rozprowadzają po całym świecie. Opowiedz, jak przebiegają zebrania. Zaproś zainteresowanego do Sali Królestwa i przedstaw braciom. Podczas zgromadzeń i kongresów zapoznaj go z jeszcze innymi Świadkami. Niech przy takich i innych okazjach sam zauważy, jak słudzy Jehowy przejawiają miłość — cechę wyróżniającą prawdziwych chrześcijan (Jana 13:35). Im bardziej będzie cenić organizację Jehowy, tym bardziej przybliży się do Niego samego.

KORZYSTANIE Z PUBLIKACJI BIBLIJNYCH

²² Pierwsi chrześcijanie gorliwie krzewili Słowo Boże. Sporządzali jego odpisy na własny użytek i do wspólnych rozważań w zborze. Zachęcali też innych do poznawania tego Słowa. Rękopisów było niewiele i bardzo je ceniono (Kol. 4:16; 2 Tym. 2:15; 3:14-17; 4:13; 1 Piotra 1:1). Dzisiaj dzięki nowoczesnej technice Świadkowie Jehowy drukują setki milionów Biblii i pomocy do jej studiowania, takich jak traktaty, broszury, książki i czasopisma, i to w setkach języków.

²³ Gdy dzielisz się z kimś dobrą nowiną, staraj się korzystać z pomocy do studiowania Biblii dostarczanych przez organizację Jehowy. Ponieważ wiesz, ile tobie samemu dało czytanie i studiowanie wydawnictw Świadków Jehowy, z pewnością chcesz, żeby drudzy też odnieśli z nich pożytek (Hebr. 13:15, 16).

²⁴ Dzisiaj coraz więcej osób korzysta z internetu jako głównego źródła informacji. Dlatego do szerzenia dobrej nowiny przyczynia się nie tylko literatura biblijna, ale też nasz oficjalny serwis internetowy jw.org. Ludzie na całym świecie za pomocą komputera mogą w setkach języków czytać Biblię i oparte na niej publikacje oraz słuchać ich nagrań. Osoby, które obawiają się z nami rozmawiać lub mieszkają na terenach, gdzie nie ma wielu okazji do rozmów ze Świadkami Jehowy, dzięki serwisowi jw.org mogą poznać nasze wierzenia w zaciszu domowym.

²⁵ Dlatego polecamy ten serwis przy każdej nadarzającej się sposobności. Gdy domownik zadaje pytanie dotyczące naszych wierzeń, możemy skorzystać z urządzenia przenośnego czy komputera i od razu pokazać mu odpowiedź. Jeśli spotkamy kogoś, kto posługuje się innym językiem, w tym migowym, również możemy skierować go do serwisu jw.org, gdzie znajdzie Biblię oraz oparte na niej publikacje w swoim języku. Wielu głosicieli rozpoczyna rozmowy na tematy biblijne, korzystając z zamieszczonych tam filmów.

GŁOSZENIE NIEOFICJALNE

²⁶ Jezus tak powiedział do uczniów, którzy słuchali jego słów: „Wy jesteście światłem świata. (...) Niech wasze światło tak świeci, żeby ludzie widzieli wasze szlachetne uczynki i wychwalali waszego Ojca, który jest w niebie” (Mat. 5:14-16). Czyniąc tak, uczniowie odzwierciedlali sposób postępowania Boga, a zarazem naśladowali Jego Syna, który oświadczył: „Ja jestem światłem świata”. Jezus swoim przykładem pokazał, co chrześcijanie mają robić, żeby „światło zapewniające życie” świeciło każdemu, kto byłby skłonny słuchać (Jana 8:12).

²⁷ Również apostoł Paweł jest dla nas wzorem godnym naśladowania (1 Kor. 4:16; 11:1). Podczas pobytu w Atenach codziennie głosił na rynku tym, którzy się tam akurat znaleźli (Dzieje 17:17). Za jego przykładem poszli chrześcijanie w Filippi. Z tego powodu mógł ich nazwać ‛źródłami światła w tym świecie, świecącymi wśród zepsutego i zdeprawowanego pokolenia’ (Filip. 2:15). Podobnie my dzisiaj możemy swoimi słowami i czynami roztaczać światło prawdy o Królestwie, gdy przy każdej nadarzającej się okazji rozmawiamy z ludźmi o dobrej nowinie. Niewątpliwie już samym przykładem, który dajemy jako osoby uczciwe i kierujące się zasadami, możemy pokazać, że różnimy się od tego świata. Jeżeli jednak tym, którzy nas obserwują, przedstawimy dobrą nowinę, zrozumieją, dlaczego jesteśmy inni.

²⁸ Wielu Świadków Jehowy głosi dobrą nowinę ludziom napotykanym w miejscu pracy, w szkole, w środkach komunikacji lub w trakcie załatwiania codziennych spraw. Czasem udaje się im porozmawiać ze współpasażerami w podróży. Każdy z nas musi być wyczulony na sytuacje, w których od zwykłej rozmowy można przejść na tematy biblijne. Bądźmy przygotowani, żeby w tym celu wykorzystywać wszystkie stosowne okazje.

²⁹ Do głoszenia nieoficjalnego będzie nas motywować świadomość, że w ten sposób wysławiamy Stwórcę i przynosimy chwałę Jego imieniu. Ponadto możemy pomóc szczerym ludziom, żeby poznali Jehowę, zaczęli Mu służyć i dzięki wierze w Jezusa Chrystusa zyskali nadzieję na życie wieczne. Jehowa cieszy się, widząc nasze starania, i traktuje tę formę działalności jako świętą służbę (Hebr. 12:28; Obj. 7:9, 10).

TEREN

³⁰ Wolą Jehowy jest, żeby wieść o Królestwie była głoszona na całym świecie — zarówno w miastach, jak i na wsiach. W tym celu Biuro Oddziału przydziela określony teren zborom, a także pojedynczym głosicielom mieszkającym w odległych miejscach (1 Kor. 14:40). Podobnie działo się pod kierownictwem Bożym w I wieku n.e. (2 Kor. 10:13; Gal. 2:9). W obecnych dniach ostatnich działalność kaznodziejska szybko się rozwija i gdy na terenie zboru jest dobrze zorganizowana, udaje się wiele osiągnąć.

³¹ Nad opracowywaniem terenu zboru czuwa nadzorca służby. Samym przydziałem terenów może się zajmować jeden ze sług pomocniczych. Wyróżnia się dwa rodzaje terenów — jedne przydzielane są grupom, a inne poszczególnym głosicielom. Gdy teren zboru jest niewielki, nadzorcy grup dysponują terenami, na których zwykle działają głosiciele z danej grupy, a gdy jest duży, poszczególni głosiciele mogą otrzymać tereny osobiste.

³² Ktoś, kto posiada teren osobisty, ma gdzie głosić, gdy nie są organizowane zbiórki albo gdy wyruszenie z grupą jest dla niego niepraktyczne. Niektórzy na przykład mogą mieć teren w pobliżu miejsca zatrudnienia i głoszą tam w czasie przerw w pracy albo po jej zakończeniu. Niejedna rodzina ma teren gdzieś w sąsiedztwie i daje tam świadectwo wieczorami. Posiadanie terenu osobistego w dogodnym miejscu pozwala dobrze wykorzystywać czas przeznaczony na służbę. Oczywiście można go też opracować grupowo, na przykład po zbiórce do służby. Jeśli chciałbyś mieć taki teren, poproś o niego sługę terenu.

³³ Bez względu na to, czy chodzi o teren grupy, którym dysponuje jej nadzorca, czy o teren osobisty, który otrzymuje głosiciel, osoba za niego odpowiedzialna podejmuje rozsądne starania, żeby porozmawiać z kimś w każdym mieszkaniu. Ustalenia dotyczące opracowywania terenu powinny być zgodne z obowiązującym prawem o ochronie danych osobowych. Każdy nadzorca grupy lub głosiciel postara się, żeby powierzony mu teren został opracowany w ciągu czterech miesięcy. Kiedy już uda się to zrobić, należy powiadomić o tym sługę terenu. Zależnie od okoliczności nadzorca grupy lub głosiciel może zatrzymać teren, żeby go opracować ponownie, albo może zwrócić go słudze terenu.

³⁴ Dzięki współdziałaniu wszystkich głosicieli można dokładnie opracować cały teren. Dzięki temu też nie zdarza się, żeby równocześnie na tym samym terenie głosiło niezależnie od siebie kilka osób, co mogłoby irytować mieszkańców. Zgodnie współpracując, okazujemy względy naszym braciom i ludziom postronnym.

WSPÓŁPRACA W GŁOSZENIU LUDZIOM MÓWIĄCYM RÓŻNYMI JĘZYKAMI

³⁵ O Jehowie Bogu, Jego Synu i o Królestwie powinien się dowiedzieć każdy człowiek (Obj. 14:6, 7). Chcemy pomagać wszystkim ludziom bez względu na ich język, żeby mogli ‛wzywać imienia Jehowy’ — co jest warunkiem wybawienia — i żeby ‛włożyli na siebie’ chrześcijańską osobowość (Rzym. 10:12, 13; Kol. 3:10, 11). Z jakimi wyzwaniami musimy się liczyć, głosząc dobrą nowinę na terenach wielojęzycznych? Co można zrobić, żeby jak najwięcej osób usłyszało o Królestwie Bożym w języku, który najlepiej rozumie? (Rzym. 10:14).

³⁶ Przydziału terenu dla poszczególnych zborów dokonuje się z uwzględnieniem konkretnego języka. Dlatego na terenach wielojęzycznych w tej samej okolicy mogą głosić bracia z różnych zborów. W takich wypadkach najlepiej jest, jeśli każdy zbór koncentruje się na głoszeniu ludziom mówiącym określonym językiem. Głosiciele trzymają się tej zasady również w czasie dorocznych kampanii z zaproszeniami. Jednak podczas głoszenia publicznego i nieoficjalnego mogą rozmawiać z każdym i udostępniać literaturę w dowolnym języku.

³⁷ Niekiedy zbory innojęzyczne nie są w stanie regularnie opracowywać bardziej odległych terenów. W takiej sytuacji nadzorcy służby poszczególnych zborów wspólnie ustalą dogodny dla wszystkich sposób opracowywania terenu. Dzięki temu każdy będzie miał możliwość usłyszeć dobrą nowinę o Królestwie, a głosiciele unikną niepotrzebnego dublowania wysiłków (Prz. 15:22).

³⁸ Co powinniśmy zrobić, kiedy drzwi otworzy nam ktoś pochodzący z innego kraju? Nie możemy z góry zakładać, że dotrą do niego głosiciele, którym uda się swobodnie z nim porozumieć. Dlatego niektórzy uczą się prostego wstępu w języku często spotykanym na terenie. Możemy skierować daną osobę do serwisu jw.org, żeby mogła czytać lub pobierać publikacje w swoim języku, albo zaproponować, że przyniesiemy jej takie publikacje.

³⁹ Jeśli ktoś taki okaże szczere zainteresowanie, powinniśmy postarać się umówić z głosicielem, który będzie umiał mu pomóc w zrozumiałym dla niego języku. Warto również poinformować rozmówcę, gdzie najbliżej odbywają się zebrania w jego języku. Jeżeli chciałby, żeby odwiedził go ktoś znający ten język, warto mu pokazać, jak może przesłać swoje dane kontaktowe przez serwis jw.org. Wtedy Biuro Oddziału ustali, czy w okolicy mieszka głosiciel bądź działa grupa lub zbór, który mógłby udzielić tej osobie dalszej pomocy duchowej.

⁴⁰ Dopóki osoba zainteresowana nie powie nam, że ma już kontakt z kimś, kto posługuje się jej językiem, powinniśmy ją odwiedzać. Czasami Biuro Oddziału informuje starszych zboru, że nie znaleziono głosiciela, który zna dany język. W takim wypadku powinniśmy się starać podtrzymać zainteresowanie tej osoby. Może uda się studiować z nią Biblię, na przykład korzystając z publikacji w jej języku. Warto robić dobry użytek z ilustracji i prosić ją o odczytywanie podanych wersetów. W ten sposób pomożemy jej zrozumieć podstawowe nauki biblijne. A może ktoś z członków jej rodziny będzie mógł posłużyć za tłumacza.

⁴¹ Aby kierować takiego zainteresowanego do organizacji Bożej, powinniśmy zapraszać go na nasze zebrania, nawet jeśli nie wszystko rozumie. Kiedy są czytane wersety biblijne, możemy mu pomagać je odszukiwać, korzystając z Biblii w jego języku (jeżeli jest dostępna). Już samo towarzystwo chrześcijan może go zbudować i zachęcić do robienia postępów duchowych.

⁴² Grupy pilotażowe: Grupa pilotażowa składa się z osób głoszących w języku innym niż język danego zboru i może powstać, nawet jeśli nie ma wśród nich wykwalifikowanego starszego czy sługi pomocniczego, który co tydzień mógłby prowadzić zebranie. Biuro Oddziału może formalnie uznać utworzenie w zborze takiej grupy, jeśli są spełnione następujące warunki:

1. 1) Dany teren zamieszkuje spora społeczność mówiąca innym językiem niż ten, którym posługuje się miejscowy zbór.

2. 2) Co najmniej kilku głosicieli zna dany język albo chce się go uczyć.

3. 3) Grono starszych jest gotowe przewodzić w organizowaniu działalności kaznodziejskiej w tym języku.

Jeżeli grono starszych chce, żeby przy ich zborze powstała grupa pilotażowa, skonsultuje się z nadzorcą obwodu. Niewykluczone, że wie on o innych zborach próbujących głosić w tym języku i mógłby udzielić cennych informacji pomocnych w ustaleniu, który zbór najlepiej nadawałby się do utworzenia przy nim grupy pilotażowej. Gdy taki zbór zostanie wybrany, starsi napiszą do Biura Oddziału i poproszą o zgodę na formalne uznanie przy ich zborze grupy pilotażowej.

⁴³ Grupy stałe: Biuro Oddziału może formalnie uznać utworzenie przy zborze grupy stałej, jeśli są spełnione następujące warunki:

1. 1) Na terenie, na którym używa się danego języka, obserwuje się wystarczające zainteresowanie prawdą i są widoki na dalszy rozwój.

2. 2) Jest co najmniej kilku głosicieli, którzy znają dany język lub się go uczą.

3. 3) Jest wykwalifikowany starszy lub sługa pomocniczy, który może sprawować przewodnictwo i w każdym tygodniu prowadzić w danym języku co najmniej jedno zebranie albo jedną jego część (na przykład wykład publiczny lub studium Strażnicy).

Jeżeli te wymagania są w rozsądnej mierze spełnione, grono starszych wyśle do Biura Oddziału list ze wszystkimi potrzebnymi informacjami i poprosi o oficjalne uznanie przy zborze grupy innojęzycznej. Starszy lub sługa pomocniczy sprawujący przewodnictwo będzie nadzorcą grupy lub sługą grupy, odpowiedzialnym za dbanie o nią.

⁴⁴ Gdy powstanie grupa innojęzyczna, starsi danego zboru ustalą, czy dodatkowo mogą się w niej odbywać inne części zebrań i ile razy w miesiącu. Ponadto w grupie takiej można organizować zbiórki do służby. Wszyscy w grupie działają pod nadzorem grona starszych, które zapewnia zrównoważone przewodnictwo i chętnie troszczy się o jej potrzeby. Kiedy nadzorca obwodu w tygodniu wizyty w zborze współpracuje z tą grupą, przekazuje do Biura Oddziału krótkie sprawozdanie na temat jej postępów i konkretnych potrzeb. Z czasem może się okazać, że nie ma przeciwwskazań, żeby grupa stała się zborem. Gdy wszyscy głosiciele trzymają się teokratycznych wskazówek, sprawia to radość Jehowie (1 Kor. 1:10; 3:5, 6).

ŚWIADCZENIE GRUPOWE

⁴⁵ Każdy chrześcijanin jest osobiście odpowiedzialny przed Bogiem za dzielenie się z innymi dobrą nowiną. Można to robić na wiele sposobów, ale większość z nas chętnie wyrusza do służby w towarzystwie współwyznawców (Łuk. 10:1). Dlatego zarówno w weekendy, jak i w ciągu tygodnia zbory urządzają zbiórki do służby. Świetną okazję do świadczenia grupowego stanowią też dni świąteczne, ponieważ wielu braci ma wtedy wolne. Zborowy komitet służby dba, żeby zbiórki odbywały się w dogodnym miejscu i czasie, w ciągu dnia oraz wieczorami.

⁴⁶ Dzięki świadczeniu grupowemu (czy to w grupie służby, czy z grupą innych osób ze zboru) głosiciele mogą ze sobą współpracować i ‛nawzajem się zachęcać’ (Rzym. 1:12). Nowi mają okazję uczyć się od bardziej doświadczonych, umiejętnych głosicieli. W niektórych okolicach może być wskazane, by dwie osoby lub więcej działały razem ze względów bezpieczeństwa. Nawet jeśli zamierzasz głosić na terenie w pojedynkę, obecność na zbiórce wspólnie z innymi na pewno cię pokrzepi. Już sama świadomość, że drudzy pełnią służbę w pobliżu, dodaje pewności siebie. Pionierzy i inni głosiciele nie muszą czuć się zobowiązani do obecności na każdej zbiórce organizowanej przez zbór, zwłaszcza jeśli odbywają się one codziennie. Prawdopodobnie jednak każdego tygodnia będą mogli skorzystać przynajmniej z niektórych.

⁴⁷ Wszyscy więc bierzmy przykład z Jezusa i apostołów! Możemy być przekonani, że Jehowa pobłogosławi wysiłkom, na jakie się zdobywamy, by mieć jak najpełniejszy udział w tej ważnej działalności — w głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie (Łuk. 9:57-62).