⁶ Odtąd uczniowie Jezusa mieli obwieszczać nowy aspekt zamierzenia Jehowy — coś wspanialszego niż wyzwolenie Izraelitów najpierw z niewoli w Egipcie, a później z niewoli w Babilonie. Dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa stało się możliwe oswobodzenie z najgorszej formy niewoli — niewoli grzechu i śmierci. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. nowo namaszczeni uczniowie obwieścili ludziom „wspaniałe rzeczy Boże” i wielu zareagowało na to przychylnie. A zatem Jezus, gdy zasiadł po prawicy Ojca w niebie, mógł obserwować, jak jego imię nabiera coraz większego znaczenia, ponieważ tysiące osób okazywało skruchę i zaczynało wierzyć w niego jako ustanowione przez Jehowę narzędzie wybawienia (Dzieje 2:5, 11, 37-41).

10. (a) Na jaką ważną datę wskazywali nowożytni chrześcijanie namaszczeni duchem? (b) Co się wydarzyło w październiku 1914 roku i co jest wyraźnym tego potwierdzeniem?

¹⁰ Nowożytni chrześcijanie namaszczeni duchem z wyprzedzeniem wskazali na październik 1914 roku jako szczególną datę. Swoje wyliczenia oparli na proroctwie Daniela o potężnym drzewie, które zostało ścięte i miało odrosnąć po upływie „siedmiu czasów” (Dan. 4:16). Do tego samego okresu, nazwanego „wyznaczonymi czasami narodów”, nawiązał Jezus w proroctwie dotyczącym jego przyszłej „obecności oraz zakończenia systemu rzeczy”. Tak więc od znamiennego roku 1914 wszyscy mogą dostrzec ‛znak obecności Chrystusa’ jako nowego Króla ziemi (Mat. 24:3, 7, 14; Łuk. 21:24). Od tego czasu w zakres „wspaniałych rzeczy Bożych” wchodzi powierzenie Jezusowi przez Jehowę władzy królewskiej nad ludzkością.