We wtorek 2 września brat Rutherford oświadczył: „Misją chrześcijanina na ziemi (...) jest głoszenie orędzia o sprawiedliwym Królestwie Pana, które zapewni błogosławieństwa całemu wzdychającemu stworzeniu”. Trzy dni później, w piątek 5 września, nazwany Dniem Współpracowników, brat Rutherford powiedział ponadto: „W chwilach zadumy chrześcijanin niewątpliwie zadaje sobie pytanie: Jaki jest cel mego istnienia na ziemi? Odpowiedź powinna brzmieć: Pan łaskawie uczynił mnie swym ambasadorem, żebym zanosił światu Boskie orędzie pojednania, a moim przywilejem oraz obowiązkiem jest rozgłaszanie tego orędzia”.

‛Rozgłaszajcie wieść o Królu i Królestwie’

W roku 1922 Badacze Pisma Świętego ponownie zebrali się w Cedar Point, gdzie w dniach od 5 do 13 września miało się odbyć dziewięciodniowe zgromadzenie. W miarę jak napływali delegaci na ten międzynarodowy zjazd, potęgował się nastrój oczekiwania. Punkt kulminacyjny nastąpił w piątek 8 września, gdy brat Rutherford wygłosił przemówienie pod tytułem „Królestwo”.

Thomas J. Sullivan opowiadał później: „Ci, którzy mieli przywilej być na tym zgromadzeniu, wciąż jeszcze widzą, jak brat Rutherford z całą powagą prosi kilka niespokojnych osób, spacerujących z powodu wielkiego upału, by ‛USIĄŚĆ’ i koniecznie ‛WYSŁUCHAĆ’ wykładu”. Kto to zrobił, nie pożałował, bo chodziło o historyczne przemówienie, w którym brat Rutherford wezwał słuchaczy do ‛rozgłaszania wieści o Królu i Królestwie’.

Uczestnicy zgromadzenia byli wprost zachwyceni. W Strażnicy napisano: „Wszystkich obecnych do głębi poruszył fakt, że odtąd każdy poświęcony ma obowiązek występować w charakterze publicznego głosiciela Króla i królestwa”. Rozjeżdżając się z tego zgromadzenia, Badacze Pisma Świętego wręcz pałali żarliwością dla dzieła głoszenia. Siostra Ethel Bennecoff, która miała wówczas dwadzieścia kilka lat i była kolporterką, wspomina: „Zostaliśmy pobudzeni do tego, by ‛rozgłaszać, rozgłaszać, rozgłaszać wieść o Królu i jego królestwie’ z jeszcze większą niż dotąd gorliwością i miłością w sercach”.