Czy dostrzegasz dowody kierownictwa Bożego?

ANI Izraelici, ani Egipcjanie nigdy czegoś takiego nie widzieli. Gdy lud Boży wychodził z ziemi egipskiej, zaczął mu za dnia towarzyszyć słup obłoku, który w nocy przybierał postać słupa ognia. Jakże zdumiewające było to zjawisko! Ale skąd się wzięło? Jakiemu celowi miało służyć? I czego my, żyjący 3500 lat później, możemy się nauczyć ze sposobu, w jaki Izraelici zachowywali się mimo obecności „słupa ognia i obłoku”? (Wyjścia 14:24).

Pochodzenie i cel tego zjawiska wyjawiono w Słowie Bożym: „Jehowa szedł przed nimi za dnia w słupie obłoku, by ich prowadzić drogą, nocą zaś w słupie ognia, aby im świecić, żeby mogli iść dniem i nocą” (Wyjścia 13:21, 22). Bóg posłużył się nim, by wyprowadzić Izraelitów z Egiptu i kierować ich wędrówką po pustkowiu. Oni z kolei musieli być gotowi iść wskazywanym szlakiem. Gdy ścigająca ich armia egipska już miała przypuścić atak, słup ognia i obłoku zagrodził jej drogę, zapewniając Izraelitom ochronę (Wyjścia 14:19, 20). Co prawda nie wskazywał najkrótszej trasy, ale tylko dzięki podążaniu za nim lud Boży mógł dotrzeć do Ziemi Obiecanej.

Owo zjawisko reprezentowało Jehowę oraz upewniało Izraelitów, że Bóg jest z nimi. Jehowa nieraz przemawiał do nich właśnie spośród obłoku (Liczb 14:14; Ps. 99:7). Za jego pomocą potwierdzał, że wybrał Mojżesza na przywódcę narodu (Wyjścia 33:9). W podobny sposób poświadczył później, że na następcę Mojżesza wyznaczył Jozuego — jest to ostatnie opisane w Biblii wydarzenie związane ze słupem obłoku (Powt. Pr. 31:14, 15). A zatem bezpieczne opuszczenie Egiptu zależało od tego, czy Izraelici dostrzegą dowody kierownictwa Bożego i czy mu się podporządkują.

Przestali dostrzegać dowody

Kiedy Izraelici po raz pierwszy ujrzeli to cudowne zjawisko, musieli być zdumieni i pełni zachwytu. Niestety, chociaż ciągle im towarzyszyło, z czasem przestało wywierać na nich wystarczająco silne wrażenie, by niezachwianie ufali Jehowie. Wielokrotnie kwestionowali Boże kierownictwo. Gdy ścigała ich armia egipska, zwątpili w zbawczą moc Jehowy. Oskarżyli Jego sługę Mojżesza o to, że wyprowadził ich na niechybną śmierć (Wyjścia 14:10-12). Wkrótce po ocaleniu nad Morzem Czerwonym zaczęli szemrać przeciwko Mojżeszowi, Aaronowi i Jehowie z powodu rzekomego braku pożywienia i wody (Wyjścia 15:22-24; 16:1-3; 17:1-3, 7). A kilka tygodni później wymusili na Aaronie, by uczynił im złotego cielca. Wyobraźmy sobie! W jednej części obozu Izraelici widzieli słup ognia i obłoku — majestatyczny dowód obecności Tego, który wywiódł ich z Egiptu — a trochę dalej zaczęli oddawać cześć martwemu bożkowi i mówić: „Oto twój Bóg, Izraelu, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej”. Cóż za haniebne „czyny świadczące o wielkim braku szacunku”! (Wyjścia 32:4; Nehem. 9:18).

Buntownicze postępowanie Izraelitów było przejawem rażącego lekceważenia kierownictwa Bożego. Nie mieli oni problemu z literalnym wzrokiem, lecz z postrzeganiem duchowym. Widzieli słup ognia i obłoku, ale przestali zważać na to, co oznaczał. Chociaż swoimi czynami „sprawiali ból Świętemu Izraela”, On dalej miłosiernie posługiwał się tym nadprzyrodzonym zjawiskiem, aż doprowadził ich do Ziemi Obiecanej (Ps. 78:40-42, 52-54; Nehem. 9:19).

Reaguj na kierownictwo Boże

Jak możemy pokazywać, że cenimy sobie kierownictwo Boże? Apostoł Paweł napisał: „Bądźcie posłuszni tym, którzy wśród was przewodzą, i bądźcie ulegli” (Hebr. 13:17). Nie zawsze przychodzi to łatwo. Dla przykładu postaw się w sytuacji Izraelity za czasów Mojżesza. Wyobraź sobie, że wędrujesz po pustkowiu. W pewnym momencie słup obłoku się zatrzymuje. Jak długo tu pozostanie? Dzień? Tydzień? Kilka miesięcy? Zastanawiasz się: „Czy warto rozpakowywać cały dobytek?”. Najpierw zapewne wyciągasz tylko podstawowe rzeczy, ale po kilku dniach masz już dosyć szperania w tobołach i zaczynasz rozpakowywać wszystko. Właśnie kończysz, gdy nagle słup się unosi i znów trzeba się zbierać! Nie jest to wcale proste ani wygodne. Mimo to Izraelici musieli ‛zaraz wyruszać’ (Liczb 9:17-22).

W jaki sposób reagujemy, gdy otrzymujemy Boskie wskazówki? Czy staramy się zastosować do nich ‛od zaraz’? A może raczej pozostajemy przy swoich przyzwyczajeniach?