Ponieważ mówicie: ‛Zawarliśmy przymierze ze Śmiercią i z Szeolem ogłosiliśmy widzenie; gdyby miała przejść gwałtowna powódź, nas nie dosięgnie, bo uczyniliśmy kłamstwo swym schronieniem i ukryliśmy się w fałszu’” (Izajasza 28:14, 15).

6, 7. Jakie kroki poczynili Judejczycy, by zapewnić sobie bezpieczeństwo? Do czego to doprowadziło?

⁶ Przywódcy Jeruzalem, zadufani w swoje przymierza polityczne, byli pewni, że nie dosięgnie ich żadna „gwałtowna powódź” najeźdźczych armii, mogących zniweczyć ich pokój i bezpieczeństwo. W obliczu zagrożenia spowodowanego sojuszem Izraela z Syrią zwróciła się Juda o pomoc do Asyrii (2 Królów 16:5-9). Później, gdy zawisło nad nią niebezpieczeństwo ze strony wojsk babilońskich, szukała poparcia w Egipcie. Faraon zareagował przychylnie i wysłał na pomoc swą armię (Jeremiasza 37:5-8; Ezechiela 17:11-15).

⁷ Jednakże wojska babilońskie były silniejsze i zmusiły Egipcjan do odwrotu. Zawierzając Egiptowi, Jeruzalem popełniło błąd, toteż w roku 607 p.n.e. Jehowa odrzucił to miasto i wydał je na przepowiedzianą zagładę. A zatem władcy i kapłani jeruzalemscy byli w błędzie! Pokładanie ufności w świeckich przymierzach, zawieranych z myślą o pokoju, okazało się „kłamstwem”, które zmyła gwałtowna powódź wojsk babilońskich.