Na czym polega wolność chrześcijańska

13. Jaka lepsza podwalina wolności została ostatecznie założona?

¹³ Potrzeba było czegoś więcej — ofiary okupu złożonej przez Jezusa Chrystusa. Około roku 50 n.e. Paweł skierował list do zboru namaszczonych chrześcijan w Galacji. Opisał, jak Jehowa wyzwolił ich z niewoli przymierza Prawa, a następnie dodał: „Do takiej wolności Chrystus nas wyswobodził. Stójcie więc mocno i nie dajcie się znowu zaprząc w jarzmo niewoli” (Galatów 5:1). Pod jakimi względami Jezus wyswobodził ludzi?

14, 15. W jaki cudowny sposób Jezus wyzwolił wierzących Żydów oraz nie-Żydów?

¹⁴ Kiedy Jezus umarł, Żydzi, którzy uznali go za Mesjasza i zostali jego uczniami, zaczęli podlegać nowemu przymierzu, zastępującemu dawne przymierze Prawa (Jeremiasza 31:31-34; Hebrajczyków 8:7-13). Na mocy tego nowego przymierza zarówno oni, jak i przyłączający się do nich później wierzący nie-Żydzi weszli w skład nowego, duchowego narodu, który zajął miejsce Izraela cielesnego jako lud należący do Boga (Rzymian 9:25, 26; Galatów 6:16). W ten sposób dostąpili wolności, obiecanej im przez Jezusa w słowach: „Prawda was wyswobodzi”. Prawda uwolniła chrześcijan pochodzenia żydowskiego nie tylko od przekleństwa Prawa Mojżeszowego, ale również od wszystkich uciążliwych tradycji, narzuconych im przez przywódców religijnych. A chrześcijan wywodzących się z nie-Żydów wyzwoliła od bałwochwalstwa i zabobonów, cechujących ich dawniejsze formy wielbienia (Mateusza 15:3, 6; 23:4; Dzieje 14:11-13; 17:16). Ale to jeszcze nie wszystko.

¹⁵ Mówiąc o prawdzie, która wyswobadza, Jezus oznajmił: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu” (Jana 8:34). Ponieważ Adam z Ewą zgrzeszyli, każdy, kto kiedykolwiek żył na ziemi, był grzesznikiem, i co za tym idzie — niewolnikiem grzechu. Jedyny wyjątek stanowił sam Jezus, a jego ofiara wyzwoliła wierzących z tej niewoli. To prawda, że dalej byli niedoskonali i z natury grzeszni. Teraz jednak mogli okazać skruchę za swe przewinienia i na podstawie ofiary Jezusa prosić o przebaczenie, ufając, że ich błagania zostaną wysłuchane (1 Jana 2:1, 2). Na podstawie Jezusowej ofiary okupu Bóg uznaje ich za sprawiedliwych, toteż mogą przystępować do Niego z oczyszczonym sumieniem (Rzymian 8:33). Ponadto okup otworzył przed nimi widoki na zmartwychwstanie do bezkresnego życia, wobec czego prawda uwolniła ich nawet od lęku przed śmiercią (Mateusza 10:28; Hebrajczyków 2:15).

16. Dlaczego wolność chrześcijańska miała szerszy zakres od wszelkiej swobody oferowanej przez świat?

¹⁶ Wolność chrześcijańską udostępniono cudownie mężczyznom i kobietom, bez względu na ich sytuację — mówiąc na sposób ludzki. Mogli jej dostąpić ubodzy, więźniowie, a nawet niewolnicy. Natomiast możni ludzie z narodów, odrzucający orędzie o Chrystusie, w dalszym ciągu tkwili w niewoli przesądów, grzechu i strachu przed śmiercią. Nieustannie dziękujmy Jehowie za wolność, którą się cieszymy. Świat nie ma do zaoferowania niczego, co choćby w przybliżeniu mogło się z nią równać.

Wolni, lecz odpowiedzialni

17. (a) Jak niektórzy w I wieku wyzbyli się wolności chrześcijańskiej? (b) Dlaczego nie powinniśmy dać się zwieść pozornej wolności panującej w świecie Szatana?

¹⁷ W I wieku prawdopodobnie większość namaszczonych chrześcijan radowała się ze swej wolności i za wszelką cenę zachowywała prawość. Jednakże niektórzy po zasmakowaniu wolności chrześcijańskiej oraz wszystkich wynikających z niej dobrodziejstw niestety nią wzgardzili, popadając znowu w niewolę świata. Dlaczego tak się działo? Wielu niewątpliwie osłabło w wierze i po prostu ‛zostało uniesionych z prądem’ (Hebrajczyków 2:1). Inni ‛odtrącili wiarę i czyste sumienie i pod względem wiary zostali rozbitkami’ (1 Tymoteusza 1:19). Być może uwikłali się w materializm albo niemoralny tryb życia. Jakież to ważne, żebyśmy strzegli swej wiary i opierali się na niej, będąc stale zajęci studium osobistym, zgromadzaniem się z braćmi, modlitwą i działalnością chrześcijańską! (2 Piotra 1:5-8). Obyśmy nigdy nie przestali doceniać wolności chrześcijańskiej! Niektórych może co prawda nęcić rozluźnienie, jakie widzą poza zborem, bo im się zdaje, że ludzie świeccy mają więcej swobody. W rzeczywistości jednak to, co w świecie uchodzi za wolność, zazwyczaj jest tylko brakiem odpowiedzialności. Jeżeli ktoś nie jest niewolnikiem Boga, znajduje się w niewoli grzechu i odbiera w niej gorzką zapłatę (Rzymian 6:23; Galatów 6:7, 8).

18-20. (a) Jak pewni ludzie stali się „wrogami pala męki”? (b) Jak niektórzy ‛używali swej wolności za osłonę zła’?

¹⁸ Z kolei w swym liście do Filipian Paweł napisał: „Wielu jest takich, o których częstokroć wspominałem i wspominam również teraz, choć z płaczem, a którzy postępują jak wrogowie pala męki Chrystusa” (Filipian 3:18). A zatem niektórzy byli chrześcijanie stali się wrogami wiary, być może przyłączając się do odstępców. Koniecznie musimy się wystrzegać pójścia w ich ślady! Prócz tego Piotr radził: „Jako wolni [postępujcie], a nie jako ci, którzy wolności używają za osłonę zła, lecz jako słudzy Boga” (1 Piotra 2:16, Bw). W jaki sposób ktoś mógłby używać wolności za osłonę zła? Gdyby dopuszczał się poważnych grzechów — może potajemnie — a mimo to dalej utrzymywał kontakty ze zborem.

¹⁹ Pamiętajmy o Diotrefesie. Jan powiedział o nim: „Diotrefes, który lubi zajmować (...) [w zborze] pierwsze miejsce, niczego od nas nie przyjmuje z uszanowaniem. (...) Nie przyjmuje braci z szacunkiem, a tych, którzy chcą ich przyjmować, próbuje powstrzymywać oraz wyrzucić ze zboru” (3 Jana 9, 10). Diotrefes posługiwał się swą wolnością jako osłoną dla własnych samolubnych ambicji.

²⁰ Uczeń Juda napisał: „Wkradli się pewni ludzie, którzy już dawno zostali naznaczeni przez Pismo na ten osąd, ludzie bezbożni, obracający niezasłużoną życzliwość naszego Boga w usprawiedliwienie wyuzdania, fałszywi wobec naszego jedynego Posiadacza i Pana, Jezusa Chrystusa” (Judy 4). Chociaż osoby te spotykały się ze zborem, wywierały nań deprawujący wpływ (Judy 8-10, 16). Z Księgi Objawienia dowiadujemy się, iż w zborach w Pergamonie i Tiatyrze panowało sekciarstwo, bałwochwalstwo i niemoralność (Objawienie 2:14, 15, 20-23). Cóż za nadużycie wolności chrześcijańskiej!

21. Co czeka tych, którzy nadużywają chrześcijańskiej wolności?

²¹ Co czeka tych, którzy w taki sposób nadużywają swej chrześcijańskiej wolności? Przypomnijmy sobie, co się stało z Izraelem. Był narodem wybranym przez Boga, ale Jehowa w końcu go odrzucił. Dlaczego? Ponieważ Izraelici używali swej więzi z Bogiem jako osłony dla zła. Szczycili się, że są synami Abrahama, ale nie przyjęli Jezusa, będącego Nasieniem Abrahama i Mesjaszem wyznaczonym przez Jehowę (Mateusza 23:37-39; Jana 8:39-47; Dzieje 2:36; Galatów 3:16). „Izrael Boży” jako całość nie okaże się tak niewierny (Galatów 6:16). Jednakże poszczególnych chrześcijan szerzących zepsucie duchowe lub moralne spotka w końcu skarcenie, a nawet niepomyślny osąd. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za to, jaki użytek robimy ze swej chrześcijańskiej wolności.

22. Jakiej radości zaznają osoby korzystające ze swej wolności chrześcijańskiej, by służyć Bogu jako niewolnicy?

²² O ileż lepiej jest poddać się w niewolę Boga i dzięki temu być naprawdę wolnym! Tylko Jehowa zapewnia wolność, która rzeczywiście się liczy. Przysłowie powiada: „Bądź mądry, synu mój, i rozweselaj moje serce, żebym mógł dawać odpowiedź temu, który mi urąga” (Przysłów [Przypowieści] 27:11). Korzystajmy z naszej chrześcijańskiej wolności do oczyszczania Jehowy z zarzutów. Jeśli będziemy to czynić, nasze życie nabierze sensu, będziemy sprawiać przyjemność naszemu Ojcu niebiańskiemu i w końcu znajdziemy się wśród osób cieszących się chwalebną wolnością synów Bożych.

Mądrze korzystaj z wolności chrześcijańskiej

„Bądźcie jak ludzie wolni, zachowując swą wolność (...) jako niewolnicy Boga” (1 PIOTRA 2:16).

1. Jaką wolność utracił Adam i jaką swobodę Jehowa przywróci ludziom?

KIEDY nasi prarodzice zgrzeszyli w ogrodzie Eden, pozbawili swe dzieci chwalebnego dziedzictwa — wolności od grzechu i zepsucia. W rezultacie wszyscy urodziliśmy się w niewoli zepsucia i śmierci. Na szczęście jednak Jehowa zamierza przywrócić wiernym ludziom cudowną wolność. Obecnie osoby szczerze usposobione z utęsknieniem wyczekują „objawienia się synów Bożych”, bo dzięki temu ‛zostaną wyswobodzone z niewoli zepsucia i dostąpią chwalebnej wolności dzieci Bożych’ (Rzymian 8:19-21).

‛Namaszczeni, aby głosić’

2, 3. (a) Kim są „synowie Boży”? (b) Jaką wspaniałą pozycję zajmują i z jakim odpowiedzialnym zadaniem się ona wiąże?

² Kim są ci „synowie Boży”? Namaszczonymi duchem braćmi Jezusa, którzy będą jego współwładcami w Królestwie niebiańskim. Pierwsi z nich pojawili się w I wieku n.e. Przyjęli niosącą wolność prawdę, głoszoną przez Jezusa, i od Pięćdziesiątnicy 33 roku zaczęli się cieszyć chwalebnymi przywilejami, o których wspomniał im Piotr, pisząc: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność’” (1 Piotra 2:9a; Jana 8:32).

³ Jakiż to cudowny przywilej: Być szczególną własnością Boga! Taką samą błogosławioną pozycję zajmuje wobec Niego nowożytny ostatek tych namaszczonych synów Bożych. Ale z tak wzniosłym zaszczytem wiążą się odpowiedzialne zadania. Na jedno z nich kieruje uwagę Piotr w dalszych słowach: „‚Abyście rozgłaszali niezrównane przymioty’ Tego, który was powołał z ciemności do swego zdumiewającego światła” (1 Piotra 2:9b).

4. Jak namaszczeni chrześcijanie wywiązują się z obowiązku, który wynika z wolności chrześcijańskiej?

⁴ Czy namaszczeni chrześcijanie wywiązali się z obowiązku rozgłaszania niezrównanych przymiotów Boga? Owszem. Mówiąc proroczo o pomazańcach żyjących po roku 1919, Izajasz oznajmił: „Spoczął na mnie duch Pana Wszechwładnego, Jehowy, z tej racji, że Jehowa mnie namaścił, abym opowiedział potulnym dobrą nowinę. Posłał mnie, aby opatrzyć skruszonych w sercu, aby obwieścić uwolnienie jeńcom i szerokie otwarcie oczu nawet więźniom; aby obwieścić rok przychylności ze strony Jehowy i dzień pomsty ze strony naszego Boga” (Izajasza 61:1, 2). Obecnie ostatek pomazańców idzie za przykładem Jezusa, do którego pierwotnie odnosiły się te słowa, i z zapałem obwieszcza drugim dobrą nowinę o wolności (Mateusza 4:23-25; Łukasza 4:14-21).

5, 6. (a) Jakie rezultaty daje gorliwe głoszenie, które podjęli namaszczeni chrześcijanie? (b) Jakie przywileje oraz obowiązki przypadły w udziale członkom wielkiej rzeszy?

⁵ W dniach ostatnich w wyniku tego gorliwego głoszenia pojawiła się na widowni dziejów wielka rzesza drugich owiec. Ludzie ci wychodzą ze wszystkich narodów, aby razem z pomazańcami służyć Jehowie, i tak samo dostępują oswobodzenia przez prawdę (Zachariasza 8:23; Jana 10:16). Podobnie jak Abraham zostają uznani za sprawiedliwych i na podstawie wiary nawiązują ścisłą więź z Jehową Bogiem. Dzięki uznaniu za sprawiedliwych mogą tak jak Rachab liczyć na ocalenie — w ich wypadku na ocalenie z Armagedonu (Jakuba 2:23-25; Objawienie 16:14, 16). Ale takie wzniosłe zaszczyty nakładają też na nich obowiązek mówienia innym o chwale Boga. Właśnie dlatego Jan widział, jak publicznie wysławiają Jehowę „donośnym głosem, mówiąc: ‚Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, oraz Barankowi’” (Objawienie 7:9, 10, 14).

⁶ W minionym roku wielka rzesza, składająca się już z ponad czterech milionów osób, oraz nieliczny ostatek namaszczonych chrześcijan poświęcili prawie miliard godzin na rozgłaszanie niezrównanych przymiotów Jehowy. Był to najlepszy sposób spożytkowania duchowej wolności.

„Króla czcijcie”

7, 8. Jaki obowiązek wobec władz świeckich nakłada wolność chrześcijańska i jakiej niewłaściwej postawy musimy w związku z tym unikać?

⁷ Nasza chrześcijańska wolność wiąże się z jeszcze innymi obowiązkami. Na kilka z nich zwrócił uwagę Piotr, gdy napisał: „Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, króla czcijcie” (1 Piotra 2:17, Bw). Co oznacza wyrażenie „króla czcijcie”?

⁸ „Król” przedstawia tu władców świeckich. Obecnie szerzy się wszędzie duch lekceważenia władzy, co łatwo może się udzielić chrześcijanom. Ktoś z nich mógłby się nawet zastanawiać, dlaczego ma szanować „króla”, skoro „świat cały podlega władzy złego” (1 Jana 5:19). Mógłby uważać, iż w świetle tych słów wolno mu omijać niewygodne przepisy i uchylać się od płacenia podatków, byle nie dać się przyłapać. W ten sposób naruszałby jednak wyraźny nakaz Jezusa, aby ‛spłacać Cezarowi, co należy do Cezara’. W gruncie rzeczy ‛używałby swej wolności za osłonę zła’ (Mateusza 22:21; 1 Piotra 2:16, Bw).

9. Z jakich dwóch istotnych względów powinniśmy być posłuszni władzom świeckim?

⁹ Chrześcijanie są zobowiązani do szanowania władzy i podporządkowywania się jej — nawet jeśli jest to podporządkowanie względne (Dzieje 5:29). Dlaczego? W Liście 1 Piotra 2:14, 15 apostoł wymienia trzy powody, pisząc, iż namiestnicy są ‛wysyłani przez Boga dla karania złoczyńców, a udzielania pochwały tym, którzy dobrze czynią’ (Bw). Wystarczającym powodem do posłuszeństwa wobec władzy jest strach przed karą. Jakąż hańbą byłoby dla Świadka Jehowy ukaranie grzywną bądź więzieniem za napad, kradzież lub inne przestępstwo! Wyobraź sobie, z jaką przyjemnością niektórzy nadaliby temu rozgłos! Natomiast gdy wyrabiamy sobie opinię praworządnych obywateli, zyskujemy pochwałę od bezstronnych władców. Możemy korzystać z większej swobody w głoszeniu dobrej nowiny. Co więcej, ‛dobrze czyniąc zamykamy usta niewiedzy ludzi głupich’ (1 Piotra 2:15b, Bw). Jest to drugi powód do podporządkowywania się władzom (Rzymian 13:3).

10. Jaki jest najważniejszy powód podporządkowywania się władzom świeckim?

¹⁰ Ale jest jeszcze ważniejszy powód. Władze istnieją za przyzwoleniem Jehowy. Jak mówi Piotr, władcy polityczni są ‛wysyłani’ przez Jehowę i jest to „wolą Bożą”, aby chrześcijanie byli im poddani (1 Piotra 2:15a, Bw). Podobnie wyraził się apostoł Paweł: „Istniejące władze zajmują poszczególne pozycje za sprawą Boga”. A zatem do posłuszeństwa wobec władz skłania nas sumienie wyszkolone na podstawie Biblii. Jeżeli się im nie podporządkowujemy, to ‛przeciwstawiamy się postanowieniu Bożemu’ (Rzymian 13:1, 2, 5). A kto z nas chciałby się dobrowolnie przeciwstawić postanowieniu Bożemu? Byłoby to jaskrawe nadużycie wolności chrześcijańskiej!

‛Braci miłujcie’

11, 12. (a) Jaki obowiązek wobec współwyznawców łączy się z naszą chrześcijańską wolnością? (b) Szczególnie kto zasługuje na nasze serdeczne względy i dlaczego?

¹¹ Piotr zaznaczył też, że chrześcijanin powinien ‛miłować braci’ (1 Piotra 2:17, Bw). Jest to kolejny obowiązek towarzyszący wolności chrześcijańskiej. Większość z nas należy do jakiegoś zboru. Ale w gruncie rzeczy wszyscy wchodzimy w skład ogólnoświatowej organizacji — międzynarodowej społeczności braci. Okazując im miłość, mądrze korzystamy z naszej wolności (Jana 15:12, 13).

¹² Apostoł Paweł wyróżnił pewną grupę chrześcijan szczególnie zasługujących na naszą miłość. Oświadczył: „Bądźcie posłuszni tym, którzy pośród was przewodzą, i bądźcie im ulegli, czuwają bowiem nad waszymi duszami jako mający zdać z tego sprawę; niech czynią to z radością, a nie ze wzdychaniem, gdyż na tym sami bylibyście stratni” (Hebrajczyków 13:17). Tymi, którzy przewodzą w zborze, są starsi. To prawda, że nie są doskonali. Niemniej zostają zamianowani pod nadzorem Ciała Kierowniczego. Sprawują przewodnictwo, dając dobry przykład i okazując troskliwość, a poza tym polecono im czuwać nad naszymi duszami. Cóż za odpowiedzialne zadanie! (Hebrajczyków 13:7). Na szczęście w większości zborów panuje wspaniały duch współpracy, toteż usługiwanie w nich sprawia starszym radość. Znacznie trudniej jest wtedy, gdy pewne jednostki nie chcą współdziałać. Starszy dalej wykonuje swe zadanie, ale — jak pisze Paweł — czyni to ze „wzdychaniem”. Z pewnością nie chcielibyśmy dawać nadzorcom powodu do wzdychania. Pragniemy, żeby znajdowali radość w swej pracy i mogli nas budować.

13. Jak między innym można współpracować ze starszymi?

¹³ Jak możemy współpracować ze starszymi? Jednym ze sposobów jest pomaganie w sprzątaniu i konserwacji Sali Królestwa. Innym — współdziałanie w odwiedzaniu chorych i niesieniu pomocy niepełnosprawnym. Ponadto możemy dokładać starań, aby zachować siły duchowe, i nie stać się ciężarem dla starszych. Ważną dziedziną współpracy jest dbanie o moralną i duchową czystość zboru, której możemy strzec zarówno przez swoje postępowanie, jak i przez powiadamianie nadzorców o poważnych grzechach, o których się dowiedzieliśmy.

14. Jak powinniśmy popierać decyzje sądownicze podejmowane przez starszych?

¹⁴ Niekiedy dla zachowania zboru w czystości starsi muszą wykluczyć zatwardziałego grzesznika (1 Koryntian 5:1-5). Chroni to zbór i może wyjść na dobre winowajcy. Takie skarcenie często pomaga mu się opamiętać. Co jednak począć, gdy zostaje wykluczony nasz bliski przyjaciel bądź krewny? Przypuśćmy, że chodzi o ojca lub matkę, syna lub córkę. Czy mimo to respektujemy decyzję powziętą przez starszych? Może to być naprawdę trudne. Ale jakimż nadużyciem naszej wolności byłoby kwestionowanie postanowienia starszych i utrzymywanie kontaktów duchowych z osobą, która dała dowód, iż wywiera deprawujący wpływ na zbór! (2 Jana 10, 11). Lud Jehowy jako całość zasługuje na pochwałę za sposób współdziałania z nadzorcami w takich sprawach. Dzięki temu organizacja Jehowy pozostaje nieskalana pośród tego zbrukanego świata (Jakuba 1:27).

15. Co powinien bezzwłocznie uczynić ktoś, kto się dopuścił poważnego grzechu?

¹⁵ A co wtedy, gdy to my popełnimy poważny grzech? Król Dawid tak opisał osoby cieszące się uznaniem Jehowy: „Kto może wstąpić na górę Jehowy i kto może stanąć na Jego miejscu świętym? Ten, kto ma ręce niewinne i czyste serce, kto nie pociągał duszy mojej do czegoś, co nic nie warte, ani nie składał fałszywej przysięgi” (Psalm 24:3, 4). Jeżeli z jakiejś przyczyny już nie mamy „rąk niewinnych i czystego serca”, musimy niezwłocznie przystąpić do działania. Nasze życie wieczne jest zagrożone.

16, 17. Dlaczego osoba, która popełniła poważne wykroczenie, nie powinna próbować radzić sobie na własną rękę?

¹⁶ Niektórych bierze pokusa, żeby zataić poważne występki. Mogą rozumować następująco: Wyznałem grzech Jehowie i okazałem skruchę, po co więc mieszać w to starszych? Czasami winowajca czuje się skrępowany lub obawia się tego, co mogliby uczynić starsi. Powinien jednak pamiętać, że chociaż tylko Jehowa może nas oczyścić z grzechu, to obowiązek dbania o czystość zboru włożył głównie na starszych (Psalm 51:4, Bw). Ich zadanie polega na uzdrawianiu, na „korygowaniu świętych” (Efezjan 4:12). Pomijanie ich, gdy potrzebujemy pomocy duchowej, przypomina unikanie lekarza podczas choroby.

¹⁷ Ci, którzy próbują sami sobie poradzić, przekonują się, że mimo upływu miesięcy, a nawet lat, dalej dręczy ich sumienie. Co gorsza, niektóre osoby ukrywające poważny grzech dopuszczają się go po raz drugi, a nawet trzeci. Kiedy w końcu dowiadują się o tym starsi, występek został popełniony już wielokrotnie. O ileż lepiej jest usłuchać rady Jakuba: „Choruje kto spośród was? Niech przywoła starszych ze zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go olejkiem w imię Jehowy” (Jakuba 5:14). Udaj się do starszych, dopóki nie jest za późno na uzdrowienie. Gdybyśmy zbyt długo zwlekali, moglibyśmy daleko zabrnąć w grzech (Kaznodziei 3:3; Izajasza 32:1, 2).

Ubiór i odpoczynek

18, 19. Dlaczego pewien ksiądz wyraził się z uznaniem o Świadkach Jehowy?

¹⁸ Pięć lat temu we Włoszech pewien ksiądz katolicki z uznaniem wyraził się w gazecie parafialnej o Świadkach Jehowy.a Napisał: „Osobiście lubię Świadków Jehowy; mówię o tym zupełnie otwarcie. (...) Ci z nich, których znam, zachowują się nienagannie, są uprzejmi (...) [i] mówią niezwykle przekonywająco. Kiedyż zrozumiemy, że prawdę należy przedstawiać w sposób ujmujący i że ci, którzy ją głoszą, nie muszą tego robić bez przekonania, cuchnąc przy tym oraz będąc niechlujnie ubrani i rozczochrani?”

¹⁹ Jak wynika z powyższych słów, na tym księdzu duże wrażenie zrobił między innymi ubiór i wygląd Świadków. Ci, których spotkał, najwidoczniej stosowali się do wskazówek, jakich od lat udziela „niewolnik wierny i rozumny” (Mateusza 24:45). Biblia mówi, że kobiety powinny się ubierać ‛porządnie i skromnie’ (1 Tymoteusza 2:9). W tych dekadenckich czasach rada ta odnosi się również do mężczyzn. Czy nie jest rzeczą logiczną, że przedstawiciele Królestwa Bożego winni wyglądać przyzwoicie w oczach ludzi postronnych?

20. Dlaczego chrześcijanin powinien stale zważać na swój ubiór?

²⁰ Niektórzy zgadzają się, że na zebraniach i w służbie polowej należy zwracać uwagę na swój ubiór, ale mogą uważać, iż w innych sytuacjach zasady biblijne nie mają zastosowania. Czy jednak kiedykolwiek przestajemy reprezentować Królestwo Boże? To prawda, że okoliczności bywają różne. Kiedy pomagamy przy budowie Sali Królestwa, ubieramy się inaczej niż wtedy, gdy przychodzimy do tej samej sali na zebranie. Kiedy odpoczywamy, to prawdopodobnie wybierzemy bardziej swobodny strój. Ale ilekroć widzą nas drudzy, zawsze powinniśmy być ubrani porządnie i skromnie.

21, 22. Jak jesteśmy chronieni przed szkodliwymi formami rozrywki i jak powinniśmy się zapatrywać na udzielane w związku z tym rady?

²¹ Inną dziedziną, której poświęca się wiele uwagi, jest wypoczynek. Ludzie, zwłaszcza młodzi, potrzebują odprężenia. Zaplanowanie rozrywki dla całej rodziny nie jest grzechem ani stratą czasu. Nawet Jezus zachęcił swych uczniów, aby ‛trochę odpoczęli’ (Marka 6:31). Uważaj jednak, żeby nie prowadziło to do skażenia duchowego. Żyjemy w świecie, w którym większość rozrywek propaguje niemoralność, rażącą przemoc, okrucieństwo i spirytyzm (2 Tymoteusza 3:3; Objawienie 22:15). Niewolnik wierny i rozumny czujnie wypatruje takich niebezpieczeństw i ciągle nas przed nimi ostrzega. Czy sądzisz, iż przypomnienia te naruszają twą wolność? Czy raczej jesteś wdzięczny, że organizacja Jehowy należycie troszczy się o ciebie i stale uświadamia ci takie zagrożenia? (Psalm 19:8, Bw; 119:95).

²² Nigdy nie zapominajmy, że chociaż nasza wolność pochodzi od Jehowy, my sami ponosimy odpowiedzialność za to, jak z niej korzystamy. Jeżeli lekceważymy dobre rady i podejmujemy błędne decyzje, nie możemy winić nikogo oprócz siebie. Apostoł Paweł napisał: „Każdy z nas za samego siebie zda sprawę Bogu” (Rzymian 14:12; Hebrajczyków 4:13).

Wyczekuj wolności dzieci Bożych

23. (a) Jakich dobrodziejstw wynikających z wolności zaznajemy obecnie? (b) Jakich błogosławieństw z utęsknieniem wyczekujemy?

²³ Jesteśmy ludem zaznającym naprawdę wielu błogosławieństw. Zostaliśmy uwolnieni od religii fałszywej i przesądów. Dzięki ofierze okupu możemy z czystym sumieniem przystępować do Jehowy, będąc pod względem duchowym oswobodzeni z niewoli grzechu i śmierci. Wkrótce nastąpi „objawienie się synów Bożych”. Podczas Armagedonu bracia Jezusa objawią się ludziom w swej niebiańskiej chwale, gdy unicestwią wrogów Jehowy (Rzymian 8:19; 2 Tesaloniczan 1:6-8; Objawienie 2:26, 27). Następnie ci synowie Boży objawią się w roli pośredników uczestniczących w zlewaniu na ludzkość błogosławieństw, które popłyną od tronu Bożego (Objawienie 22:1-5). Ostatecznym rezultatem owego objawienia się synów Bożych będzie pobłogosławienie wiernych ludzi chwalebną wolnością dzieci Bożych. Czy wyczekujesz tego czasu? Jeśli tak, to mądrze korzystaj ze swej chrześcijańskiej wolności. Służ Bogu jako Jego niewolnik, a będziesz się cieszył tą cudowną wolnością przez całą wieczność!

[Przypis]