Galatowie wiedzieli, że według decyzji ówczesnego ciała kierowniczego chrześcijanin nie musi się obrzezywać (Dzieje Apostolskie 15:22-29). Ale judaiści usiłowali zagarnąć ich w niewolę, utrzymując, że obrzezanie jest konieczne. Toteż w Liście do Galatów, napisanym między 50 a 52 rokiem n.e. z Koryntu lub z Antiochii Syryjskiej, Paweł położył nacisk na wolność chrześcijańską. Oświadczył na przykład: „Wolnością (...) obdarzył nas Chrystus. Stójcie więc mocno i nie dajcie się znowu zaprząc w jarzmo niewoli” (Galatów 5:1).

Stójcie mocno!

Przez swoją śmierć Chrystus ‛uwolnił tych, którzy podlegali prawu’. Ale jego naśladowcy muszą mocno stać w tej wolności chrześcijańskiej (4:1 do 6:18). Dlatego Galatowie powinni dawać odpór każdemu, kto próbowałby ich nakłonić do schylenia karku pod jarzmo niewoli. Ponadto nie mogą nadużywać swej wolności, lecz mają się wystrzegać „uczynków ciała” i wydawać owoce ducha Bożego. Ludzie usiłujący uczynić ich niewolnikami Prawa chcą ‛podobać się w ciele’, uniknąć prześladowania i mieć powód do chełpienia się. Ale Paweł wskazuje, że ani obrzezanie, ani nieobrzezanie nic nie znaczy. „Liczy się tylko nowe stworzenie”. Apostoł modli się o to, żeby nad przedstawicielami tego nowego stworzenia, czyli Izraelem duchowym, był pokój i miłosierdzie.

List Pawła do Galatów pomógł im przeciwstawić się ludziom, którzy chcieli ich wziąć w niewolę duchową.