6. Jak Rzymianie zareagowali na bunt Żydów?

⁶ Z Syrii wyruszył dwunasty legion rzymski pod dowództwem Cestiusza Gallusa i po spustoszeniu Galilei oraz Judei zaatakował stolicę, a nawet zajął górną część ‛świętego miasta Jeruzalem’ (Nehemiasza 11:1; Mateusza 4:5; 5:35; 27:53). Streszczając rozwój wypadków, w książce The Roman Siege of Jerusalem (Oblężenie Jeruzalem przez Rzymian) podano: „Przez pięć dni Rzymianie usiłowali wedrzeć się na mury, ale za każdym razem zostali zmuszeni do odwrotu. W końcu jednak obrońcy, obsypywani gradem pocisków, nie zdołali ich odeprzeć. Żołnierze rzymscy utworzyli tak zwanego żółwia — ochronny pancerz z tarcz uniesionych nad głowami — i zaczęli robić podkop pod murem oraz przygotowywać się do podłożenia ognia pod bramę. Obrońców ogarnęła straszliwa panika”. Chrześcijanie znajdujący się w tym mieście zapewne przypomnieli sobie słowa Jezusa i zrozumieli, że obrzydliwość stoi w miejscu świętym.a Ale jak mogli usłuchać jego rady i uciec z oblężonego miasta?

7. Co uczynili Rzymianie, gdy w roku 66 n.e. byli już o krok od zwycięstwa?

⁷ Historyk Józef Flawiusz donosi: „Cestiusz [Gallus], który nic nie wiedział o tym, że obrońcy zupełnie upadli na duchu, ani o nastrojach ludu, raptem nakazał odwrót i straciwszy nadzieję, choć nie doznał żadnego niepowodzenia, wbrew rozsądkowi wycofał się z miasta” (Wojna żydowska, II, 540 [xix, 7]). Dlaczego tak postąpił? Bez względu na motywy, odwrotem tym umożliwił chrześcijanom usłuchanie nakazu Jezusa i ucieczkę w góry, gdzie byli bezpieczni.

14. Jak doszło do wybawienia „ciała”, gdy w roku 66 n.e wojska rzymskie nieoczekiwanie wycofały się spod Jeruzalem?

¹⁴ Przypomnijmy, iż w roku 66 n.e. Rzymianie przemierzyli kraj, zajęli górną część Jeruzalem i zaczęli robić podkop pod jego murami. Józef Flawiusz zauważył: „Gdyby on [Cestiusz] choćby trochę dłużej wytrwał przy obleganiu, byłby niechybnie miasto zajął”. Zastanów się: Dlaczegóż to potężna armia rzymska nagle przerwała kampanię i ‛wbrew rozsądkowi wycofała się z miasta’? Rupert Furneaux, specjalista w dziedzinie historii wojskowości, oznajmił: „Żadnemu historykowi nie udało się podać przyczyny dostatecznie uzasadniającej tak dziwną i zgubną w skutkach decyzję Gallusa”. Ale niezależnie od tego, co nim kierowało, w rezultacie ucisk został skrócony. Rzymianie zaczęli się wycofywać, ściągając na siebie gwałtowne ataki Żydów. A co z „wybranymi” — namaszczonymi chrześcijanami, którzy przebywali w obleganym mieście? Koniec oblężenia oznaczał, że zostali wybawieni od śmierci grożącej im w jakiejś masakrze podczas ucisku. A zatem to właśnie ci chrześcijanie odnieśli korzyść ze skrócenia ucisku w roku 66 n.e. i byli owym wybawionym „ciałem”, wspomnianym w Ewangelii według Mateusza 24:22.