Egipt i Mezopotamia. W wielu odległych od siebie miejscach na terenie Egiptu, Palestyny i Mezopotamii archeolodzy odkopali rozmaite plansze do gry i pionki, np. figury szachowe czy kości; niektóre z nich pochodzą z czasów przed Abrahamem. Na płaskorzeźbie z bramy pewnej egipskiej świątyni ukazano Ramzesa III grającego z jedną ze swych nałożnic w grę podobną do warcabów. W większości gier o sposobie wykonania ruchu decydował rzut kośćmi lub patyczkami.

Egipskie malowidła przedstawiają nie tylko tańce i muzyków, ale także dziewczęta bawiące się i żonglujące piłeczkami. Inne zabawy dla młodzieży, podobne np. do przeciągania liny, miały charakter zespołowy. Popularna była też gra w kulki.

Izrael. Chociaż w Biblii nie ma bezpośrednich wzmianek o grach Hebrajczyków, różne fragmenty wskazują na to, że oprócz muzyki, śpiewu, tańca i rozmów znane były jeszcze inne formy rozrywki. W Hioba 21:11, 12 wspomniano o śpiewie i tańcu chłopców, a w Zachariasza 8:5 o dzieciach bawiących się na placach miejskich. W czasach Jezusa dzieci dla zabawy naśladowały zachowanie dorosłych w radosnych lub smutnych sytuacjach (Mt 11:16, 17). Podczas wykopalisk na terenie Palestyny odkryto dziecięce zabawki, m.in. grzechotki, gwizdki oraz miniaturowe garnki i rydwany. Fragment z Hioba 41:5 może wskazywać na to, że w domach trzymano oswojone ptaki. Prawdopodobnie ćwiczono również strzelanie do celu z łuku i z procy (Sdz 20:16; 1Sm 20:20-22, 35-40). Wygląda jednak na to, że do czasów hellenistycznych Żydzi nie mieli zabaw, które polegałyby na współzawodnictwie.

W Izraelu popularne były również zagadki, a przykładem może być ta, którą Samson zadał Filistynom (Sdz 14:12-14).