„Oto przychodzę jak złodziej. Szczęśliwy, kto pozostaje czujny i strzeże swych szat wierzchnich, żeby nie chodzić nago i żeby nie patrzono na jego hańbę” (Objawienie 16:15).

29, 30. (a) Co oznacza ostrzeżenie Jezusa, że osoby zaskoczone na spaniu utracą „szaty wierzchnie” i zostaną wystawione na hańbę? (b) Z kim utożsamiają człowieka jego „szaty wierzchnie”? (c) Jak można postradać swe symboliczne szaty wierzchnie i czym się to może skończyć?

²⁹ Co jednak znaczy ostrzeżenie, iż ktoś zaskoczony na spaniu utraci „szaty wierzchnie” i narazi się na hańbę? W starożytnym Izraelu na każdym kapłanie lub lewicie pełniącym straż w świątyni ciążyła ogromna odpowiedzialność. Jak podają komentatorzy żydowscy, jeśli kogoś przyłapano na tym, że spał podczas służby, niekiedy zrywano z niego szaty i je palono, wystawiając w ten sposób winowajcę na publiczne pohańbienie.

³⁰ Jezus ostrzega tu, że coś podobnego może się przydarzyć również dzisiaj. Kapłani i lewici stanowili pierwowzór namaszczonych duchem braci Jezusa (1 Piotra 2:9). Ale jego przestroga rozciąga się także na wielką rzeszę. Wspomniane szaty wierzchnie utożsamiają ich nosiciela z chrześcijańskim Świadkiem Jehowy (porównaj Objawienie 3:18; 7:14). Jeśli ktoś pod presją szatańskiego świata pozwoli sobie na sen lub bezczynność, łatwo może postradać owe szaty wierzchnie, innymi słowy: utracić nieskalany znak rozpoznawczy wyróżniający chrześcijan. Okryłby się przez to hańbą i naraził na zgubę.