Hebrajskie słowo kuttònet, któremu najwidoczniej odpowiada greckie chitòn, najczęściej określa szatę przypominającą tunikę albo koszulę z długimi lub krótkimi rękawami, sięgającą do kolan bądź kostek. Noszono ją na co dzień w domu i poza nim. W zależności od kroju mogła ona zakrywać tylko jedno ramię, a jeśli była dłuższa, nierzadko miała u dołu po bokach mniej więcej 30-centymetrowe rozcięcia ułatwiające chodzenie. Bywała biała albo kolorowa, wykonana z lnu, choć prawdopodobnie częściej z wełny, zwłaszcza wśród ludzi biedniejszych. Kobieca zapewne była dłuższa od męskiej.

Słowem kuttònet określano również długie szaty arcykapłana i kapłanów (Wj 28:39, 40). Użyto go także w odniesieniu do długiej pasiastej szaty Józefa podobnej do koszuli (Rdz 37:3) oraz długiej pasiastej szaty Tamar, którą ta rozdarła ze smutku i upokorzenia (2Sm 13:18). Spodnia szata Jezusa (chitòn), o którą żołnierze rzucali losy, była utkana w jednym kawałku i nie miała żadnego szwu (Jn 19:23, 24). Kuttònet (albo chitòn) można było przewiązać szarfą, jak to robili kapłani; prawdopodobnie na ogół noszono ją właśnie w ten sposób.

Szaty wierzchnie. Na kuttònet (np. na białą długą lnianą szatę arcykapłana) nakładano meʽíl — płaszcz bez rękawów, często niezapinany z przodu (Kpł 8:7).

Stosowano rozmaite sploty tkackie. Biała długa lniana szata arcykapłana była tkana „w kratę” (Wj 28:39). Izraelici mogli nosić odzież lnianą lub wełnianą, ale prawo Boże zakazywało im — z wyjątkiem kapłanów — noszenia szat wykonanych z dwóch rodzajów włókna (Kpł 19:19; Pwt 22:11; zob. BARWNIKI, FARBOWANIE; TKANINA).

Podczas usługiwania przy ołtarzu kapłani musieli nosić dla przyzwoitości bieliznę dolną (hebr. michnasájim) z tkaniny lnianej. Pogańscy kapłani niekiedy pełnili służbę nago, co było dla Jehowy obrzydliwością (Wj 28:42, 43).