Czy jesteś chętnym dawcą?
CZY zauważyłeś, że ludzie dają drugim prezenty z różnych pobudek? Podarunek może być wyrazem miłości, szczodrości lub wdzięczności. Ale czy czasem nie wypływa też z chęci przypodobania się komuś? Niekiedy zaś jest wręczany ze zwykłego poczucia obowiązku lub dlatego, że ofiarodawca spodziewa się czegoś w zamian.
Prezenty daje się nieraz w opakowaniu obwiązanym piękną wstążką. Ale czy wspaniałym podarunkiem nie może być również bukiet kwiatów, smaczne danie czy życzliwy uczynek? A do najbardziej cenionych darów należy dawanie samego siebie.
Czy nie chciałbyś się komuś przypodobać?
W obdarowaniu osoby, którą chcielibyśmy sobie pozyskać, nie ma nic niezwykłego. W niektórych krajach młody mężczyzna pragnący zdobyć serce swej wybranki przynosi jej nieraz kwiaty. Ale mądra kobieta potrafi dostrzec, co się za tym kryje. Widzi, czy podarunek jest podyktowany miłością i czy przemawia za tym, że dawca będzie też dobrym mężem. Jeśli taki prezent jest ofiarowany z czystych pobudek, może sprawić obu stronom dużo radości.
W Biblii czytamy, jak Abigail, żona Nabala, pewnego razu szybko przygotowała szczodry dar dla Dawida, którego uznawała za przyszłego króla izraelskiego, wybranego przez Boga. Najwyraźniej chciała pozyskać względy Dawida. Jej mąż go wcześniej zlekceważył i obrzucił obelgami jego ludzi. Toteż Dawid już wyruszył na czele 400-osobowego oddziału, by wytracić Nabala i jego domowników. Chcąc temu zapobiec, Abigail niezwłocznie posłała Dawidowi hojny dar w postaci żywności dla żołnierzy. Sama podążyła w ślad za nim i pokornie przeprosiła za wybryk męża, dając w rozmowie z Dawidem dowód ogromnej rozwagi.
Abigail kierowała się szczytnymi pobudkami i osiągnęła dobre rezultaty. Dawid przyjął jej podarunek i powiedział: „Idź w pokoju do swojego domu; patrz, wysłuchałem twojej prośby i odniosłem się do ciebie życzliwie”. Później, po śmierci Nabala, Dawid nawet zaproponował Abigail małżeństwo, na co chętnie przystała (1 Samuela 25:13-42).
Czasami jednak ktoś stara się przypodobać drugiemu człowiekowi, by go nakłonić do stronniczej oceny czy wręcz naruszenia zasad sprawiedliwości. W takim wypadku prezent jest zwykłą łapówką. Ofiarodawca sądzi, iż odniesie dzięki niemu korzyści, ale pozbawia się spokoju umysłu. Zawsze zachodzi obawa, że inni się o tym dowiedzą i że zostanie pociągnięty do odpowiedzialności. A nawet jeśli uzyska to, na czym mu zależało, może się okazać, iż wyrobił sobie opinię osoby nieszczerej. Mądre rady Boże zawarte w Biblii przestrzegają przed takimi podarunkami (5 Mojżeszowa 16:19; Kaznodziei 7:7).
Czy dar pochodzi z ochoczego serca?
Nie ulega kwestii, że jeśli ze szczerego serca wręczasz prezent kochanej osobie, przysparza ci to więcej radości, niż dawanie czegoś tylko dlatego, iż zdaniem innych tak wypada.
Kiedy apostoł Paweł organizował pomoc materialną dla współchrześcijan będących w potrzebie, wyłuszczył kilka wspaniałych zasad dawania, które podoba się Bogu. Napisał: „Bo jeśli najpierw jest gotowość, jest ona szczególnie przyjemna według tego, co się ma, a nie według tego, czego się nie ma”. Następnie dodał: „Niech każdy czyni tak, jak postanowił w sercu, nie z ociąganiem się albo pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Koryntian 8:12; 9:7). Dużo więc zależy od ciebie. Może zamiast się zadłużać, ulegając gorączce wręczania upominków, powinieneś kupować takie prezenty, na jakie cię stać? Nie czuj się zobowiązany do dawania ze względu na nacisk otoczenia lub świata handlu, lecz rób to, do czego pobudza cię serce. O pierwszych chrześcijanach, którzy stosowali się do takich zbożnych zasad, Paweł napisał: „Sami z siebie nader usilnie nas błagali, bezustannie prosząc o przywilej życzliwego dawania oraz o udział w usługiwaniu przewidzianym dla świętych” (2 Koryntian 8:4).
Zupełnie inną postawę, widoczną w tygodniach przedświątecznych, opisano w biuletynie Royal Bank Letter z listopada/grudnia 1994 roku: „W okresie tym daje się zauważyć stan sztucznego podniecenia, podsycanego przez handlowców pragnących nakłonić konsumentów do nabywania rzeczy, których w przeciwnym razie by nie kupili”. Jeżeli kupuje się na kredyt, wszelka radość płynąca z dawania może szybko prysnąć, gdy trzeba będzie uregulować rachunki.
Co cię pobudza do dawania — okazja czy miłość?
Czy nie dochodzisz do wniosku, że obdarowujesz innych głównie wtedy, gdy po prostu nie wypada tego nie zrobić? Jeśli tak, to często pozbawiasz się radości, jaką przynosi spontaniczne dawanie.
Wiele ludzi z dezaprobatą mówi o skutkach wręczania prezentów w określone dni. Pewna pisarka mająca dzieci wspomina, że gdy zbliżał się dzień, w którym spodziewały się upominków, dostrzegała u nich oznaki chciwości. Przyznaje też, iż sama kiedyś niezbyt się ucieszyła z pięknego prezentu, gdyż oczekiwała czegoś innego. Jak wynika z wielu doniesień, święta związane z ucztowaniem i wymianą podarunków wprawiają niejednego w głębokie przygnębienie i skłaniają do nadużywania alkoholu.
W dzienniku The New York Times przytoczono wypowiedź profesora psychologii, który zauważył, że przywiązywanie ogromnej wagi do dawania prezentów w okresie świąt czasami wywiera negatywny wpływ na dzieci, toteż radzi: „Aby zredukować stres, postarajcie się dawać im jakieś podarunki również w inne dni”. Czy nie sądzisz, że przyniosłoby to dobre rezultaty?
„Prezent sprawia najwięcej radości, gdy się go nie spodziewasz” — twierdzi 12-letnia Tammy, w której domu nie obchodzi się Bożego Narodzenia ani urodzin. Wyjaśnia, że oboje z bratem otrzymują upominki od rodziców nie raz czy dwa razy w roku, lecz przez cały czas. Ale te podarunki nie są dla niej najważniejsze. Oto, co mówi: „Jesteśmy bardzo szczęśliwą rodziną”.
Książka Secrets of Strong Families (Tajemnice zespolonych rodzin) otwarcie przyznaje: „Większość z nas kilka razy w roku przeznacza czas i pieniądze, by z okazji urodzin, rocznic lub świąt wybrać najstosowniejszy upominek dla osób, które kochamy. Ale najlepszy z możliwych podarunków w ogóle nie naruszyłby twego konta. Nie musiałbyś też go pakować. Zapewne podobnie jak większość ludzi wierzysz, że twoim najcenniejszym dobrem jest życie, wobec tego najwspanialszy dar, jaki możesz komuś dać, to część twego życia. Ten drogocenny prezent ofiarowujemy w postaci czasu poświęcanego naszym najbliższym”.
Takim dawaniem możesz objąć nie tylko członków własnej rodziny. Szczególną radość sprawi ci zapewne spontaniczne zrobienie czegoś, co zaspokoi czyjąś widoczną potrzebę. Jezus Chrystus zachęcał nas, byśmy okazywali taką życzliwą troskę o ‛biednych, ułomnych i ślepych’, po czym dodał: „Będziesz szczęśliwy, gdyż nie mają ci czym odpłacić” (Łukasza 14:12-14).
O tego rodzaju dawaniu napisano niedawno w amerykańskiej gazecie Rockland Journal-News. Kiedy zawalił się dom niewidomej starszej kobiety, jej przyjaciele go odbudowali. Kilka tamtejszych firm złożyło na ten cel datki, a miejscowe władze przyznały pewną dotację. „Co najważniejsze jednak”, podała gazeta, „około 150 osób, z których większość należy do zboru Świadków Jehowy w Haverstraw, poświęciło czas na zbudowanie tego domu”.
Dalej napisano: „Na placu budowy obok stosów materiałów znajdowały się stoły zastawione jedzeniem. W ciągu dwóch dni wzniesiono trzykondygnacyjny dom z dwoma mieszkaniami. (...) Świadkowie Jehowy znani są z tego, że potrafią szybko budować. (...) Ale rezultaty ich działalności bynajmniej nie przemijają tak szybko: ich uczynki podyktowane miłością pozostawiają po sobie trwały ślad. Co prawda pani Blakely nie może zobaczyć swego nowego domu, ale może go dotknąć rękami, a ta bezinteresowna akcja przepełniła jej serce mnóstwem ciepłych uczuć”.
Szczodrość przez cały rok
Osoby naprawdę szczodre nie czekają na specjalną okazję. Nie koncentrują się na sobie. Kiedy dostaną coś dobrego, chętnie dzielą się z innymi. Nie oznacza to, iż czują się zmuszone do wręczania upominków. Nie oznacza też, że dają drugim kosztem własnej rodziny. I wreszcie nie oznacza to, iż nie zastanawiają się, jak ich prezent wpłynie na obdarowanego. Stosują się jednak do słów Jezusa, który polecił swym uczniom: „Dawajcie” (Łukasza 6:38).
Ludzie tacy dostrzegają, że ich przyjaciołom albo znajomym dokucza podeszły wiek czy choroba lub że z innego powodu potrzebują oni zachęty. Dają im więc coś w „prezencie”: mogą to być wspólne zakupy albo pomoc w pracach domowych, godzinne odwiedziny, by razem coś poczytać, narąbanie drzewa lub odgarnięcie śniegu bądź przygotowanie talerza potrawy. Niekiedy osoby takie są bardzo zajęte, ale nie na tyle, by zapominać o niesieniu drugim pomocy. Przekonały się, że naprawdę „więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35).
Rzecz jasna, największym Dawcą jest nasz Stwórca, Jehowa Bóg. „On sam daje wszystkim życie i dech, i wszystko” (Dzieje 17:25). Na kartach Biblii wyjaśnia też, że zamierza położyć kres niegodziwości, chorobom i śmierci, a ziemię przeobrazić w raj (Psalm 37:10, 11; Objawienie 21:4, 5). Kiedy osoby przejawiające ducha szczodrości poznają tę dobrą nowinę, nie zatrzymują jej dla siebie. Znajdują ogromną radość w dzieleniu się nią z drugimi. Są naprawdę chętnymi dawcami podobającymi się Bogu. Czy i ty do nich należysz?
[Ilustracje na stronie 7]
Niektóre niezwykle cenne podarunki nie kosztują ani grosza