Biblia często wspomina o chwale w związku z Jehową Bogiem. Na temat sensu tego słowa w takim kontekście pewne dzieło mówi: „W odniesieniu do człowieka (...) [kawòd] oznacza to, czym olśniewa on innych i czym zjednuje sobie uznanie — na przykład jego dobra materialne lub powagę [prestiż i znaczenie] — podobnie więc w odniesieniu do Boga (...) [kawòd] oznacza to, co wzbudza w ludziach respekt dla Niego” (Theologisches Wörterbuch zum Neuen Testament, red. G. Kittel, 1935, t. II, s. 241). A zatem wzmianki o chwale Boga mogą nawiązywać do imponujących przejawów Jego wszechmocy. Dlatego też o widzialnych ciałach niebieskich można powiedzieć, że „oznajmiają chwałę Boga” (Ps 19:1). Na górze Synaj „chwała Jehowy” objawiła się m.in. przez takie groźne zjawisko, jak „trawiący ogień” (Wj 24:16-18; por. 16:7, 10; 40:34).

Sług Bożych zachęcono, by ‛wszystko czynili ku chwale Bożej’ (1Ko 10:31). Przysparzać chwały Bogu można przez wielbienie Go i wysławianie. Można też swym postępowaniem pobudzać innych do ‛wychwalania Boga’ (Mt 5:16; 1Pt 2:12). Chrześcijanie, którzy naprawdę wprowadzają w czyn pouczenia Jehowy, są „przeobrażani (...) z chwały w chwałę” — robią ciągłe postępy w odzwierciedlaniu Jego chwały (2Ko 3:18).