18, 19. (a) Jaki wyrok wydany przez Jezusa usłyszą kozy? (b) Dlaczego możemy być pewni, że kozy nie będą wiecznie cierpieć?

¹⁸ Jakże odmienny wyrok spada na kozy! „Wtedy powie z kolei do tych po swej lewicy: ‚Idźcie ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany dla Diabła i jego aniołów. Bo zgłodniałem, ale nie daliście mi jeść, i odczułem pragnienie, ale nie daliście mi pić. Byłem obcym, ale nie przyjęliście mnie gościnnie; byłem nagi, ale mnie nie odzialiście; chory i w więzieniu, ale się mną nie zaopiekowaliście’. Wtedy i oni odpowiedzą tymi słowy: ‚Panie, kiedy widzieliśmy cię głodnym lub spragnionym, lub obcym, lub nagim, lub chorym, lub w więzieniu i ci nie usłużyliśmy?’ Wtedy odpowie im tymi słowy: ‚Zaprawdę wam mówię: W jakiej mierze nie uczyniliście tego jednemu z tych najmniejszych, w takiej nie uczyniliście tego mnie’” (Mateusza 25:41-45).

Otóż ludzie już teraz opowiadają się po którejś ze stron. Niektórzy podążają ‛szeroką drogą prowadzącą do zagłady’, a inni starają się kroczyć „wąską drogą prowadzącą do życia” (Mateusza 7:13, 14). Niemniej ogłoszenie ostatecznych wyroków dotyczących owiec i kóz, o czym mówi ta przypowieść, jest jeszcze przed nami.

Z drugiej strony okaże się, że mnóstwo ludzi „ze wszystkich narodów” będzie przypominać uparte kozy. Tacy „odejdą w wieczne odcięcie”. Cóż to będzie za ulga dla ziemi!

Niejeden dziś w ogóle nie słucha sług Bożych, szydzi z nich lub otwarcie ich prześladuje. Żyjemy więc w decydującym okresie — takie osoby mogą w końcu zostać uznane przez Jezusa za kozy (Mateusza 10:22; Jana 15:20; 16:2, 3; Rzymian 2:5, 6).

Ci, którzy dziś jeszcze przypominają kozy, mogą się zmienić i upodobnić do owiec.