Chrzest

Na wszystkich obecnych — bez względu na to, czy mówili po polsku, czy nie — imponujące wrażenie wywarł chrzest. W Warszawie na murawie przed podium stało sporo krzeseł dla zgłaszających się do chrztu. Ale podczas porannego programu z przejęciem obserwowano, że donoszone są coraz to nowe krzesła, gdyż grupa ta stale rosła. Przed okolicznościowym przemówieniem na rozległych trybunach zapadła cisza. Zgromadzonych czekało coś, czego nigdy nie zapomną. Kiedy mówca powitał kandydatów do chrztu, na stadionie zerwał się huragan braw. Wtedy jakby na umówiony sygnał, a w rzeczywistości w szczerym odruchu serc pobudzanych duchem Bożym, kandydaci zaczęli machać rękami, entuzjastycznie pozdrawiając siedzących wokół na przepełnionej widowni.

Pragnący się ochrzcić złożyli publiczne wyznanie wiary, głośno i zdecydowanie odpowiadając na dwa pytania zadawane zwykle przy takiej okazji — a wielu istotnie musiało pokonać mnóstwo prób i trudności, zanim mogli oddać się Bogu. Po modlitwie podzielili się na dwie grupy i opuścili stadion, podczas gdy zgromadzeni śpiewali pieśń pt. „Jesteśmy oddani Bogu!” Bracia wyszli tunelem do przebieralni, a siostry innym tunelem udały się do swojej szatni. Ubrani na biało zanurzający i dyżurni zajęli miejsca i za chwilę pierwsi kandydaci w skromnych strojach kąpielowych powrócili na boisko, gdzie ustawiono 12 basenów do chrztu — 6 dla sióstr na jednym końcu stadionu i 6 dla braci, po drugiej stronie.

Zanurzanie 1905 osób trwało w Warszawie 45 minut, a towarzyszyły mu nie milknące oklaski. (Tydzień wcześniej ochrzczono w Poznaniu 1525 osób, a w Chorzowie 2663 — łącznie 6093 osoby, czyli 3,7 procent szczytowej liczby obecnych). Dwóch ułomnych braci delikatnie zaniesiono do chrztu z foteli na kółkach, a jeden wysłuchał wykładu przyniesiony na noszach.

[Ilustracje na stronie 23]

Kandydaci do chrztu siedzący przed podium na warszawskim stadionie oraz rzesze obserwatorów ich zanurzenia