„BÓG (...) jest niewątpliwie bytem tak wielkim i uniwersalnym, że nie ogranicza się do jednej tylko religii, jednej drogi ani też do jednego narodu”. Pogląd taki wyraził pewien filozof, którego wypowiedź opublikowano na łamach nigeryjskiej gazety The Guardian. Twierdzi on, że tradycyjne wierzenia afrykańskie objawił Bóg z myślą o sytuacji panującej w Afryce, i sugeruje, że również pozostałe wielkie religie są tak pomyślane, by pasowały do miejscowych warunków.

Zwolennicy kultów tradycyjnych, którzy uważają chrystianizm za religię ściśle europejską, mają swoich wróżbitów ludowych za prawdziwych proroków. W liście do nigeryjskiego dziennika Daily Times ktoś napisał: „Wszechmocny Bóg objawia się w różnych okresach różnym narodom (...). Mędrcy tego świata napomykają o tym, że w dobie obecnej Istota Najwyższa objawia się w Afryce”. Niektórzy nawet czekają na wystąpienie jakiegoś afrykańskiego proroka podobnego do Jezusa lub zdaniem innych — do Mahometa.

Profesor religioznawstwa E. Bolaji Idowu, który broni tradycyjnych kultów, mówi o „bardzo złożonym pojęciu Boga w Afryce”. W swej książce pt. African Traditional Religion (Tradycyjne wierzenia afrykańskie) wyjaśnia, że „zasadnicze rysy oraz złożoność tych wyobrażeń wynikają na ogół ze struktury społeczeństwa oraz jego środowiska”. Nadmienia na przykład, że chociaż na obszarze prawie całej Afryki używa się w odniesieniu do Boga określeń rodzaju męskiego, to jednak są regiony [zwłaszcza w społecznościach matriarchalnych], w których nadaje mu się cechy żeńskie”. Czy takie terenowo ograniczone i sprzeczne koncepcje mogą pochodzić od Boga? Profesor Idowu przyznaje, że „nic nie przeszkadza (...) żadnemu (...) ludowi afrykańskiemu rozwijać własne pojęcie Boga”. Nasuwa to wniosek, że źródłem takich wyobrażeń religijnych są raczej przemyślenia i spostrzeżenia ludzkie niż objawienie Boże (por. Rzym. 1:19-23).

Wróżbici i wyrocznie nic nie mówią o osobowości, woli i zamierzeniu prawdziwego Boga. Zajmują się jedynie zakazami lub obrzędami, mającymi zadowolić różne miejscowe „bóstwa”. Przepowiednie swe opierają na wiedzy tajemnej i zabiegach magicznych. Dlatego też nie są to natchnione objawienia woli Bożej. Autorem ich nie jest Bóg Wszechmocny, który inspiruje prawdziwe proroctwa (2 Piotra 1:20, 21; Powt. Pr. 13:1-5; 18:20-22).