Wśród bóstw pohańbionych przez plagę ciemności znaleźli się bogowie słońca, np. Ra i Horus, oraz Tot, patron księżyca mający wpływ na układ słońca, księżyca i gwiazd (Wj 10:21-23).

Jedną ze znanych triad tworzył Ozyrys, Izyda (jego żona) i Horus (ich syn) (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529).

W Egipcie wielką popularnością cieszył się też kult matki z synem. Izydę często przedstawiano z małym Horusem na kolanach. Wizerunki te tak bardzo przypominają Madonnę z dzieciątkiem, że niektórym niezorientowanym wyznawcom chrześcijaństwa zdarzało się oddawać im cześć (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529). Z kolei w opowieściach o Horusie pobrzmiewa echo danej w Edenie obietnicy dotyczącej Potomka, który miał zgnieść głowę węża (Rdz 3:15). W niektórych legendach Horus depcze po krokodylach oraz łapie węże i skorpiony. A jedna donosi nawet, że chcąc pomścić śmierć swego ojca, Ozyrysa, spowodował, iż Set zamienił się w węża.

Mity przedstawiają egipskie bóstwa z ludzkimi słabościami i ułomnościami. Bogowie cierpią, odczuwają strach i często wpadają w tarapaty. Ozyrys został zabity. Horus w dzieciństwie miewał bóle głowy i wnętrzności, chorował na czerwonkę i zmarł od ukąszenia skorpiona, ale powrócił do życia.

Bogowie słońca Tem i Horus uprawiali masturbację.