„Lubię pomagać ludziom” — wyznał Ivan z Wielkiej Brytanii. „Pociągało mnie w tej pracy urozmaicenie. Niewiele osób wie, że przestępstwa to zaledwie 20—30 procent spraw, którymi musi się zajmować policja. Na rzecz społeczeństwa podejmuje się mnóstwo rozmaitych działań. W trakcie patrolu zdarza mi się interweniować z powodu wypadku drogowego, przestępstwa lub czyjejś nagłej śmierci albo pomagać zagubionej starszej osobie. Odczuwam szczególną satysfakcję, gdy mogę oddać rodzicom zabłąkane dziecko lub pokrzepić wstrząśniętą ofiarę przestępstwa”.

Policja jako ochrona — nadzieje i obawy

NA POCZĄTKU XIX stulecia sporo mieszkańców Wielkiej Brytanii sprzeciwiało się powołaniu zawodowej, mundurowej policji. Ludzie bali się, że uzbrojeni funkcjonariusze podlegający rządowi zagrożą ich wolności. Niektórzy sądzili, iż z czasem powstanie siatka policyjnych szpiegów, podobnie jak to było we Francji w czasach Josepha Fouché. Nie mogli jednak uchylić się od pytania: „Jak sobie poradzimy bez policji?”

Londyn stał się największym i najbogatszym miastem na świecie, a rosnąca przestępczość zagrażała gospodarce. Ani ochotnicza straż nocna, ani zawodowi płatni detektywi nie byli w stanie ochronić ludzi i ich mienia. W książce The English Police: A Political and Social History (Policja brytyjska: dzieje polityczno-społeczne) Clive Emsley napisał: „Coraz wyraźniej uświadamiano sobie, że w cywilizowanym społeczeństwie nie ma miejsca na przestępczość i chaos”. Dlatego londyńczycy ostatecznie zdecydowali się na profesjonalną policję, utworzoną przez sir Roberta Peela. We wrześniu 1829 roku w wyznaczonych rejonach rozpoczęli patrole umundurowani funkcjonariusze policji metropolitalnej.