Główny doradca króla Thomas Cromwell, mający poparcie arcybiskupa Canterbury Cranmera, dostrzegł potrzebę zrewidowania przekładu Matthew’s Bible. Ponownie więc zwrócono się do Coverdale’a, by dokonał rewizji całego tekstu. W roku 1539 król Henryk autoryzował ten nowy przekład — ze względu na swe rozmiary nazwany Wielką Biblią — i polecił umieścić go w kościołach, żeby wszyscy mogli go czytać. Początkowo Biblia ta w całym kraju została przyjęta z entuzjazmem.

Ale później w Wielkiej Biblii trzykrotnie się nim posłużył.

Wielka Biblia Coverdale’a „była zwieńczeniem ogółu prac nad angielskimi przekładami Biblii, (...) począwszy od dnia, gdy Tyndale przystąpił do tłumaczenia Nowego Testamentu” — czytamy w książce The Bibles of England (Biblie Anglii). W gruncie rzeczy to dzięki tłumaczeniu Coverdale’a współcześni mu użytkownicy języka angielskiego zyskali możliwość czytania Biblii.