Jego członkiem została zarówno Rzesza Niemiecka, jak i Wielka Brytania, co mogło stwarzać wrażenie, że zależy im na pokoju. Obaj królowie zasiedli „przy jednym stole”, jak gdyby byli do siebie przyjaźnie usposobieni, lecz ‛ich serca były skłonne do wyrządzania zła’. Dyplomatyczna taktyka ‛mówienia kłamstwa przy jednym stole’ nie mogła doprowadzić do ustanowienia prawdziwego pokoju. Mieli ogromne ambicje polityczne, gospodarcze i militarne, ale ‛nic się nie mogło powieść’, ponieważ ich koniec „jest jeszcze na czas wyznaczony” przez Jehowę Boga.

Chcąc podważyć brytyjską supremację na morzu, przystąpił do budowy wielkiej floty wojennej. „W ciągu kilkunastu lat siły morskie Niemiec, dotąd niewielkie, rozrosły się tak dalece, że ustępowały tylko brytyjskim” — podaje The New Encyclopædia Britannica. Aby utrzymać swą przewagę, Wielka Brytania również musiała rozbudować flotę. Ponadto zawarła entente cordiale (serdeczne porozumienie) z Francją i podobny sojusz z Rosją, co doprowadziło do powstania trójporozumienia (ententy). W ten sposób Europa została podzielona na dwa bloki wojskowe: trójprzymierze oraz trójporozumienie.