Niedługo potem Dimitris otrzymał posadę nauczyciela w Wathi, głównym mieście wyspy. Dalej czytał literaturę wydawaną przez Badaczy Pisma Świętego. Pewnego deszczowego wieczora odwiedziło nas dwóch Badaczy z wyspy Chios. Powrócili z Ameryki, by usługiwać w charakterze kolporterów, jak wówczas nazywano kaznodziejów pełnoczasowych. Przenocowaliśmy ich, a oni dużo nam opowiedzieli o zamierzeniu Bożym.

Mniej więcej w tym czasie dowiedzieliśmy się, że na Samos przybył jeszcze jeden Badacz Pisma Świętego, również będący kolporterem. Kiedy usłyszeliśmy, że policja nie zezwoliła mu wygłosić wykładu biblijnego, postanowiliśmy go poszukać. Natknęliśmy się na niego w sklepie, gdzie rozmawiał z dwoma teologami prawosławnymi. Ponieważ nie potrafili obronić swych przekonań na podstawie Biblii, wkrótce wyszli zażenowani. Mój mąż, zdumiony wiedzą kolportera, zapytał: „Jak to się dzieje, że tak biegle posługujecie się Biblią?”

„Regularnie ją studiujemy” — odparł. Otworzył torbę, wyjął książkę Harfa Boża i pokazał, jak z niej korzystać podczas studium. Tak bardzo chcieliśmy się tego nauczyć, że wraz z mężem i dwoma innymi mężczyznami zaraz poszliśmy z owym kolporterem do domu właściciela sklepu. Kolporter wręczył każdemu z nas książkę Harfa Boża i od razu przystąpił do studium. Skończyliśmy je grubo po północy, a gdy już świtało, zaczęliśmy się uczyć pieśni Badaczy Pisma Świętego.

Odtąd studiowałam Biblię po kilka godzin dziennie. Badacze z innych krajów zaopatrywali nas w pomoce do studiowania. W styczniu 1926 roku oddałam się Bogu w modlitwie, ślubując spełniać bez zastrzeżeń Jego wolę. Latem tego samego roku razem z mężem usymbolizowaliśmy swe oddanie chrztem w wodzie. Bardzo pragnęliśmy dzielić się z innymi zdobywaną wiedzą, toteż rozpoczęliśmy służbę od drzwi do drzwi z traktatem Poselstwo nadziei.