Przewinienia, występki, wykroczenia. Pismo Święte często łączy ze słowem „grzech” (hebr. chattáʼt; gr. hamartía) inne określenia, takie jak „przewinienie” (hebr. ʽáwòn), „występek” (hebr. pészaʽ; gr. parábasis) i „wykroczenie” (gr. paráptoma). Każdy z tych pokrewnych terminów odnosi się do określonych przejawów bądź form grzechu.

Występek. Grzechem jest też „występek”. Greckie słowo parábasis („występek”) oznacza zasadniczo „ominięcie”, „przekroczenie” określonych granic, zwłaszcza złamanie prawa. Mateusz używa formy czasownikowej (parabaíno), przytaczając pytanie faryzeuszy i uczonych w piśmie, dlaczego uczniowie Jezusa „naruszają [„przestępują”, Bw] tradycję mężów z dawniejszych czasów”, na co Jezus zapytał, czemu oni sami ‛naruszają [‛przestępują’, Bw] przykazanie Boże ze względu na swą tradycję i w ten sposób unieważniają słowo Boga’ (Mt 15:1-6). Czasownik ten może również znaczyć „opuszczać” i został użyty w odniesieniu do Judasza, który „zszedł” z miejsca przysługującego apostołom (Dz 1:25). W niektórych rękopisach greckich tego samego słowa użyto w odniesieniu do kogoś, kto „przestępuje, a nie zostaje w nauce Chrystusowej” (2Jn 9, Bg).

Również w Pismach Hebrajskich wspomniano o osobach, które dopuszczają się grzechu, gdyż ‛przekraczają’, ‛naruszają’, ‛obchodzą’ lub ‛omijają’ (hebr. ʽawár) przymierze Boże albo konkretne przepisy (Lb 14:41; Pwt 17:2, 3; Joz 7:11, 15; 1Sm 15:24; Iz 24:5; Jer 34:18).

Apostoł Paweł wskazuje na szczególny związek terminu parábasis z naruszeniem ustanowionego prawa, pisząc: „Gdzie nie ma prawa, tam nie ma również występku” (Rz 4:15). A zatem jeśli nie istnieje prawo, grzesznik nie może być nazwany „człowiekiem występnym”. Dlatego Paweł i inni pisarze chrześcijańscy używają określeń parábasis (i parabátes: „człowiek występny”, ‛przestępca’), gdy mowa jest o prawie (por. Rz 2:23-27; Gal 2:16, 18; 3:19; Jak 2:9, 11). Adam otrzymał wyraźne przykazanie Boże, a kiedy je złamał, dopuścił się „występku”. Jego żona została wprawdzie zwiedziona, ale również była winna przekroczenia prawa (1Tm 2:14). Przymierze Prawa ogłoszone Mojżeszowi przez aniołów zostało dodane do przymierza Abrahamowego, „by ujawnić występki”, w wyniku czego ‛wszystko razem oddano pod straż grzechu’. Prawo wykazało, że wszyscy potomkowie Adama, łącznie z Izraelitami, są winni grzechu i potrzebują przebaczenia i wybawienia poprzez wiarę w Chrystusa Jezusa (Gal 3:19-22). Gdyby więc Paweł na powrót podporządkował się Prawu Mojżeszowemu, zostałby przez nie ponownie potępiony jako „człowiek występny” i w ten sposób odtrąciłby niezasłużoną życzliwość Bożą, która uwolniła go od tego potępienia (Gal 2:18-21; por. 3:1-4, 10).