Paulab, której niespodziewanie zmarł mąż, mówi: „Moje życie wywróciło się do góry nogami, a ja byłam bezsilna. Straciłam najlepszego przyjaciela. Rozmawiałam z mężem o wszystkim. Dzieliłam z nim wszystkie radości i smutki. Zawsze mogłam się wypłakać na jego ramieniu. Czuję, jakby mnie rozcięto na pół”.

14, 15. Jak możemy pocieszać kogoś, kto stracił współmałżonka?

¹⁴ Jak możemy pocieszać kogoś, kto stracił męża lub żonę? Po pierwsze, starajmy się rozmawiać z tą osobą, nawet jeśli czujemy się niezręcznie albo nie wiemy, co powiedzieć. Wspomniana wcześniej Paula mówi: „Śmierć sprawia, że ludzie nie wiedzą, jak się zachować. Martwią się, że powiedzą coś nie tak. Ale dla kogoś w żałobie jeszcze gorsze jest, jeśli w ogóle nic nie mówią”. Taka osoba najpewniej nie oczekuje od nas, że powiemy coś głębokiego. Paula wspomina: „Byłam wdzięczna, kiedy przyjaciele mówili po prostu: ‚Bardzo mi przykro’”.

Wdowa o imieniu Bianca mówi: „Pomaga mi, kiedy inni się ze mną modlą i dzielą jednym czy dwoma wersetami biblijnymi. Ulgę przynosi mi też to, kiedy mówią o moim mężu albo słuchają, jak ja o nim opowiadam”.

16. (a) Jakie wsparcie powinniśmy zapewnić osobie, której zmarł ktoś bliski? (b) Jaki mamy obowiązek zgodnie z Jakuba 1:27?

¹⁶ Możliwe, że tak jak Rut, która nie opuściła owdowiałej Noemi, my również będziemy musieli zapewniać długotrwałe wsparcie osobie, której umarł ktoś bliski. Cytowana już Paula opowiada: „Zaraz po śmierci męża inni bardzo mnie wspierali. Ale kiedy minęło trochę czasu, każdy wrócił do swoich zajęć. Jednak moje życie zupełnie się zmieniło. To bardzo pomaga, kiedy inni rozumieją, że pogrążona w żałobie osoba potrzebuje wsparcia całymi miesiącami, a nawet latami”.