• Gwadelupa
    Rocznik Świadków Jehowy — 1995

    • Brat Knorr zapewnił, że tak szybko, jak tylko to będzie możliwe, na Gwadelupę przybędzie z pomocą więcej misjonarzy.

      Na spełnienie tej obietnicy nie trzeba było długo czekać. Dnia 17 marca 1954 roku na lotnisku Pointe-à-Pitre wylądował samolot, z którego wysiadło dwóch pasażerów. Nikt jednak nie czekał, by ich powitać, ponieważ samolot przybył ze znacznym opóźnieniem. Żandarmi zaproponowali więc, że podwiozą obu pasażerów do pralni chemicznej brata Laalanda. Owymi podróżnymi byli świeżo upieczeni absolwenci szkoły Gilead — wysoki Pierre Jahnke oraz Paul Touveron — obaj pochodzący z Francji.

      Kilka dni później przyjechał brat Henschel. W tym samym czasie do portu zawinęła łódź Towarzystwa Faith, a jej załoga pilnie zajęła się przygotowaniami do zgromadzenia, które miało się rozpocząć 26 marca w miejscowej szkole.

      Kiedy zaczynał się program, panowała radosna atmosfera, chociaż bracia byli nieco stremowani, gdyż bardzo chcieli, by wszystko się udało. Po kilku przemówieniach i pokazach rozwieszono prowizoryczny ekran. Bracia po raz pierwszy mogli obejrzeć film Towarzystwa Społeczeństwo Nowego Świata w działaniu. To, co zobaczyli, umocniło ich w przekonaniu, że należą do organizacji Bożej. Wszyscy obecni byli głęboko poruszeni, widząc, jak działa ona w jedności i pokoju. Siostry dostrzegły, że w innych krajach współchrześcijanki noszą biżuterię, nie wpadając jednak w przesadę. Obecnym na zgromadzeniu dodała też otuchy wiadomość, iż jest wśród nich dwóch misjonarzy wysłanych przez organizację, którzy będą ich umacniać dobrym przykładem w służbie dla Jehowy. Był to ogromnie wzruszający wieczór — zbyt wzruszający dla Clotaire’a Missoudana, nadzorcy przewodniczącego zboru Pointe-à-Pitre. Po powrocie do domu tej samej nocy umarł we śnie, co jego żona odkryła dopiero rano.

      W drugim dniu zgromadzenia brat Henschel ogłosił utworzenie na Gwadelupie Biura Oddziału Towarzystwa Strażnica. Miało ono sprawować pieczę nad głoszeniem dobrej nowiny na Gwadelupie i Martynice. Na sługę oddziału został wyznaczony Pierre Jahnke. W ten sposób zapewniono ściślejszy nadzór organizacyjny, który był ogromnie potrzebny na tych wyspach.

      Po zgromadzeniu obaj misjonarze zabrali się do pracy. Wynajęli drewniany domek, który odtąd stał się siedzibą Biura Oddziału. Później Towarzystwo kupiło w parku Raizet niewielki pawilon, z którego korzystało do grudnia 1966 roku. Brat Jahnke pracował w Biurze Oddziału, a prócz tego wyruszał do służby polowej, spędzając dość dużo czasu z braćmi. W tym czasie brat Touveron jako nadzorca obwodu odwiedzał zbory i głosicieli mieszkających na oddaleniu, lecz mniej więcej po roku musiał wrócić do Francji.

      Pływający dom misjonarski przybywa z pomocą

      Docenianie dla organizacji Jehowy umacniało się też dzięki okresowym wizytom misjonarzy podróżujących łodzią od wyspy do wyspy. Mniej więcej dziesięć lat Towarzystwo używało w basenie Morza Karaibskiego łodzi, które były pływającymi domami misjonarskimi. Najpierw korzystano z 18-metrowego szkunera Sibia, który później został zastąpiony większą łodzią — Light (Światło). Posługiwano się też 22-metrową łodzią Faith (Wiara), napędzaną dwiema śrubami. Chociaż misjonarze tworzący załogę mówili po angielsku (a większość głosicieli w Gwadelupie nie władała tym językiem), ich wizyty bardzo sobie ceniono. Tutejsi bracia do dzisiaj pamiętają gorliwość tamtych misjonarzy, którzy całe dnie spędzali w służbie polowej, współpracując z miejscowymi głosicielami.

      W roku 1956, podczas ostatniej podróży na pokładzie Light, misjonarze głosili od 26 lipca do 7 sierpnia na wyspach Marie-Galante i La Désirade. Na pierwszej z nich wyświetlali film Społeczeństwo Nowego Świata w działaniu. Jeden z widzów powiedział: „Gdybyście mi podarowali 10 000 franków, nie cieszyłbym się tak bardzo, jak z tego, co obejrzałem dziś wieczorem!”