Odważne pokonywanie sprzeciwu

W 1969 roku duchowni znowu zaczęli rozpowszechniać pogłoski, jakoby Świadkowie Jehowy byli komunistami. Władze zarządziły poszukiwania literatury wywrotowej, którą się rzekomo posługiwali. Na skutek tego w Port-au-Prince rozeszła się plotka o aresztowaniach wśród Świadków. Wiele osób w pośpiechu niszczyło otrzymane od nich czasopisma i przestało ich życzliwie przyjmować.

Ale tylko nieliczni lokalni urzędnicy występowali przeciw braciom i to bez odgórnego polecenia. Dwie pionierki specjalne, Furcina Charles i Yolande Fièvre, otrzymały od prefekta w Limbé następującą informację: „Na skutek protestów opinii publicznej uznano Panie za osoby niepożądane w Limbé. Podaję Paniom do wiadomości, że już nie jesteście wśród nas mile widziane”. Mer oświadczył, że dopóki nie będą miały zezwolenia od władz w Port-au-Prince, nie pozwala im głosić ani urządzać zebrań. Chociaż zamknął Salę Królestwa, wspomniane siostry oraz kilku innych miejscowych głosicieli dalej pełnili służbę i spotykali się na zebraniach, tyle że organizowanych w różnych domach prywatnych i w rozmaitych terminach.

Parę miesięcy później Furcina wyszła za mąż za pioniera specjalnego Jacquesa François. Miała wtedy 39 lat; chrzest przyjęła w roku 1959, a od roku 1961 pełniła służbę pionierską. Jacques miał lat 29. Kiedy przyjechał do Limbé, zaczął ponownie organizować zebrania w Sali Królestwa. Oznajmił: „Świadkowie Jehowy są uznaną religią, a nic mi nie wiadomo o jakimkolwiek rozporządzeniu, które by im zakazywało prowadzenia działalności”.

W związku z tym Jacques i Furcina zostali aresztowani i zabrani do prefektury. Jej szef powiedział, że właściwie o nic ich nie oskarża i działa z polecenia mera. Ale następnego dnia mer obarczył odpowiedzialnością za tę akcję szefa policji. Ten z kolei zapewnił, iż nie ma tym dwojgu nic do zarzucenia. Tak więc zebrania odbywały się dalej bez żadnych przeszkód. Jacques do samej śmierci w roku 1993 wiernie usługiwał w Port-au-Prince w charakterze starszego.

Córki mera okazały się owcami

W 1970 roku pionier specjalny z Bassin-Bleu zapoczątkował studium biblijne z księdzem, który nawet przyszedł na Pamiątkę. Jednakże mer miasta próbował go zniechęcić, mówiąc: „Przecież ojciec skończył studia. Nie przystoi ojcu siadać przed tym prostym Świadkiem Jehowy i przyjmować od niego nauki”. W końcu duchowny przestał studiować.

Potem jednak założono studium z najstarszą córką mera — Josette. Mimo sprzeciwu ojca zdecydowanie opowiedziała się po stronie prawdy i dała się ochrzcić. Po pewnym czasie w jej ślady poszły siostry. Wprawdzie mer się na to nie zdobył, ale stał się przychylny dla Świadków. Obecnie Josette jest pionierką stałą i żoną starszego.

Fałszywe pogłoski utrudniały braciom wynajmowanie sal na zgromadzenia obwodowe. Dlatego wybudowano w dzielnicy Mariani w Port-au-Prince skromną Salę Zgromadzeń. Zaczęto z niej korzystać w 1970 roku, ale ponieważ co roku przybywało obecnych, trzeba ją było rozbudować. Wprawdzie pod dachem z blachy falistej panował upał, ale grono 2049 głosicieli, którzy w 1970 roku złożyli sprawozdanie ze służby, i tak się cieszyło, że mają gdzie się zgromadzać.

Sprzeciw podnosili najczęściej urzędnicy inspirowani propagandą kleru lub podatni na jego wpływ. Niektórymi kierowało zwykłe uprzedzenie. Ich działania nie odzwierciedlały jednak stanowiska rządu.