„Halloween” to skrót angielskiej nazwy „wigilia Wszystkich Świętych”. Jednak początki Halloween były zdecydowanie nieświęte. Zdaniem uczonych wigilia 1 listopada wywodzi się z czasów znacznie poprzedzających erę chrześcijańską. Wyspy Brytyjskie zamieszkiwali wtedy Celtowie. W ich kalendarzu księżycowym rok dzielił się na dwa okresy: ciemną porę zimową i słoneczną letnią. W czasie pełni księżyca najbliższej 1 listopada Celtowie świętowali Samhain, co znaczy „koniec lata”.a

To święto, wyznaczające początek celtyckiego roku, obchodzono pod koniec sezonu letniego, czyli po zakończeniu żniw oraz spędzeniu z pastwisk bydła i owiec. Celtowie wierzyli, że z nastaniem krótszych dni trzeba przez różne obrzędy i ofiary wzmocnić słabnące słońce. Śmierć starego roku symbolizowało wygaszenie wszelkiego ognia, a nowy witano wzniecaniem świętych ognisk. Od nich wszyscy znów rozpalali ogień w swych domach. Dalekim echem tego zwyczaju są ogniska palone o zmroku w czasie obchodów Guy Fawkes Night w Wielkiej Brytanii i czerwcowe święta w Brazylii. Ogień miał też odstraszać złe duchy.

Wierzono, że podczas święta Samhain podnosi się zasłona dzieląca ludzi od świata nadprzyrodzonego i na ziemię zstępują dobre i złe duchy. Dusze zmarłych miały odwiedzać swe rodzinne domy, więc krewni wystawiali im jedzenie i picie, żeby je udobruchać i odwrócić nieszczęście. Gdy dzieci w przebraniu duchów i czarownic chodzą dziś po domach, domagając się poczęstunku pod groźbą spłatania złośliwego figla, nieświadomie odtwarzają prastary rytuał Samhain. W książce Halloween, histoire et traditions (Halloween — historia i tradycja) Jean Markale pisze: „Choć dzieci nie zdają sobie z tego sprawy, przyjmując te podarunki symbolicznie uczestniczą w braterskiej wymianie między światem widzialnym a niewidzialnym. Właśnie dlatego takie świąteczne maskarady (...) to w istocie ceremonie religijne”.

Skoro, jak mniemano, drzwi pomiędzy światem fizycznym a nadprzyrodzonym stawały otworem, ludzie mogli bez trudu przedostawać się do sfery duchów. Samhain był więc porą wyjątkowo sprzyjającą przepowiadaniu przyszłości. Wróżby dotyczyły małżeństwa, chorób i śmierci, a ich rekwizytami były jabłka i orzechy laskowe — owoce drzew uważanych za święte. Na przykład do cebra z wodą wkładano jabłka, na których właściciele umieszczali swoje znaki. Dziewczęta i chłopcy starali się schwycić jabłko zębami, żeby się dowiedzieć, czyimi żonami lub mężami wkrótce zostaną. Podobny zwyczaj wyławiania jabłek jest również elementem dzisiejszych obchodów Halloween.

Samhain był także okresem pijackich uczt i folgowania namiętnościom. Jean Markale pisze: „Kpiono wtedy z tradycyjnego systemu wartości, który ulegał odwróceniu: to, co zakazane, stawało się dozwolone, a co dozwolone — zakazane”. Taki sam duch do dziś towarzyszy Halloween, co w niebagatelnej mierze przysparza świętu zwolenników. W dziele The Encyclopedia of Religion o współczesnych zwyczajach praktykowanych 31 października powiedziano, że jest to „pora, kiedy również dorośli mogą przekroczyć granice zakreślone przez kulturę i porzucić swe zasady, oddając się uciechom nocy usprawiedliwiającej całkowite wyuzdanie. Tak oto do XX wieku przetrwała główna idea celtyckiego rytu: ucieczka od codzienności i obowiązujących kanonów — ucieczka, na którą raz w roku można sobie pozwolić”.