‛Stałaś się prostytutką’

8-10. (a) Czego Jehowa wymaga, jeśli chodzi o czyste wielbienie? (b) Co Jehowa myśli o kontaktach swojego ludu z religią fałszywą? Wyjaśnij to na przykładzie.

⁸ W Księdze Ezechiela Jehowa posłużył się przykładem prostytutki, żeby pokazać, jakie uczucia wywołała u Niego niewierność Izraelitów. W dwóch wymownych fragmentach prorok pod natchnieniem opisał, jak bardzo zdradzony i zraniony czuł się Jehowa z powodu ich nielojalności i niemoralnego postępowania. Dlaczego Bóg porównał ich do prostytutki?

⁹ Żeby to zrozumieć, przede wszystkim musimy sobie przypomnieć o pewnym ważnym wymaganiu dotyczącym czystego wielbienia, które omówiliśmy w 5 rozdziale tej książki. W Prawie, które Jehowa dał Izraelitom, napisano: „Nie wolno ci mieć żadnych innych bogów oprócz mnie [„przeciwko mojemu obliczu”, przypis]. (...) Ja, Jehowa, twój Bóg, jestem Bogiem, który wymaga wyłącznego oddania” (Wyjścia 20:3, 5). Potem ponownie podkreślono tę zasadę: „Nie wolno wam kłaniać się innym bogom, ponieważ Jehowa jest znany z tego, że wymaga wyłącznego oddania. To Bóg wymagający wyłącznego oddania” (Wyjścia 34:14). Nie można było wyrazić tego jaśniej. Nie da się oddawać czci Jehowie w sposób godny Jego uznania, jeśli nie jest to wyłączne oddanie.

¹⁰ Zilustrujmy to przykładem małżeństwa. Zarówno mąż, jak i żona w pewnych kwestiach mają prawo oczekiwać od siebie nawzajem wyłącznego oddania. Jeśli któreś z nich pozwala sobie na rozwinięcie uczucia lub pożądania do innej osoby, druga strona słusznie może czuć się zazdrosna i zdradzona (odczytaj Hebrajczyków 13:4). Podobnie jest z czystym wielbieniem — Jehowa mógł czuć się zdradzony, kiedy Jego własny lud, który miał być oddany wyłącznie Jemu, zwracał się do obcych bogów. To uczucie zdrady dobitnie wyraził w 16 rozdziale Księgi Ezechiela.

11. Co Jehowa wyjawia na temat Jerozolimy i jej przeszłości?

¹¹ Szesnasty rozdział Księgi Ezechiela zawiera najdłuższą wypowiedź Jehowy w tej księdze, będącą jednocześnie jedną z Jego najdłuższych proroczych wypowiedzi zapisanych w całych Pismach Hebrajskich. Jehowa skupia się na Jerozolimie, która symbolizuje niewierną Judę. Przedstawia smutną i jednocześnie szokującą historię jej pochodzenia i późniejszej zdrady. Na początku była bezradnym, zaniedbanym podrzutkiem. Jej rodzice byli poganami pochodzącymi z Kanaanu. Rzeczywiście, Jerozolima przez długi czas znajdowała się pod panowaniem kananejskiego plemienia Jebusytów, aż zdobył ją król Dawid. Jehowa zlitował się nad tą znajdą, umył ją i zadbał o jej potrzeby. Z czasem stała się dla Niego tak bliska jak żona. Przecież Izraelici, którzy zamieszkali w Jerozolimie, byli objęci przymierzem z Jehową, które ich przodkowie dobrowolnie zawarli z Nim już w czasach Mojżesza (Wyjścia 24:7, 8). Kiedy Jerozolima stała się stolicą Izraela, Jehowa pobłogosławił, wzbogacił i upiększył to miasto, tak jak bogaty i wpływowy mąż okazuje względy swojej żonie, wręczając jej piękną biżuterię (Ezech. 16:1-14).

12. Jak Jerozolima została skalana fałszywym kultem?

¹² Co wydarzyło się później? Jehowa mówi: „Zaczęłaś polegać na swoim pięknie i wykorzystałaś swą sławę, żeby się stać prostytutką. Bez umiaru oddawałaś się każdemu przechodniowi, tak iż twoim pięknem cieszyli się inni” (Ezech. 16:15). W czasach Salomona Jehowa pobłogosławił swojemu ludowi i go wzbogacił, dzięki czemu Jerozolima stała się wspaniałym miastem, wyróżniającym się spośród innych miast starożytnego świata (1 Król. 10:23, 27). Ale powoli zaczęła się tam wkradać nielojalność. Żeby przypodobać się swoim licznym cudzoziemskim żonom, Salomon skalał Jerozolimę kultem pogańskich bogów (1 Król. 11:1-8). A niektórzy jego następcy postępowali jeszcze gorzej, wprowadzając fałszywy kult w całym kraju. Jak Jehowa patrzył na taką duchową zdradę i prostytucję Izraelitów? Powiedział: „Tak być nie powinno, coś takiego nigdy nie powinno się zdarzyć” (Ezech. 16:16). Ale niewierni Izraelici posunęli się jeszcze dalej!

13. Jakich niegodziwych czynów dopuścili się mieszkańcy Jerozolimy?

¹³ Wyobraźmy sobie ból i odrazę, które odczuwał Jehowa, gdy obnażał niegodziwość swojego wybranego narodu: „Córki i synów, których mi urodziłaś, dawałaś tym bożkom na pożarcie. Czy jeszcze mało ci było tej prostytucji? Mordowałaś moich synów, składałaś ich w ofierze, paląc ich w ogniu” (Ezech. 16:20, 21). To nieprawdopodobne okrucieństwo pokazało, jak podły jest Szatan. Znajduje przyjemność w wabieniu sług Jehowy w pułapkę takich odrażających praktyk! Ale Jehowa wszystko widzi. Potrafi też odwrócić skutki nawet najbardziej potwornych czynów i wymierzy za nie sprawiedliwość (odczytaj Hioba 34:24).

14. Kogo wyobrażały dwie „siostry” Jerozolimy i która z trzech „sióstr” okazała się najbardziej niegodziwa?

¹⁴ Jednak Jerozolima wcale nie przejęła się swoimi grzechami. Dalej się prostytuowała. Jehowa stwierdził, że była bardziej bezwstydna od innych prostytutek, bo płaciła kochankom za to, że dopuszczali się z nią niemoralności (Ezech. 16:34). Bóg powiedział, że Jerozolima była jak jej „matka”, czyli pogańskie plemiona, które wcześniej nad nią panowały (Ezech. 16:44, 45). Potem przedstawił kolejnych członków symbolicznej rodziny: starszą siostrę Jerozolimy, czyli Samarię, która zaczęła jako pierwsza uprawiać duchową prostytucję; i drugą siostrę — zniszczoną wieki wcześniej Sodomę, słynącą ze swojego wręcz przysłowiowego zepsucia i zuchwalstwa. Jehowa dał do zrozumienia, że Jerozolima była gorsza od obu swoich sióstr — Samarii, a nawet Sodomy! (Ezech. 16:46-50). Niestety, lud Boży ignorował wielokrotne ostrzeżenia i dalej dopuszczał się odrażających rzeczy.

15. Jaki cel miał Jehowa, kiedy wykonywał wyrok na Jerozolimie, i jaką nadzieję dał Izraelitom?

¹⁵ Co zrobił Jehowa? Zapowiedział Jerozolimie: „Zbieram razem wszystkich twoich kochanków, którym sprawiałaś przyjemność (...). Wydam cię w ręce twoich kochanków”. Dawni sojusznicy mieli zniszczyć Jerozolimę, odebrać jej piękno i wartościowe rzeczy. Jehowa dodał: „Ukamienują cię i zabiją swoimi mieczami”. Dlaczego wydał taki wyrok? Nie chodziło Mu o zgładzenie swojego ludu. Wyjaśnił: „Sprawię, że przestaniesz uprawiać prostytucję (...). I uśmierzę swoją złość, moje oburzenie na ciebie ustanie. Uspokoję się i już nie będę obrażony”. Tak jak wspomnieliśmy w rozdziale 9 tej książki, Jehowa zamierzał doprowadzić do odrodzenia czystego wielbienia po powrocie Izraelitów z niewoli. Dlaczego? Powiedział: „Nie zapomnę o tym przymierzu — które zawarłem z tobą w czasie twojej młodości” (Ezech. 16:37-42, 60). W przeciwieństwie do swojego ludu Jehowa okazał się naprawdę lojalny! (Odczytaj Objawienie 15:4).

16, 17. (a) Dlaczego już nie uważamy, że Ohola i Oholiba były pierwowzorami chrześcijaństwa? (Zobacz ramkę „Siostry, które były prostytutkami”). (b) Czego możemy się nauczyć z 16 i 23 rozdziału Księgi Ezechiela?

¹⁶ Z długiej i dobitnej wypowiedzi Jehowy zapisanej w 16 rozdziale Księgi Ezechiela możemy się wiele nauczyć na temat Jego prawych wymagań, poczucia sprawiedliwości i głębokiego miłosierdzia. To samo można powiedzieć o rozdziale 23. Obecnie prawdziwi chrześcijanie biorą sobie do serca dobitny przekaz na temat duchowej prostytucji. Nigdy nie chcielibyśmy zranić Jehowy tak jak Juda i Jerozolima! Dlatego chcemy całkowicie odrzucać bałwochwalstwo w każdej postaci — również chciwość i materializm (Mat. 6:24; Kol. 3:5). Chcemy ciągle okazywać wdzięczność za to, że w czasach końca Jehowa miłosiernie przywrócił czyste wielbienie i że już więcej nie pozwoli, by zostało skalane. Zawarł z Izraelem duchowym „trwałe przymierze”, które nigdy nie zostanie złamane z powodu nielojalności albo duchowej prostytucji (Ezech. 16:60). Dlatego ceńmy to, że możemy należeć do czystego ludu Jehowy!

W 23 rozdziale Księgi Ezechiela znajdujemy ostre potępienie ludu Bożego za jego niewierność. Rozdział ten jest pod wieloma względami bardzo podobny do rozdziału 16. W rozdziale 23 też posłużono się przykładem prostytucji. Jerozolimę nazwano młodszą siostrą Samarii. Oba rozdziały pokazują, że młodsza siostra poszła w ślady starszej i też zajęła się prostytucją. Ale jej postępowanie było jeszcze bardziej niemoralne i niegodziwe. W rozdziale 23 Jehowa podaje imiona tych dwóch sióstr: starsza ma na imię Ohola i wyobraża Samarię — stolicę dziesięcioplemiennego królestwa Izraela; młodsza to Oholiba, czyli Jerozolima, stolica Judy (Ezech. 23:1-4)a.

W tych dwóch rozdziałach jest jeszcze więcej podobieństw. Przede wszystkim opisane kobiety najpierw były żonami Jehowy, ale później Go zdradziły. Poza tym pojawia się obietnica, która daje nadzieję na przebaczenie ich grzechów. Co prawda rozdział 23 nie mówi o niej wprost, ale słowa Jehowy: „Położę kres twojemu bezwstydnemu postępowaniu, twojej prostytucji” przywodzą na myśl treść rozdziału 16 (Ezech. 16:16, 20, 21, 37, 38, 41, 42; 23:4, 11, 22, 23, 27, 37).

Czy wyobrażają chrześcijaństwo?

W przeszłości nasze publikacje wyjaśniały, że Ohola i Oholiba są proroczymi pierwowzorami chrześcijaństwa, w skład którego wchodzą katolicyzm i protestantyzm. Jednak ponowna analiza tego zagadnienia połączona z modlitwami skłoniła nas do postawienia pytań: Czy chrześcijaństwo kiedykolwiek było w jakimś sensie żoną Jehowy? Czy Jehowa zawarł z nim jakieś przymierze? Nie. Kiedy Jezus pośredniczył w zawarciu „nowego przymierza” z Izraelem duchowym, chrześcijaństwo jeszcze nawet nie istniało. Nigdy też nie było częścią tego duchowego narodu złożonego z namaszczonych chrześcijan (Jer. 31:31; Łuk. 22:20). Powstało długo po śmierci apostołów, w IV wieku n.e. Od samego początku było zepsutą organizacją, którą tworzyli rzekomi chrześcijanie — „chwasty” z przypowieści Jezusa (Mat. 13:24-30).

Kolejna różnica: Jehowa dał niewiernej Jerozolimie i Samarii nadzieję na przebaczenie (Ezech. 16:41, 42, 53-55). Czy Biblia zawiera podobną nadzieję dla chrześcijaństwa? Nie! Spotka je to samo, co pozostałą część Babilonu Wielkiego.

Tak więc Ohola i Oholiba nie są proroczymi pierwowzorami chrześcijaństwa. Jednak z tego opisu dowiadujemy się czegoś bardzo ważnego: co Jehowa sądzi o tych, którzy podają się za Jego sług, ale zniesławiają Jego imię i wypaczają Jego zasady dotyczące prawdziwego wielbienia. Na chrześcijaństwie ciąży szczególna odpowiedzialność, bo jego niezliczone kościoły twierdzą, że reprezentują Boga opisanego w Biblii. Co więcej, uważają, że przewodzi im ukochany Syn Jehowy, Jezus Chrystus. Ale sami temu zaprzeczają, bo przedstawiają go jako część Trójcy i lekceważą jego wyraźne polecenie, żeby ‛nie być częścią świata’ (Jana 15:19). Chrześcijaństwo trwa w bałwochwalstwie i angażuje się w intrygi polityczne, czym dowodzi, że należy do „wielkiej prostytutki” (Obj. 17:1). Bez wątpienia musi ponieść tę samą karę co pozostała część ogólnoświatowego imperium religii fałszywej!