Zgromadzanie pomazańców w dziele żniwnym

10. Co lud Boży już dawno rozumiał w związku z gronem 144 000?

¹⁰ Kilkadziesiąt lat przed rokiem 1914 prawdziwi chrześcijanie rozumieli już, że w niebie wraz z Chrystusem panować będzie grono 144 000 jego wiernych naśladowcówc. Doszli do wniosku, że liczbę tę należy pojmować dosłownie i że kompletowanie tego grona rozpoczęło się w I wieku n.e.

11. Co przyszli członkowie oblubienicy Chrystusa zaczęli sobie lepiej uświadamiać, jeśli chodzi o ich ziemskie zadanie?

¹¹ Ale co przyszli członkowie oblubienicy Chrystusa mieli robić, będąc jeszcze na ziemi? Uświadomili sobie, że Jezus kładł nacisk na dzieło ewangelizacji i powiązał je z porą żniwa (Mat. 9:37; Jana 4:35). Jak wspomniano w rozdziale 2 tej książki, przez pewien czas sądzili, że żniwo będzie trwało 40 lat — i zakończy się zgromadzeniem pomazańców w niebie. Ponieważ jednak dzieło głoszenia nie ustało po upływie 40 lat, potrzebne było jaśniejsze światło. Dzisiaj wiemy, że pora żniwa — pora oddzielania pszenicy od chwastów, czyli wiernych pomazańców od rzekomych chrześcijan — rozpoczęła się w roku 1914. Nadszedł czas, by skoncentrować uwagę na zgromadzaniu pozostałych z klasy niebiańskiej.

12, 13. Jak w dniach ostatnich spełniają się przypowieści Jezusa o dziesięciu dziewicach i o talentach?

¹² Począwszy od roku 1919, niewolnik wierny i roztropny pod przewodnictwem Chrystusa nieustannie uwypuklał znaczenie dzieła głoszenia. Zadanie to Jezus zlecił już w I wieku (Mat. 28:19, 20). Wskazał też, jakimi przymiotami muszą odznaczać się jego namaszczeni duchem naśladowcy, żeby wywiązać się z powierzonego im zadania. Jak to zrobił? W przypowieści o dziesięciu dziewicach podkreślił, że jeśli pomazańcy chcą osiągnąć ostateczny cel — wziąć udział w niebiańskich zaślubinach, podczas których Chrystus połączy się z gronem 144 000 członków swojej „oblubienicy” — to muszą zachowywać czujność duchową (Obj. 21:2). Z kolei w przypowieści o talentach Jezus wyjaśnił, że jego namaszczeni duchem słudzy będą wykonywać działalność kaznodziejską niezwykle pilnie (Mat. 25:1-30).

¹³ W minionym stuleciu pomazańcy okazali się zarówno czujni, jak i pilni. Ich postawa bez wątpienia zostanie nagrodzona! Ale czy wielkie dzieło żniwne miało się ograniczać do zgromadzania pozostałych z grona 144 000 współwładców Chrystusa?

Królestwo zgromadza ziemskich poddanych

14, 15. Jakie cztery grupy scharakteryzowano w książce Dokonana tajemnica?

¹⁴ Wierni słudzy Boży od dawna gorąco pragnęli się dowiedzieć, kim jest „wielka rzesza” („lud wielki”, Biblia gdańska) z Księgi Objawienia 7:9-14. Nic dziwnego, że zanim Chrystus uznał za stosowne wyjawić tożsamość tej licznej grupy, wyrażano różne poglądy, często odbiegające od jasnych, prostych prawd, które dziś znamy i cenimy.

¹⁵ W roku 1917 w książce Dokonana tajemnica przyjęto założenie, że istnieją „dwa rodzaje niebiańskiego zbawienia i dwa stopnie ziemskiego zbawienia”. Z kogo składały się te cztery grupy mające różne nadzieje na wybawienie? Pierwsza to 144 000 tych, którzy mieli panować z Chrystusem. Druga to „lud wielki”. W tamtym czasie uważano, że zaliczali się do niego ci, którzy należeli wciąż do kościołów nominalnego chrześcijaństwa. Odznaczali się oni pewną wiarą, ale nie na tyle silną, żeby zająć zdecydowane stanowisko po stronie prawdy. Dlatego mieli otrzymać w niebie podrzędne pozycje. Jeśli chodzi o nadzieję ziemską, sądzono, iż trzecia grupa, „święci Starego Testamentu” — Abraham, Mojżesz i inni wierni słudzy Boży — będą sprawować władzę nad czwartą grupą, czyli „światem ludzkości”.

16. Jakie rozbłyski duchowego światła pojawiły się w roku 1923 i 1932?

¹⁶ Jak duch święty pomógł naśladowcom Chrystusa dojść do zrozumienia znanych nam dzisiaj prawd? Działo się to stopniowo — w kolejnych rozbłyskach duchowego światła. Już w roku 1923 w Strażnicy zwrócono uwagę na grupę osób niewiążących swojej przyszłości z niebem, mających żyć na ziemi pod rządami Chrystusa. W Strażnicy z roku 1932 omówiono postać Jonadaba (Jehonadaba), który przyłączył się do namaszczonego przez Boga izraelskiego króla Jehu i wsparł go w walce z fałszywym kultem (2 Król. 10:15-17). W artykule wyjaśniono, iż w czasach nowożytnych istnieje klasa ludzi podobnych do Jonadaba, i dodano, że Jehowa przeprowadzi ich „przez zawieruchę Armagedonu”, dzięki czemu będą mogli żyć tutaj na ziemi.

17. (a) Jaką prawdę zrozumiano w roku 1935? (b) Jak to nowe zrozumienie wpłynęło na wiernych chrześcijan? (Zobacz ramkę „Mnóstwo osób odetchnęło z ulgą”).

¹⁷ W roku 1935 światło duchowe rozbłysło bardzo jasno. Na zgromadzeniu w Waszyngtonie „lud wielki” utożsamiono z klasą ziemską, czyli owcami z przypowieści Jezusa o owcach i kozach (Mat. 25:33-40). Wyjaśniono, że lud ten zalicza się do „drugich owiec”, o których Jezus powiedział: „Te również muszę przyprowadzić” (Jana 10:16). Kiedy Joseph Rutherford zwrócił się do obecnych słowami: „Wszystkich, którzy mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi, poproszę o powstanie z miejsc”, podniosła się przeszło połowa słuchaczy. Wtedy mówca oświadczył: „Spójrzcie, oto lud wielki!”. Dla wielu było to naprawdę głębokie przeżycie — w końcu zrozumieli, jaką mają nadzieję na przyszłość.

18. Na czym skoncentrowali się naśladowcy Chrystusa i z jakim rezultatem?

¹⁸ Od tej pory Chrystus pomaga swoim naśladowcom koncentrować wysiłki na zgromadzaniu członków tej wielkiej rzeszy, która wyjdzie żywo z wielkiego ucisku. Początkowo rezultaty nie wydawały się zbyt imponujące. Pewnego razu brat Rutherford skomentował nawet: „Wygląda na to, że ‛wielki lud’ nie będzie jednak aż tak wielki”. Oczywiście dziś już wiemy, jak obficie Jehowa błogosławi temu dziełu. Pod przewodnictwem Jezusa i ducha świętego pomazańcy i towarzyszące im „drugie owce” stały się — zgodnie z zapowiedzią Jezusa — „jedną trzodą”, mającą „jednego pasterza”.