⁵ Poza tym Jezus jest Głową zboru chrześcijańskiego. Jego naśladowcom w I wieku n.e. nie był potrzebny żaden ludzki przywódca i podobnie my dzisiaj nikogo takiego nie potrzebujemy. Jezus zapewnia nam kierownictwo przez ducha świętego i wykwalifikowanych pasterzy, którzy za troszczenie się o trzodę Bożą odpowiadają przed nim i przed jego niebiańskim Ojcem (Hebr. 13:17; 1 Piotra 5:2, 3). Jehowa powiedział proroczo o swoim Synu: „Uczyniłem go świadkiem dla narodów, ich wodzem i rozkazodawcą” (Izaj. 55:4). Jezus potwierdził spełnienie się tego proroctwa, kiedy polecił uczniom: „Nie dajcie się nazywać ‚wodzami’, bo jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (Mat. 23:10, NŚ, 1997).

⁶ Jezus pokazał, jakie ma nastawienie i jak bardzo chce nam pomagać, gdy skierował do nas zaproszenie: „Przyjdźcie do mnie, wszyscy utrudzeni i obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodny i pokorny. Wtedy zaznacie pokrzepienia. Bo moje jarzmo jest miłe, a moje brzemię lekkie” (Mat. 11:28-30). Jezus Chrystus rzeczywiście zarządza sprawami zboru chrześcijańskiego z łagodnością i tak, żebyśmy czuli się pokrzepieni. Daje tym dowód, że jest „wspaniałym pasterzem”, który naśladuje swojego niebiańskiego Ojca, Jehowę Boga (Jana 10:11; Izaj. 40:11).

⁹ W I wieku naśladowcy Jezusa w pełni uznawali jego rolę w zamierzeniu Bożym. Na dowód tego w jedności współpracowali ze sobą pod jego przewodnictwem i stosowali się do wskazówek, jakich im udzielał za pośrednictwem ducha świętego (Dzieje 15:12-21). Do tej jedności, która wyróżnia zbór namaszczonych chrześcijan, nawiązał apostoł Paweł, gdy napisał: „Trzymajmy się prawdy i pobudzani miłością, pod każdym względem dążmy do dojrzałości właściwej Chrystusowi, który jest głową. On sprawia, że wszystkie części ciała są ze sobą harmonijnie zespolone i że współdziałają dzięki różnym stawom spełniającym niezbędne funkcje. A kiedy każda część ciała właściwie funkcjonuje, przyczynia się to do wzrostu całego ciała, które buduje się dzięki miłości” (Efez. 4:15, 16).

¹⁰ Jeżeli wszyscy w zborze harmonijnie współpracują ze sobą pod przewodnictwem Chrystusa, rozwijają się duchowo i panuje wśród nich miłość, która jest „doskonałą więzią jedności” (Kol. 3:14; 1 Kor. 12:14-26).