Nieco inna metoda polega na odprowadzeniu krążącej krwi pacjenta do aparatury umożliwiającej hemodializę (tak zwanej sztucznej nerki) albo do płuco-serca. Krew opuszcza wtedy łożysko naczyniowe przez rurkę, którą dociera do sztucznego narządu, gdzie jest pompowana i filtrowana (lub nasycana tlenem), po czym płynie z powrotem do organizmu. Niektórzy chrześcijanie wyrażają na to zgodę pod warunkiem, że przed uruchomieniem aparatury nie napełnia się jej krwią przechowywaną poza ustrojem. Uznali zamknięty system przewodów za przedłużenie krwiobiegu, pozwalające na przepływ krwi przez sztuczny organ. Uważają, że krew krążąca w takim układzie zamkniętym w dalszym ciągu jest składnikiem ich organizmu, toteż nie trzeba jej ‛wylewać’.a

A co wtedy, gdy taki obieg krwi autologicznej zostaje na krótko zatrzymany, na przykład przez zamknięcie płuco-serca, aby chirurg mógł sprawdzić szczelność przeszczepu omijającego zwężenie naczyń wieńcowych?

W gruncie rzeczy Biblia nie kładzie nacisku na ciągłość przepływu. Serce niezależnie od operacji może się na chwilę zatrzymać, a potem podjąć swą czynność.b Wcale nie trzeba opróżniać łożyska naczyniowego i wylewać krwi na ziemię tylko dlatego, że nastąpiła chwilowa przerwa w krążeniu. Toteż chrześcijanin, który ma zadecydować, czy pozwoli na przepuszczenie własnej krwi przez jakieś urządzenie zewnętrzne, powinien zwrócić uwagę nie na to, czy zostanie zachowany przepływ, lecz przede wszystkim na to, czy w swoim sumieniu nadal będzie uważał tę krew za składnik własnego ciała (Galatów 6:5).

[Ilustracja na stronie 31]

Aparat do obiegu krwi poza ustrojem (płuco-serce) obejmuje: (1) dreny odprowadzające krew z układu naczyniowego pacjenta; (2) pompy odsysające krew; (3) utleniacz; (4) filtr; (5) pompę rotacyjną; (6) dreny prowadzące krew z powrotem do krwiobiegu pacjenta