ŚWIĘTE WIELBIENIE BOGA WYMAGA CZYSTOŚCI

(Kapłańska 11:1 do 15:33)

Przepisy dotyczące zwierząt czystych i nieczystych przynosiły Izraelitom dwojakiego rodzaju korzyści. Chroniły ich przed infekcjami i jeszcze wyraźniej oddzielały od okolicznych narodów. Inne prawa dotyczyły nieczystości zwłok czy oczyszczenia kobiety po porodzie. Podano też procedurę postępowania w razie trądu oraz przepisy co do nieczystości związanej z wyciekami z męskich i żeńskich narządów płciowych. Poszczególnymi przypadkami osób nieczystych mieli zajmować się kapłani.

ZACHOWYWANIE ŚWIĘTOŚCI

(Kapłańska 16:1 do 27:34)

Najważniejsze ofiary za grzechy składano podczas dorocznego Dnia Przebłagania. Za kapłanów i plemię Lewiego ofiarowywano byka, za pozostałe plemiona — kozła. Nad drugim kozłem, którego potem wypędzano na pustkowie, wymieniano wszystkie przewinienia ludu. Obydwa kozły uznawano za jeden dar ofiarny za grzech. Wszystko to wskazywało na Jezusa, który miał zostać złożony w ofierze i niejako zabrać ze sobą grzechy ludzkości.

Przepisy regulujące na przykład sprawę spożywania mięsa uświadamiają nam rolę świętości w wielbieniu Jehowy. Kapłani musieli pozostać święci. Trzy doroczne święta stanowiły sposobność do radowania się i dziękowania Stwórcy. Jehowa dał swemu ludowi prawa dotyczące właściwego używania Jego imienia, przestrzegania sabatów i Jubileuszu, traktowania ubogich oraz postępowania z niewolnikami. Błogosławieństwa, jakie niesie posłuszeństwo wobec Boga, przeciwstawiono przekleństwom wynikającym z buntu. Omawiany fragment zawiera również przepisy co do pierworodnych zwierząt, oddawania dziesięciny jako „czegoś świętego dla Jehowy”, składania ślubów i określania szacunkowej wartości.