• Tam, gdzie wielbłądy i konie wędrują swobodnie
    Przebudźcie się! — 2001 | 8 kwietnia

    • Co to jest brumby?

      W roku 1788 pierwsza flota angielskich statków przywiozła na brzeg Australii więźniów, żołnierzy i konie. Wspólne dzieje ludzi i koni w tym kraju są zarówno romantyczne, jak i tragiczne.

      Konie odegrały bardzo ważną rolę w ujarzmianiu dziewiczych terenów — zawoziły pierwszych osadników do najdalszych zakątków kontynentu. Te, które się zabłąkały lub uciekły, wkrótce zaczęły się łączyć w dzikie stada. Przylgnęła do nich nazwa brumbies, pochodząca być może od używanego w Queenslandzie aborygeńskiego słowa baroomby, czyli „dziki”.

      Nieokiełznana i nieskrępowana natura tych koni rozpalała wyobraźnię poetów, do których należał między innymi Andrew Barton Paterson (pseudonim Banjo). Za sprawą jego ballady pod tytułem „Człowiek znad Rzeki Śnieżnej” brumby zdobył serca wielu Australijczyków. Zdziczałych koni przybyło po I wojnie światowej, kiedy to obniżyło się zapotrzebowanie na konie rasy waler — wyhodowanej specjalnie na potrzeby Australijskiej Lekkiej Kawalerii i wykorzystywanej przez armię indyjską. Część wierzchowców wypuszczono wówczas na wolność. Obecnie kontynent przemierza jakieś 300 000 dzikich koni.

      Podczas tych wędrówek ich kopyta niczym młoty kowalskie tratują delikatną wierzchnią warstwę gleby i niszczą brzegi wodopojów. Gdy nastaje susza, konie zdychają z pragnienia i głodu. W kraju tym, i tak już nadmiernie obciążonym stadami bydła, brumbies stały się nieznośnym brzemieniem. Dlatego też co roku tysiące z nich trzeba odstrzelić. Część przeznacza się do spożycia dla ludzi, a część przetwarza na karmę dla zwierząt.