Fizyczne ciało Chrystusa. W stosunku do ciała Chrystusa w wielu miejscach w Biblii użyto greckiego słowa sòma. Na przykład ustanawiając uroczystość Wieczerzy Pańskiej, Jezus podał 11 wiernym apostołom przaśny chleb i rzekł: „To oznacza moje ciało [sòma], które ma być dane za was” (Łk 22:19). Apostoł Piotr napisał później o Jezusie: „On sam we własnym ciele zaniósł nasze grzechy na pal” (1Pt 2:24; Heb 10:10; zob. WIECZERZA PAŃSKA).

Jezus miał zostać „ostatnim Adamem” (1Ko 15:45) i dać „odpowiedni okup za wszystkich [ludzi]”, nie mógł więc być wcieleniem istoty duchowej, lecz musiał mieć prawdziwe ludzkie ciało (1Tm 2:5, 6; Mt 20:28). A skoro stanowiło ono cenę okupu zapłaconego Jehowie Bogu, musiało być doskonałe (Heb 9:14; 1Pt 1:18, 19). Żaden niedoskonały człowiek nie był w stanie uiścić potrzebnej zapłaty (Ps 49:7-9). Dlatego rozpoczynając swą ofiarną służbę, Jezus podczas chrztu powiedział do Ojca: „Przygotowałeś mi ciało” (Heb 10:5).

Fakt, że gdy Jezus narodził się na ziemi, miał prawdziwe ludzkie ciało, potwierdzają także wersety, w których użyto greckiego wyrazu sarks (normalnie oznaczającego miękkie części ciała; zob. poz. 2). Na przykład powiedziano, że Jezus, który był „Słowem” Boga i pochodził „z nieba”, zrzekł się swej duchowej natury i „stał się ciałem [sarks]” (Jn 1:1, 14; 1Ko 15:47; Flp 2:5-8; 1Tm 3:16). Apostoł Jan nazywa antychrystem każdego, kto zaprzecza, że „Jezus Chrystus przyszedł w ciele” (1Jn 4:2, 3). A apostoł Paweł podaje: „Skoro więc ‚dziecięta’ są współuczestnikami krwi i ciała, to i on podobnie miał udział w tym samym” (Heb 2:14-16). O pobycie Jezusa na ziemi mówi dalej, że było to ‛za dni jego ciała’ (Heb 5:7). Sam Jezus oznajmił: ‛Chlebem, który ja dam, jest moje ciało za życie świata’. Następnie wskazał, że jeśli ktoś pragnie pozostawać z nim w jedności, musi ‛jeść jego ciało i pić jego krew’. Niektórzy nie zrozumieli duchowego, symbolicznego znaczenia tych słów, lecz odebrali je jako zachętę do kanibalizmu, co było dla nich szokujące (Jn 6:50-60).

Chociaż w trakcie swej ziemskiej służby Jezus zdawał sobie sprawę, iż poniesie ofiarną śmierć, jego ciało ‛mieszkało w nadziei’. Wiedział bowiem, że zostanie wskrzeszony przez swego Ojca, że jego ofiara będzie stanowić odpowiedni okup, a jego ziemskie ciało ‛nie ujrzy skażenia’ (Dz 2:26, 31). W przeciwieństwie do ciał Mojżesza i Dawida, którzy byli pierwowzorami Chrystusa, jego ciało nie uległo powolnemu rozkładowi (Pwt 34:5, 6; Dz 2:27; 13:35, 36). Gdy rankiem w pierwszym dniu tygodnia po śmierci Jezusa uczniowie zajrzeli do grobowca, nie znaleźli tam ciała, a jedynie bandaże, w które było zawinięte; jego martwe ciało, choć nie uległo procesowi naturalnego rozkładu, już wtedy nie istniało. Najwyraźniej Jehowa Bóg usunął je w znany sobie sposób (np. rozbijając je na atomy, z których się składało) (Łk 24:2-6, 22, 23; Jn 20:2-9). Jezus nie zabrał ze sobą fizycznego ciała, bo gdyby to zrobił, unieważniłby okup, który zapłacił. Apostoł Piotr potwierdza, że Chrystus przeniósł się do nieba, czyli dziedziny niematerialnej, duchowej, ‛uśmiercony w ciele, ale ożywiony w duchu’ (1Pt 3:18).

W Liście do Hebrajczyków Paweł wspomniał o zasłonie, która w sanktuarium zagradzała wejście do Miejsca Najświętszego, przedstawiającego niebo. Zasłona ta symbolizowała fizyczne ciało Jezusa, ponieważ dopóki nie złożył go w ofierze, droga do życia w niebie pozostawała zamknięta (Heb 9:24; 10:19, 20).