W życiu Panayioty punkt zwrotny nastąpił wtedy, gdy przyjęła zaproszenie do Sali Królestwa na zebrania Świadków Jehowy. Zauważyła, że ludzie ci nie próbują popisywać się przed drugimi swoją prawością. Opowiada: „Zobaczyłam tam prawdziwą miłość i szczere zainteresowanie drugimi — coś, czego nie widziałam przez te wszystkie lata, gdy zajmowałam się polityką”.

Panayiota zaczęła studiować Biblię, robiła postępy i z czasem została ochrzczona. Od tamtej pory minęło 30 lat. Teraz mówi: „Znalazłam w życiu prawdziwy sens — ale nie wtedy, gdy chodziłam od domu do domu, agitując na rzecz partii, tylko gdy zaczęłam głosić o Królestwie Bożym, które jest jedyną nadzieją na sprawiedliwy świat”.

Daniel zrobił postępy w zborze chrześcijańskim i powierzono mu odpowiedzialne zadania. Ale parę lat później popełnił pewien błąd i zaczęło go gryźć sumienie. Wspomina: „Mając w pamięci obłudę, jaką widziałem lata temu w kościele, czułem, że muszę zrezygnować z przywilejów służby. Nie mógłbym żyć ze świadomością, że współchrześcijanie biorą mnie za kogoś, kim nie jestem”.

Na szczęście po jakimś czasie Daniel poczuł, że sumienie pozwala mu ponownie przyjąć odpowiedzialne zadania w zborze. Chętnie się ich podjął. Właśnie taka uczciwość cechuje ludzi, którzy służą Bogu bez obłudy. Uczą się najpierw ‛wyjmować belkę z własnego oka’, zanim zaproponują ‛wyjęcie słomki z oka swego brata’.

Jeffery, który znaczną część życia poświęcił biznesowi, mówi: „W miarę nabywania wiedzy z Biblii uświadomiłem sobie, że nie mogę być dłużej cwanym, wygadanym sprzedawcą, który powie dosłownie wszystko, byle tylko zawrzeć kontrakt. Moje sumienie zostało poruszone przez wersety biblijne takie jak Przysłów 11:1, gdzie czytamy, że ‚oszukańcza waga szalkowa jest obrzydliwością dla Jehowy’”. W przeciwieństwie do ludzi, którzy zadali podstępne pytanie Jezusowi, Jeffery w kontaktach ze współwyznawcami oraz innymi ludźmi wyzbył się dwulicowości.