10, 11. Jak Paweł dostosowywał swe przykłady do ludzi, do których się zwracał? (Zobacz też przypis).

¹⁰ A co Paweł robił, gdy zachodziła potrzeba wyjaśnienia głębszych, skomplikowanych prawd biblijnych? Umiejętnie posługiwał się prostymi przykładami z życia codziennego. Wiedział, że mieszkańcy Rzymu dobrze znają system niewolnictwa istniejący na terenie całego cesarstwa. W gruncie rzeczy wielu adresatów jego listu było najprawdopodobniej niewolnikami. Dlatego nawiązał do oddania się w niewolę, by wzmocnić argumentację dotyczącą osobistego wyboru między podporządkowaniem się grzechowi albo prawości (Rzymian 6:16-20).

¹¹ Jak czytamy w pewnym źródle, „w Rzymie właściciel mógł wyzwolić niewolnika bez stawiania żadnych warunków bądź też niewolnik sam mógł kupić sobie wolność. Wyzwolenie można było uzyskać także na skutek przeniesienia prawa własności niewolnika na bóstwo”. Oswobodzony niewolnik mógł dalej pracować dla swego dawnego pana — ale już za zapłatę. Najwyraźniej Paweł nawiązał do tej praktyki, pisząc o możliwości dokonania wyboru pana, któremu się służy — grzechu lub prawości. Chrześcijanie w Rzymie zostali uwolnieni od grzechu i teraz należeli do Boga. Mogli Mu służyć, ale mogli też ponownie zaprzedać się grzechowi — swemu poprzedniemu panu. To proste, lecz nawiązujące do znanej sprawy porównanie skłaniało tamtejszych chrześcijan do zastanowienia się, któremu panu służą.b