• Grobowce — wrota do świata starożytnych wierzeń
    Przebudźcie się! — 2005 | 8 grudnia

    • Życie pozagrobowe według Egipcjan

      Najsłynniejszymi starożytnymi grobowcami są egipskie piramidy niedaleko Kairu oraz skalne komnaty grobowe w Dolinie Królów nieopodal Luksoru. W języku dawnych Egipcjan słowo per znaczyło zarówno „grób”, jak i „dom”. W książce Mummies, Myth and Magic in Ancient Egypt (Mumie, mity i magia w starożytnym Egipcie) Christine El Mahdy pisze: „Mieli więc jeden dom za życia i jeden po śmierci”. Dodaje też, że „zgodnie z [egipskimi] wierzeniami przetrwanie ciała było niezbędne do przetrwania innych części istoty: ka, ba i akh”.

      Ka było duchową kopią ciała fizycznego i zawierało jego oczekiwania, pragnienia i potrzeby. Po śmierci opuszczało ciało i zamieszkiwało w grobie. Ponieważ ka potrzebowało wszystkiego, co człowiek miał za życia, „dobra wkładane do grobu miały zaspokoić właśnie jego potrzeby” — wyjaśnia autorka. Ba można utożsamić z charakterem lub osobowością; przedstawiano je w postaci ptaka z ludzką głową. Wstępowało w ciało w chwili narodzin i opuszczało je po śmierci. Trzeci składnik, akh, wydostawał się z mumii, gdy wypowiadano nad nią magiczne zaklęcia.a Akh zamieszkiwało świat bogów.

      Dzieląc istotę ludzką na trzy części, Egipcjanie poszli o krok dalej od starożytnych filozofów greckich, którzy uważali, że człowiek składa się z ciała i obdarzonej świadomością „duszy”. Pogląd ten jest popularny po dziś dzień, ale nie znajduje żadnego poparcia w Biblii, która oświadcza: „Żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego” (Kaznodziei 9:5).