Promienie słoneczne powoli sięgały coraz niżej, zalewając blaskiem świątynię słońca stojącą w centrum stolicy imperium Inków, Cuzco (co znaczy „pępek świata”). Złote ściany budowli odbijały padające światło. Przed świątynią, w ogrodzie inkia, lśniły szczerozłote lamy, wigonie i kondory.

Inkowie doszli do perfekcji we wznoszeniu olbrzymich budowli. Istnieje wiele teorii na temat tego, jak ich architekci zdołali wybudować twierdzę-świątynię Sacsahuaman, usytuowaną na płaskowyżu górującym nad Cuzco i składającą się z olbrzymich, 100-tonowych bloków kamiennych. Wszystkie je połączono bez użycia zaprawy. A kamienie tworzące ściany w starożytnym Cuzco zostały tak dokładnie dopasowane, że nie naruszyły ich zbytnio nawet trzęsienia ziemi.

Otoczona blaskiem świątynia słońca

W stołecznym Cuzco Inkowie mieli grupę kapłanów usługujących słońcu w świątyni z polerowanych kamieni. Ściany wewnętrzne ozdobiono szczerym złotem i srebrem.