Kiedy ponad 4000 lat temu w północnej części Indii wyrabiano cegły, nikt się nie spodziewał, że po wiekach zostaną one wykorzystane na tym subkontynencie do budowy gigantycznej sieci kolejowej.

[Ramka na stronie 14]

Starożytne cegły

W okresie rządów brytyjskich (1757-1947) kolej idealnie nadawała się do przewożenia wojsk na obszarze Półwyspu Indyjskiego. Już po trzech latach od wyruszenia pierwszego w Indiach pociągu budowano linie między Karaczi a Lahaur w dzisiejszym Pakistanie. Brakowało kamieni do budowy nasypu, ale niedaleko wioski Harappa robotnicy znaleźli wypalane cegły. Szkoccy inżynierowie John i William Bruntonowie uznali je za znakomity i opłacalny substytut. Podczas wydobywania ogromnych ilości cegieł odkryto gliniane posążki i pieczęcie z nieznanym pismem. Nie wstrzymano jednak prac przy budowie linii kolejowej, której przyznano bezwzględny priorytet. Cegły te wykorzystano do położenia 160 kilometrów torów. Dopiero 65 lat później dzięki systematycznym pracom wykopaliskowym ustalono, że w okolicach Harappy znajdują się pozostałości niezwykłej cywilizacji, która przeszło 4000 lat temu — współcześnie z kulturą Mezopotamii — kwitła w dolinie Indusu.