W roku 1953 Peter Vanderhaegen został wyznaczony do usługiwania w obwodzie, który obejmował całą Indonezję — rozciągał się na ponad 5000 kilometrów ze wschodu na zachód, a z północy na południe na jakieś 1800. W trakcie służby na tym olbrzymim obszarze brat Vanderhaegen miał wiele przeżyć mrożących krew w żyłach.

Gdy w roku 1954 przybył we wschodni rejon kraju, natknął się na społeczności wyznające różne religie: na wyspie Bali mieszkała duża populacja hindusów, na Lomboku i Sumbawie przeważali muzułmanie, wyspę Flores zamieszkiwali głównie katolicy, a Sumbę, Alor i Timor — protestanci. Brat ten podróżował rozklekotaną łodzią i krótko dawał świadectwo na kolejnych wyspach, aż dotarł do Kupangu, miasta na Timorze. Relacjonował: „Głosiłem na Timorze dwa tygodnie. Pomimo ulewnych deszczów rozpowszechniłem cały zapas literatury, pozyskałem 34 prenumeratorów i rozpocząłem kilka studiów biblijnych”. Potem pionierzy specjalni podtrzymali to zainteresowanie i założyli w Kupangu zbór. Stamtąd dobra nowina rozprzestrzeniła się na sąsiednie wyspy — Roti, Alor, Sumbę i Flores.