Głoszenie na Jawie

Po naprawie silnika Lightbearer opuścił Port Moresby i popłynął w kierunku wyspy Jawa w Holenderskich Indiach Wschodnich (obecnie Indonezja). Po drodze łódź kilkakrotnie zawijała do portów w celu uzupełnienia zapasów, aż 15 lipca 1935 roku przybiła do Batawii (obecnie Dżakarta).

W tym mieście Charles Harris opuścił załogę i pozostał na Jawie, gdzie dalej gorliwie głosił dobrą nowinęb. Opowiadał on: „W tamtych czasach nasza działalność polegała przede wszystkim na rozpowszechnianiu literatury biblijnej w jednym mieście po drugim. Nosiłem przy sobie publikacje po arabsku, chińsku, holendersku, angielsku i indonezyjsku. Ludzie chętnie je przyjmowali, dlatego rozpowszechniałem nawet do 17 000 egzemplarzy rocznie”.

Gorliwość Charlesa nie uszła uwagi holenderskich władz. Pewnego razu urzędnik spytał innego Świadka Jehowy, który głosił na Jawie, ilu z nich działa we wschodniej części wyspy, czyli tam, gdzie był Charles. „Tylko jeden” — odparł brat. „I mam w to uwierzyć?” — burknął urzędnik. „Sądząc po liczbie publikacji, które wszędzie rozpowszechniacie, musi was tam być spora armia”.

Głoszenie na Sumatrze

Z Penang załoga popłynęła przez Cieśninę Malakka do Medanu na Sumatrze (obecnie Indonezja). Eric Ewins wspomina: „Nasz pobyt w okolicy Medanu był ciekawy i przyjemny, a dobrą nowinę usłyszało wielu przychylnie usposobionych ludzi”. Bracia rozpowszechnili w tym rejonie około 3000 publikacji biblijnych.

W trakcie rejsu na południe załoga głosiła w głównych portach na wschodnim wybrzeżu Sumatry. W listopadzie 1936 roku łódź wróciła do Singapuru, gdzie załogę opuścił Eric Ewins. Kilka tygodni później ożenił się z Irene Struys, która mieszkała w Singapurze. Po ślubie razem pełnili oni służbę pionierską na Sumatrze. Lightbearer potrzebował zatem nowego kapitana.