Frank wskazał na stolicę, Batawię (obecnie Dżakarta), i oznajmił: „Zamierzam rozpocząć tutaj”.

Wieść o Królestwie dociera na Jawę

W roku 1931 Frank Rice przybył do Dżakarty — ogromnego, tętniącego życiem miasta na Jawie. Wynajął pokój blisko centrum i zapełnił go kartonami z literaturą biblijną, czym wprawił w zdumienie właścicielkę domu.

„Początkowo czułem się zagubiony i doskwierała mi tęsknota” — wspominał Frank. „Ludzie spacerowali w białych płóciennych garniturach i hełmach tropikalnych, a ja gotowałem się w grubej australijskiej odzieży. Nie znałem ani słowa po holendersku czy indonezyjsku. Pomodliłem się do Jehowy o kierownictwo i pomyślałem, że w dzielnicy handlowej muszą być jacyś ludzie mówiący po angielsku. Właśnie tam zacząłem głosić — i jakiż to był owocny teren!”

Ponieważ większość mieszkańców Dżakarty posługiwała się językiem holenderskim, Frank pilnie się uczył, żeby poprawnie nim władać. Wkrótce zaczął głosić od domu do domu. Wziął się też do nauki języka indonezyjskiego i stopniowo go opanował. „Problem w tym, że nie miałem żadnej literatury po indonezyjsku” — opowiadał Frank. „Wtedy dzięki kierownictwu Jehowy spotkałem pewnego nauczyciela, który zainteresował się prawdą i zgodził przetłumaczyć na ten język broszurę Gdzie są umarli? Później przetłumaczono kolejne broszury i po niedługim czasie sporo osób mówiących po indonezyjsku zaczęło interesować się prawdą”.

W listopadzie 1931 roku do Dżakarty dotarli z Australii dwaj kolejni pionierzy — 25-letni Clem Deschamp i 19-letni Bill Hunter. Przywieźli ze sobą dom pionierski na kółkach. Był to samochód mieszkalny, jeden z pierwszych, które pojawiły się w Indonezji. Clem i Bill nauczyli się kilku zwrotów po holendersku i wyruszyli w drogę, by głosić w głównych miastach Jawy.