Nieliczni Świadkowie, którzy wciąż pozostawali na wolności, spotykali się w małych grupach i ostrożnie głosili. „Zawsze wypatrywałam okazji, żeby nieoficjalnie rozmawiać o prawdzie” — opowiadała Josephine Elias (z domu Tan). „Gdy szłam do zainteresowanych, brałam ze sobą szachy, by inni myśleli, że po prostu sobie gramy”.

Pewien chrześcijanin, który nie przyjął tamtego dokumentu, znalazł się w więzieniu razem z André Eliasem. André opowiadał później: „Przedyskutowałem z nim kwestię rejestracji i pomogłem mu spojrzeć na to w bardziej zrównoważony sposób. Pokornie przeprosił, że się od nas odciął. W tamtym okresie nawzajem się umacnialiśmy, ale niestety brat ten zmarł z powodu ciężkich warunków panujących w więzieniu”.

Przez cały ten okres bracia nieprzerwanie głosili od domu do domu. Josephine Elias wspominała: „Patrioci usiłowali zmusić nas do wykrzykiwania hasła Merdeka! (Wolność!). Ale my tłumaczyliśmy, że w sprawach politycznych zachowujemy neutralność”.

PODCZAS II wojny światowej brat Elias i jego żona Josephine stawili się w kwaterze głównej Kempeitai, osławionej żandarmerii japońskiej, w Sukabumi (Jawa Zachodnia). Najpierw przesłuchiwany był André. Został wzięty w krzyżowy ogień pytań: „Kim są Świadkowie Jehowy? Czy jesteście wrogami japońskiego rządu? Czy jesteś szpiegiem?”.

„Jesteśmy sługami wszechmocnego Boga i nie zrobiliśmy nic złego” — odparł André. Przesłuchujący go dowódca chwycił wiszący na ścianie miecz samurajski i uniósł go w górę.

„A jeśli cię teraz zabiję?” — warknął. André położył głowę na biurku i cicho się pomodlił. Oficer dłuższą chwilę milczał, po czym głośno się roześmiał. „Odważny jesteś!” — pochwalił André. Następnie wezwał Josephine. Ponieważ jej relacja była zgodna z wyjaśnieniami André, dowódca zawyrokował: „Nie jesteście szpiegami. Wynoście się”.

Kilka miesięcy później na André donieśli fałszywi bracia i został on uwięziony (2 Kor. 11:26). Kolejne miesiące przetrwał, żywiąc się resztkami jedzenia wyławianymi z kanalizacji. Jednak strażnicy nie zdołali zmusić go do sprzeniewierzenia się zasadom biblijnym. Gdy Josephine udało się zobaczyć z mężem, wyszeptał on przez więzienną kratę: „Nie martw się. Pozostanę wierny Jehowie, cokolwiek się wydarzy: czy mnie zwolnią, czy skażą na śmierć. Mogą mnie pozbawić życia, ale nie zrobią ze mnie zdrajcy”.

Po półrocznym pobycie w więzieniu André mógł się bronić przed Sądem Najwyższym w Dżakarcie i odzyskał wolność.

Jakieś 30 lat po tamtych wydarzeniach, gdy władze Indonezji ponownie wprowadziły zakaz działalności Świadków Jehowy, prokurator okręgowy w mieście Manado w Celebesie Północnym wezwał André do swego biura. Zapytał: „Czy pan wie, że wyznanie Świadków Jehowy jest zdelegalizowane?”.

„Wiem” — odpowiedział André.

„Czy teraz zmieni pan religię?” — pytał dalej prokurator.

André lekko pochylony wymownie uderzył się w pierś. „Możecie wyrwać mi serce, ale nigdy nie zmusicie mnie do zmiany religii!” — oznajmił donośnie.

Prokurator odprawił go i już więcej do siebie nie wzywał.

André zmarł w roku 2000. Przeżył 85 lat, z czego przez jakieś 60 gorliwie pełnił służbę pionierską.