Wszystkie 48 miast, którymi zarządzali Lewici, m.in. 6 miast schronienia, było enklawami na terytorium innych plemion (Joz 21:3-41). W ten sposób spełniło się proroctwo wypowiedziane przez Jakuba na łożu śmierci — że Symeon i Lewi zostaną ‛rozdzieleni w Jakubie i rozproszeni w Izraelu’ (Rdz 49:7).

Lewitom nie przydzielono ziemi, gdyż ‛ich dziedzictwem był Jehowa’ (Lb 18:20; Pwt 18:1, 2). Bóg polecił jednak, by pozostałe plemiona izraelskie dały im w sumie 48 miast wraz z otaczającymi je pastwiskami (Lb 35:1-8). Z czasem miasta te rzeczywiście przyznano Lewitom (Joz 21:1-8), a 13 z nich było miastami kapłanów (Joz 21:19; zob. MIASTA KAPŁANÓW). Sześć spośród 48 miast lewickich wyznaczono na miasta schronienia dla nieumyślnych zabójców (Joz 20:7-9; zob. MIASTA SCHRONIENIA).

Rozproszenie Lewitów wśród innych plemion izraelskich było spełnieniem proroctwa wypowiedzianego przez Jakuba na łożu śmierci (Rdz 49:5-7).

Lewici, którzy w swoich miastach sprzedali dom, mieli prawo w każdej chwili go wykupić albo też odzyskiwali go w roku Jubileuszu. Natomiast pastwisk należących do tych miast w ogóle nie wolno im było sprzedać (Kpł 25:32-34).

Zobacz też hasło LEWICI.