Ojciec mógł przenieść prawo pierworodztwa i związane z tym dziedzictwo na młodszego syna, jeśli był ku temu uzasadniony powód. W sytuacjach opisanych w Biblii decyzja taka nie była podyktowana kaprysem czy stronniczością, lecz miała solidne podstawy. Przez 14 lat za dziedzica Abrahama był uważany jego najstarszy syn, Ismael (Rdz 16:16; 17:18-21; 21:5). Ale gdy miał ok. 19 lat, został odprawiony przez swego ojca — na prośbę Sary, zaakceptowaną przez Jehowę. Prawo pierworodztwa przypadło więc Izaakowi, który później odziedziczył cały majątek ojca, z wyjątkiem darów przekazanych przez Abrahama synom Ketury (Rdz 21:8-13; 25:5, 6). Ruben, pierworodny syn Jakuba, stracił przysługujące mu szczególne dziedzictwo, ponieważ dopuścił się rozpusty z nałożnicą swego ojca (Rdz 49:3, 4; 1Kn 5:1, 2). Jakub udzielił też większej miary błogosławieństwa Efraimowi, młodszemu synowi Józefa, a nie starszemu Manassesowi (Rdz 48:13-19).

Pierworodny miał dwukrotnie większy udział w dziedzictwie (dwie części) niż inni synowie.

Prawo Mojżeszowe nie pozwalało ojcu przenieść przywileju pierworodztwa na dziecko umiłowanej żony kosztem starszego syna urodzonego przez mniej kochaną małżonkę. Nakazywało dać pierworodnemu dwie części ze wszystkiego, co posiadał (Pwt 21:15-17).