Prawo do dziedziczenia przechodziło z ojca na syna. Gdy rodzili się bliźniacy, skrupulatnie zaznaczano, który z nich przyszedł na świat pierwszy (Rdz 38:28), ponieważ pierworodny syn otrzymywał dwie części ojcowskiego dziedzictwa, a pozostali tylko po jednej (Rdz 25:1-6; Pwt 21:17). Po śmierci ojca zazwyczaj starszy syn przejmował odpowiedzialność za zapewnienie utrzymania kobietom w rodzinie. Syna urodzonego z małżeństwa lewirackiego traktowano jak syna i dziedzica zmarłego (Pwt 25:6; Rut 4:10, 17).

W czasach patriarchów. Wierni hebrajscy patriarchowie Abraham, Izaak i Jakub nie posiadali żadnej ziemi oprócz pola z jaskinią pełniącą rolę grobowca oraz pola nabytego przez Jakuba pod Szechem (Rdz 23:19, 20; 33:19). Chrześcijański męczennik Szczepan oświadczył, że gdy Abraham przebywał w ziemi Kanaan, Bóg „nie dał mu w niej żadnej dziedzicznej własności, nawet na szerokość stopy, ale obiecał dać ją na własność jemu, a po nim jego potomstwu, chociaż jeszcze nie miał dziecka” (Dz 7:5). Materialne dziedzictwo, które ci patriarchowie przekazali potomkom, obejmowało zwierzęta domowe i inny dobytek. Pierworodny miał dwukrotnie większy udział w dziedzictwie (dwie części) niż inni synowie. Córki patriarchy Hioba dostały dziedzictwo pośród swych braci. Nie wiadomo, czy w jego skład wchodziła ziemia (Hi 42:15).

Ojciec mógł przenieść prawo pierworodztwa i związane z tym dziedzictwo na młodszego syna, jeśli był ku temu uzasadniony powód. W sytuacjach opisanych w Biblii decyzja taka nie była podyktowana kaprysem czy stronniczością, lecz miała solidne podstawy. Przez 14 lat za dziedzica Abrahama był uważany jego najstarszy syn, Ismael (Rdz 16:16; 17:18-21; 21:5). Ale gdy miał ok. 19 lat, został odprawiony przez swego ojca — na prośbę Sary, zaakceptowaną przez Jehowę. Prawo pierworodztwa przypadło więc Izaakowi, który później odziedziczył cały majątek ojca, z wyjątkiem darów przekazanych przez Abrahama synom Ketury (Rdz 21:8-13; 25:5, 6). Ruben, pierworodny syn Jakuba, stracił przysługujące mu szczególne dziedzictwo, ponieważ dopuścił się rozpusty z nałożnicą swego ojca (Rdz 49:3, 4; 1Kn 5:1, 2). Jakub udzielił też większej miary błogosławieństwa Efraimowi, młodszemu synowi Józefa, a nie starszemu Manassesowi (Rdz 48:13-19).

Mężczyzna miał prawo posiadać nałożnicę. W Biblii czasami nazywa się ją „żoną”, a mężczyznę, z którym żyła — „jej mężem”. Był on zwany zięciem jej ojca, którego z kolei określano mianem jego teścia (Rdz 16:3; Sdz 19:3-5). Synowie z nałożnic mieli pełne prawa, toteż otrzymywali takie samo dziedzictwo jak potomkowie oficjalnej żony.

Bezdzietny Abraham mawiał, iż dziedziczyć po nim będzie jego niewolnik Eliezer, ale otrzymał od Jehowy zapewnienie, że będzie miał własne dziecko, które zostanie dziedzicem (Rdz 15:1-4).